نمی‌دونم فکر می‌کردم نرم ایران می‌خوام چیکار کنم. جز تلف‌ شدن‌ از گرما الان‌ پلنی نمی‌بینم.

بیست و دو روز در ماه خیلی خوشم که یه گوشه نشستم ماستمو می‌خورم و کسی کاری باهام نداره. سربسته بگم الان تو اون هشت روز دیگه‌م.

همچنان در شوک روحی که شهردار بارسلونا، پروژه‌م، من.

یه سوراخی یه‌جای روانم هست که حتی وقتی افتادم و در حال مرگم، اولین حسی که دارم «شرمه». که چرا اینجوری کردم. چرا حواسم نبود. چرا عصر دیگران رو خراب کردم.

یه‌جای جدید به حالا فلان‌جا‌ چی کسشر بگم اضافه شد.