(/ยืนร้องไห้ท่ามกลางดวงดาว น้ำตาหยดแหมะๆ😭😭😭)

พยักหน้าหงึกหงักอย่างตั้งใจฟัง ตามไม่ทันหรอกว่าอีกฝ่ายพูดหยอกเล่นหรือเรื่องจริง เพราะดันเชื่อไปหมดซะทุกอย่าง

พอหันมองขอบฟ้า พระอาทิตย์ใกล้ลาลับเข้าไปทุกที เมื่อพินิจมองเส้นทางซึ่งค่อยๆมืดครึ้ม จึงลดท่าจากขี่เป็นจูงจักรยานข้างๆรุ่นน้องแทน

"ถ้างันเดินกลับด้วยกันไหม?"

ทำหน้าเชื่อในทีแรก แต่พอรู้ว่าอีกฝ่ายล้อเล่นก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ

"อยู่โรงเรียนเดียวกันด้วยงั้นเหรอ... จากนี้คงได้เจอกันบ่อยๆแล้วสิ😊"

ชี้ไปที่จุดจอดรถจักรยานไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่ทั้งคู่ยืนอยู่

"รอสักครู่นะ" เดินดุ่มๆไปเอาจักรยานก่อนค่อยๆเข็นมาหารุ่นน้อง

"เราน่ะกลับยังไงเหรอ ถ้ามีผู้ปกครองมารับเดี๋ยวยืนรอเป็นเพื่อนได้นะ"

เดินตามแรงดึงอีกฝ่ายอย่างว่าง่าย (คอโยก---)

พอถึงหน้าทางออกพิพิธภัณฑ์เลยทำไม้ทำมือชี้ไปยังทิศทางกลับบ้านของตน

"ผมอยู่ที่เมืองข้างๆน่ะ อืม..ชื่ออะไรแล้วนะ" ทำท่านึก "อ๋อ คูเมอิ"

"ชิออนจังอยู่แถวไหนเหรอ?"

พอเห็นรุ่นน้องล้างมือพิถีพิถันเป็นพิเศษก็อดปลื้มจนเอ่ยปากชมไม่ได้

"เก่งมาก" คลี่ยิ้มจางๆก่อนชูนิ้วโป้งให้หนึ่งที

หวังว่าเจ้าไก่ที่ใครก็ตามแกล้งเล่นพวกเขา(ยังไม่รู้ตัวเรื่องสิ่งลี้ลับ)จะไม่กลับมาอีกนะ /หันซ้ายขวา ทางโล่ง

(น่าร้าก😭)
แม้ใบหน้าจะมีความสับสนอยู่บ้างแต่ก็เจือด้วยรอยยิ้มดีใจ แม้จะรู้จักคนไม่มากแต่เป็นครั้งแรกที่อีกฝ่ายยินยอมให้เรียกชื่อเล่นก่อนเร็วขนาดนี้

"เอ่อ... ช ชิออนจัง?" แอบเขินนิดๆแฮะ แต่ก็ยอมเรียกตามตาซื่อ

ไม่ทันได้สานบทสนทนาต่อ ก็มีเสียงประกาศตามสายว่าใกล้เวลาปิดพิพิธภัณฑ์เสียแล้ว
เหลือบมองนาฬิกาข้อมือ ถึงรู้ตัวว่าเวลาผ่านไปไวกว่าที่คิด

"ดูเหมือนพวกเราต้อกออกันแล้วนะ?"

(สุดยอดเลยค่ะเซนเซย์ รูปทุกคนน่าร้ากมากๆๆๆ😭💕)

เพราะชินกลิ่นคาวจากปลาก็เลยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรไปมากกว่าการพยักหน้าเบาๆว่าเห็นด้วย

"แย่จัง โทมิโนะโคจิจังมาล้างมือตรงนี้สิ" /เผลอกัดลิ้นตัวเองตอนพูดชื่ออีกฝ่าย (5555555)

เปิดก๊อกซิ้งค์ที่อยู่ใกล้ๆ กวักมือเรียกรุ่นน้อง

"จริงด้วย เสียมารยาทแล้ว" พูดพร้อมพยายามนำผมที่ปรกหน้ามาทัดหู "อาซาชิครับ คาวาดะ อาซาชิ อยู่ปี3จากโรงเรียนข้างๆน่ะ"

ระบายยิ้มบางตอบอีกคน

"ที่นี่เงียบดีน่ะ" เขาบอก "บางครั้งก็เหมือนสื่อสารกับพวกมันรู้เรื่องด้วย" พยายามพูดเหมือนมุกแต่ไม่มีใครขำ

"ว่าแต่ ผมเป็นเซ็มไปเหรอ..." นำนิ้วชี้เรียวแตะปากล่าง ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง "งั้นก็เรียกชิกิโอริ 'จัง' ได้สินะ😊?"

อยากจะถามว่าอะไรคือไม่โรแมนติก แต่ก็ยืนดูด้วยกันกับอีกฝ่ายแต่โดยดี

พยักหน้าให้กับคำถาม เหลือบมองเธอนิดหน่อย

"เพราะที่คูเมอิไม่มีอควาเรี่ยมก็เลย... มาดูที่เมืองนี้น่ะ" เขาอธิบายเพิ่มเติมเพื่อไม่ให้บทสนทนาเงียบเกินไป แต่ไม่วายเผลอออกสำเนียงแปร่งๆไปบ้าง

ถึงปกติจะชอบดูเงียบๆคนเดียว แต่มีคนอื่นมาอยู่ข้างๆด้วยก็รู้สึกแปลกใหม่ดีเหมือนกัน

"เธอก็ชอบ..มาอควาเรี่ยมเหมือนกันสินะ?"

