ส่วนตัวคิดว่าจะดีกว่านี้ถ้าได้มีการขยี้ในบางจุดมากขึ้น เช่น ในจุดความรู้สึกของตัวละครบางครั้งรู้สึกว่ามันยังได้มากกว่านี้ในความรู้สึกซับซ้อนของมนุษย์ เลยคิดว่าถ้านำมาปรับในงานหน้าจะรู้สึกว่างานเขียนครบรสได้มากกว่านี้

อีกอย่างถือว่าเป็นความสุขของชาวสุขนิยมมากเพราะเรื่องนี้มีแต่ความรักอุ่น ๆ มาเสิร์ฟแบบไม่พัก ความสัมพันธ์เรียบง่าย ความสัมพันธ์กับคนภายนอกเช่นครอบครัว หรือเพื่อนเองก็ค่อนข้างสนับสนุนกันดีทำให้ไม่มีจุดดราม่าเคล้าน้ำตาสักเท่าไหร่ การเขียนถือว่าอยู่ในระดับอ่านสบาย ๆ ย่อยง่าย ถือว่าเป็นของหวานที่ช่วยให้อารมณ์ดีขึ้นในวันหยุด (4)

พอความสัมพันธ์เป็นระยะไกลทำให้ความห่างก็ค่อย ๆ มีบทบาทมาดขึ้น แต่พอได้กลับมาอยู่ด้วยกันก็พบว่าความสัมพันธ์ก็เหมือนเดิมนี่นา
อีกจุดที่ชอบคือการที่พี่เฌอมักจะมีหนังสือมาแนะนำหรือบอกความรู้สึกผ่านการแนะนำหนังสือให้น้องแก้วเพราะรู้ว่าน้องแก้วจะตามไปหาอ่านแน่นอน จุดนี้ทำให้รู้เลยว่าคนเขียนต้องอ่านหนังสือมาเยอะพอสมควรโดยเฉพาะเรื่องวรรณกรรม เพราะเป็นหนังสือที่มีบทบาทในเรื่องด้วย (3)

ก็เลยยิ่งทำให้การแสดงของตัวเองโดดเด่นมากกว่าเดิม ประกอบกับพี่เฌอเป็นสายอ่านแล้ววิเคราะห์เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เลยคิดว่าช่างเป็นการจับคู่ที่เหมาะสมอะไรกันขนาดนี้ ส่วนตัวชอบความสัมพันธ์ที่มันดูไม่มีอะไรเลยในช่วงแรก แทบจะเป็น slow burn อยู่แล้วเพราะหลังจากที่น้องแก้วกำลังจะได้เข้าเรียนมหาลัยเดียวกับพี่เฌอ พี่แกก็ดันหนีไปเรียนต่อโทเอกที่ลอนดอนเพราะได้รับทุนตั้ง 6 ปีซะงั้น (2)

imo : จุดที่ชอบในเรื่องนี้คงไม่พ้น setting ของเรื่องที่พี่เฌอเขาเป็นหลายของเจ้าของร้านเช่าหนังสือ และน้องแก้วดาราเด็กที่กำลังมีชื่อเสียงในขณะนั้นต้องมาทำการบ้านรักการอ่าน คุณแมาเลยพามาที่ร้านเช่าหนังสือแห่งนี้ ซึ่งตอนนั้นทั้งคู่ยังอยู่ในวัยมัธยมกันทั้งคู่ความสัมพันธ์จึงเริ่มจากการเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่คอยแนะนำหนังสือให้กัน ด้วยความที่น้องแก้วเขาเป็นนักแสดงพอได้อ่านหนังสือต้นฉบับของหนังที่แสดง (1)

ไว้อาลัยให้น้องจินหนัด3วิ

สุดท้ายนี้มองว่าเป็นเรื่องที่น่าแนะนำให้อ่านมาก อ่านจบแล้วคุณจะได้มุมมองใหม่ ๆ ในการกลับไปคิดเกี่ยวกับ concept of ผู้กล้าแน่นอน ทุกตัวละครในเรื่องต่างมีมิติและทุกตัวล้วนมีความเจ็บปวดที่ต่างกันทำให้เลือกทำบางบางอย่าง แต่พออ่านทุกอย่างจบ เราสามารถรับประกันได้เลยว่าคุณจะไม่เกลียดตัวละครไหนแน่นอน ทุกคนล้วนมีความเป็นมนุษย์สูง ค่อนข้างเทา ๆ ประมาณนั้น อยากให้ทุกคนได้ลองอ่านนะ

อีกเรื่องที่เราชอบ คือการที่นำเสนอว่าต่อให้คุณมีพรสวรรค์และได้รับการยกย่องจากคนรอบข้างมากแค่ไหนก็ไม่อาจการันตีได้เลยว่าคุณจะสามารถปราบจอมมารลงได้ สุดท้ายเศษเสี้ยวความไม่สมบูณณ์สักอย่างชิ้นในตัวละครที่โคตรจะเพอร์เฟคจะเป็นตัวแปรสำคัญที่ทำให้เราเห็นว่าเขาขาดสิ่งนี้ในการเป็นผู้กล้าจริง ๆ (8)

เราชอบที่พอนำเสนอแบบนั้นแล้วตัวผู้กล้าเองจริง ๆ ก็เป็นเพียงคนธรรมดาที่ต้องบรรลุเป้าหมายในการทำครั้งนี้เพราะงั้นมันเลยลบภาพจำของการมองว่าผู้กล้าเป็นคนกล้าหาญและมีเกียรติไปหมด ความจริงแล้วผู้กล้าอาจจะเป็นแค่คนขี้ขลาดคนนึงที่ต้องปราบจอมมารตามที่ทุกคนคาดหวังให้ได้เพราะงั้นเกียรติยศมันไม่ใช่เรื่องสำคัญเท่ากับการทำให้สำเร็จและมีชีวิตรอดกลับไปให้ได้ (7)

เราชอบการนำเสนอตรงจุดนี้มากเลยเพราะมันค่อนข้าง อืม มีความเป็นมนุษย์สูงดี ส่วนอีกจุดที่ชอบคือการที่เขายังเอาพ้อยหลักสำคัญในการเป็นผู้กล้ามาใช้เป็นแกนหลักของเรื่องอยู่นะ นั่นคือ ผู้กล้าคือคนที่ทำเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้ ตรงจุดนี้แหละที่เรารู้สึกว่าเขาไม่ได้ฉีกความหมายของผู้กล้าออกไปเลย แต่เป็นการเขียนอีกมุมมองนึงและชวนให้คิดมากกว่า (6)

แต่ในเรื่องนี้กลับไม่ใช่ เขานำเสนอว่าจริง ๆ แล้วการเป็นผู้กล้าคือการผลักภาระต่างหาก การโยนหน้าที่อันหนักอึ้งให้กับใครก็ไม่รู้เพียงเพราะได้รับมอบหมายจากเทพเจ้าที่ตัวเองนับถือ รวมถึงนำเสนอมุมมองของคนรอบข้างของคนที่ได้รับเสนอให้เป็นผู้กล้ามันค่อนข้าง real มากว่าจริง ๆ เขาไม่ต้องการให้ลูกหรือเพื่อนเขาเป็นเลย ทุกคนล้วนยินดีที่ตัวเองไม่ใช่คนที่ถูกเลือกต่างหาก (5)

อีกจุดนึงที่ชอบคือการที่เขานำเสนอพ้อยหลักของคำว่า “ผู้กล้า” ให้เราได้คิดไปพร้อมกับตัวละครเลยว่าจริง ๆ แล้วคำว่าผู้กล้าคืออะไรกันแน่ นอกจากนี้ยังมีการนำเสนอมุมมองของคำว่าผู้กล้าที่ค่อนข้างหลากหลายและ realistic มากในความคิดของเรานะ เพราะส่วนใหญ่การนำเสนอผู้กล้าของสื่อมักถูกฉายซ้ำผ่านการมองว่าผู้กล้าคือเกียรติและเป็นสิ่งที่ใครทุกคนล้วนยินดีที่จะได้เป็นอย่างมาก (4)

ความสนุกมันคงอยู่ตรงนี้ที่ทำให้บางทีเราก็จับสังเกตกับอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่นักเขียนทิ้งไว้ ถึงแม้จะไม่ได้ดูอะไรที่เห็นชัด แต่มันจะชวนให้สะกิดใจเล็ก ๆ และสะสมระหว่างทางตลอดการอ่านเป็นต้นมา จนกระทั่งพอมาถึงซีนที่ทุกอย่างเริ่มคลี่คลายลงทุกคนก็จะรู้สึก โอ้ เรื่องราวมันเป็นแบบนี้นี่เองสินะ นี่คงเป็นหนึ่งในจุดที่ชอบของเรื่องนี้ (3)

มาเป็นหนึ่งในเรื่องย่อหรือชื่อเรื่องที่ทำให้รู้สึกสนใจ เพราะการใช้คำจริง ๆ ก็มีผลต่อการสร้างมุมมองและแนวคิดเหมือนกัน เชื่อว่าใครหลายคนที่ได้ลองอ่านชื่อเรื่องหรือเรื่องย่อก็คงต้องมีชุดความคิดอะไรในหัวสักอย่าง นั่นแหละเลยทำให้มองว่าช่างเป็นการเขียนที่ฉลาดดีจริง ๆ พอได้ลองเข้ามาอ่านมันก็ยิ่งทำงานกับชุดความคิดที่เราสร้างไว้ตั้งแต่ตอนแรก ทำให้เรามักจะคิดในหัวอยู่เสมอว่า ใครกันนะ ใครกันที่ฆ่า (2)

imo : (เตือนว่าอาจจะมีสปอยเพราะงั้นถ้าไม่อยากโดนสปอยอย่าอ่านเลย)
เรื่องนี้จะเป็นการดำเนินเรื่องโดยการผลัดกันเล่าในแต่ละมุมมองของตัวละคร แม้ว่าตัวละครจะค่อนข้างเยอะและค่อนข้างละเอียดอ่อนเวลาเล่าทำให้การเล่าดูเหมือนจะเนิบนาบแต่จรืง ๆ แล้วตอนอ่านกลับไม่รู้สึกเบื่อเลย ในแต่ละบทก็จะมีอะไรให้เราได้เก็บไปคิดอยู่เสมอ เอาจริง ๆ ส่วนตัวมองว่านักเขียนเก่งมากที่หยิบเอาคีย์เวิร์ด (1)