(😂😂โอ๊ยหลานป้า)

เขาเองก็ดันโดนลูกหลงจากไก้ตัวเดิมชนเข้าที่อก สัมผัสของเนื้อดิบทั้งเหม็นคาวและเฉอะแฉะ เขาคิดว่าคงเป็นเรื่องแกล้งกันในโรงเรียนนี้แน่ๆ มินำซ้ำมันยังวิ่งพล่านไปทั่วจนหลุดมืออาซาชิไปชนคนในทีมต่อ ภาพเนื้อไก่เปลือยขนขยับได้ดูเป็นภาพพิศดารแปลกตาแท้

"เป็นอะไรไหม..?" ถามรุ่นน้องด้วยความเป็นห่วง

ก้มมองตามแรงกระตุกชายเสื้อ พบกับเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์สว่างสูงเพียงบ่าตน พินิจอยู่เพียงครู่จึงรู้ว่าเธอคือเด็กสาวก่อนหน้านี้

อาซาชิเอียงคอ พยายามนึกว่าคำทักทายเมื่อกี้เป็นมุกตลกญี่ปุ่นรึเปล่า เขาย่อตัวลงให้ระดับสายตาเสมอกัน นิ้วจิ้มกระจกโชว์แมงกะพรุนสองสาม

"...มองหาแมงกะพรุนสินะ" รอยยิ้มเจือบนใบหน้านิดหน่อย "ใช่ มันสวยจริงๆ"

เพียงกระพริบตาเพียงชั่วครู่ ราวกับเจ้าของดวงตาสีทับทิมมลายเลือนหายกลายเป็นหนึ่งเดียวกับทิวทัศน์ อาซาชิไม่ได้ประหลาดใจมากนัก เขาเตร่มองดูปลาและฟองอากาศลอยบุ๋งอยู่ขณะหนึ่งก่อนจะย้ายร่างไปดูโซนโชว์แมงกะพรุน มันลอยตัวอย่างเอื่อยเฉื่อยซึ่งถูกฉาบด้วยแสงสลัวสีม่วง เขียวนีออน เหลือง ฟ้า เรียงกันตามลำดับตรงริมห้อง

เขาหวังว่าเด็กสาวคนนั้นจะชื่นชมความงามของมันก่อนออกจากห้องนะ

?

ไม่ค่อยเข้าใจการกระทำอีกฝ่ายจึงถือวิสาสะตีความไปเอง

สงสัยไก่คงร้อนไปมั้ง

อาซาชิก้มหน้าเป่าไก่ทอดคลุกฝุ่นสองสามที พยายามรวบผมปรกหน้าด้านซ้ายมาทัดกับใบหูเพื่อไม่ให้มันปลิวไปโดนไก่ที่ถูกยื่นมา

"เย็นเกินไปเดี๋ยวไม่อร่อยนะ😊" พูดเสร็จก็หันไปช่วยคนข้างๆทอดไก่ต่อ

(คนนั้นเลือดเย็นที่สุดละ)

อาซาชิใช้ตระเกียบคีบไก่ใส่จานเปล่าใกล้ๆนั้นให้รุ่นน้อง

"โทมิโนะโคจิจัง" อาซาชิทวนชื่อ

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ😊"

(มูหูๆๆๆๆ โกดดดดๆๆๆๆ)

สีสันที่ควรจะเป็นหนึ่งเดียวกันตรงหน้ากลับถูกสะดุดด้วยนัยน์ตาใครสักคนซึ่งแจ่มชัดขึ้นหลังพ้นจากการบดบังของหางปลาและสาหร่ายหางกระรอก อาซาชิรู้ตัวว่าตัวเองถูกจับจ้องก็ตอนสบตาเข้ากับเจ้าของดวงตาสีเม็ดทับทิมจากอีกฝากหนึ่ง บรรยากาศรอบตัวดูเชื่องช้าอยู่ชั่วครู่ พอประมวลผลได้และดูอีกฝ่ายยังไม่ขยับไปไหน

อาซาชิเอียงคอ ระบายยิ้มพร้อมโบกมือทักทายให้คนอีกฝั่ง

ปลาฝูงหนึ่งระบำครีบหลากสีหยอกเหย้ากับแสงไฟเหนือผิวน้ำ สาหร่ายหางกระรอกแกมส้มลู่ไหวไปมาเติมแต่งเงาสะท้อนเป็นคลื่นระลอก บางครั้งแสงสะท้อนก็ต้องกับนัยน์ตาสีคลื่นฟองทะเลที่มองทอดทุกการเคลื่อนไหวโดยมีกระจกหน้าเป็นฉากกั้น มันทำให้อาซาชิจมดิ่งในห้วงความคิด ความเนิ่บช้าจากรอบข้างทำให้เขามีเวลาพอในการทบทวนสิ่งต่างๆ

ทว่ามีบางอย่างต่างออกไป

(ห๊ะ ลงสีด้วย???? อะไร ทำไม อ๊ากกกกกกกกกก😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭)