“จริงๆป๊ะป๋าพูดมากกว่านี้อีกค่ะ แต่ริสะพยายามกระชับให้มากที่สุด”

“ตามที่ป๊ะป๋าว่าเลย ถ้าไม่มีพี่เออิจิหรือทุกคน ริสะคงมาไม่ถึงตรงนี้ ขอบคุณนะคะ”

“ที่คอยผลักดันความฝันของริสะจนได้เจอกับป๊ะป๋าอีกครั้ง”

รอยยิ้มกว้างถูกวาดขึ้น ดั่งเกลียวคลื่นทะเลที่พัดพาความรู้สึกทุกอย่างแต่มันกลับนุ่มนวลกว่าที่เคย

“ฉันหวังว่าตัวเธอในตอนนี้จะสามารถก้าวผ่านบางสิ่งในใจและนำความฝันกลับมา”

“ถึงนักบินอวกาศตัวน้อยเมื่อครั้งวัยเยาว์ เธอจะเป็นเสมอและเป็นมาโดยตลอด มีความสุขมากๆล่ะ เออิจิคุง”

สิ้นน้ำเสียงเงียบไปครู่นึงอาริสะก็เผยใบหน้าที่อ่อนโยนมากๆ

+

แต่ก็ใช้เสียงปกติพูดอย่างช้าๆ ให้อีกฝ่ายซึมซับคำพูดที่แฝงด้วยความหมายนี้

“ถึงเออิจิคุงสบายดีรึเปล่า ไม่ได้พบและพูดคุยกันเสียนาน ถึงฉันจะไม่ได้ไปแสดงความยินดีต่อหลายสิ่งด้วยตนเอง”

“แต่ฉันก็ฝากทุกอย่างไว้ที่ลูกสาวของฉัน อาริสะแล้วล่ะ, ขอบคุณที่คอยดูแลอาริสะมาตลอด ขอบคุณที่คอยผลักดันความฝันของเธอแทนฉัน”

+

เว้นน้ำเสียงเงียบไปครู่นึง

“ริสะ เจอป๊ะป๋าแล้วนะคะ”

“อาจจะฟังดูน่าเหลือเชื่อไปสักหน่อย แต่ว่าเขาอยู่บนนั้นมาตลอดจริงๆด้วย”

น้ำเสียงและแววตาของเธอเปี่ยมล้นด้วยความสุข นี่อาจจะเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงรีบลงกลับมา

เพื่ออยากบอกน่ะ

“และมีคำพูดของป๊ะป๋าฝากถึงพี่เออิจิด้วยนะคะ”

เธอขยับก้าวถอยมานิดนึงกำมือกระแอมคล้ายจะทำน้ำหนักเสียงคล้ายกับคุณพ่อของเธอ เป็นเพียงการหยอกล้อครู่นึง+

“อ อะไรล่ะคะนั่น” โดนเอามือแปะหัวก็โวยวายนิดนึง มุ่ยหน้าพร้อมบ่นอุบอิบ

“ริสะไม่ใช่เด็กแล้วซะหน่อย โถ่…” ถ้าปกติก็คงจะขยับตัวหนีแต่พอเป็นตอนนี้
กลับยืนนิ่งให้แปะๆตามใจ

มีจังหวะที่รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าเมื่อพูดถึงคนที่แสนสำคัญ ที่เป็นเหตุผลที่ทำให้เธอได้ขึ้นไปท่องจักรวาล

“อือ ริสะทำได้แล้วนะ”

“หอบความฝันและคำสัญญาทั้งพี่เออิจิ และทุกคนขึ้นไปบนนั้นได้แล้ว”

“และก็…”

+

“ถ้าชินระซังทำให้ร้องไห้ล่ะก็ ถึงเป็นนอกโลกริสะก็จะตรงดิ่งกลับมาซัดเลยคอยดู”

ชูกำปั้นขึ้นมาพร้อมสภาพแมวหูบินว่าไม่ยอมให้ใครทำอะไรพี่บายตนเองเด็ดขาด

แต่ก็เป็นเพียงคำพูดติดตลกภายใต้ความเป็นห่วงจนหัวเราะเบาออกมา ถ้าเป็นพี่ชายของเธอคงจะจัดการได้เองอยู่แล้วล่ะ

“ขอบคุณนะคะ สำหรับช่อดอกไม้”

“ถึงริสะไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไง ก็หวังว่าตัวเองจะได้ยืนอยู่ในจุดเดียวกับพี่เออิจิสักวัน”

หมายถึงได้สวมชุดสีขาวแสนสง่าและรายล้อมด้วยความสุขเช่นนี้

“ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมามากๆเลยนะคะ พี่เออิจิน่ะ…” กอดช่อดอกไม้ไว้แน่น พร้อมพูดเสียงหนักแน่น

“ต้องมีความสุขมากๆเลยนะคะ!”

+

พอเจ้าของช่อดอกไม้เดินมาหา เธอเพียงเผยสีหน้าตกใจ อ้ำอึ้งจนหงอนบนหัวหงิกงอไปมาอย่างไม่เข้าใจ

“พ พี่เออิจิ!?”

“ท ทำไมริสะถึงได้กันล่ะคะ”

ถ้าดวงคนจะได้มันก้ได้อ่ะเนอะ

พอได้ยินคำว่าดีใจจากอีกฝ่ายก็ใจเย็นลง วันนี้ก็เป็นวันพิเศษของพี่ชายที่แสนดีของเธอนี่น่า เอาเถอะ…จะตอบรับไว้อย่างดีเลย

หลุบสายตาลงเหมือนพยายามพูดอะไรสักอย่างตามประสาคนปากไม่ตรงกับใจ

+

(พ่อจะไม่ทำอะไรพี่หนูใช่มั้ย...ใช่มั้ย!!!)

(กี๊ด--- พ่อไม่รู้ไม่เหนอะไรทั้งน้านน/ปิดตาพ่อ)

(ว้ากกกก ทำไมคนเหนเยอะชะมัดฟดดดหดหห

แต่ขอบคุนมากๆนะคะที่คอยเชียร์ตั้งแต่วันนั้น 😭✨)

(เรื่องมันยาว แต่หนูไม่พูดหรอก /หนี)

(กี๊ดดดดดดด ไม่รู้ๆๆๆๆ อย่าเข้ามากี๊ดดดดด——-)

( … /เดินหนี)

( มายืนช็อคกะพี่ด้วย )

( ห๊ะ )

“ถึงจะรู้ว่ายังไงก็ต้องโดนคุณปฏิเสธ แต่ริสะไม่เป็นไรค่ะ”

“เพราะว่ารู้ จึงอยากขออนุญาตน่ะค่ะ…ขออนุญาตเรียกคุณว่าพี่วาตารุ และก็”

“ขออนุญาตรักคุณจากนี้ไปตลอดได้มั้ยคะ”

ทำนองว่า ‘ช่วยรอด้วยนะคะ’

พูดจบก็ยื่นช่อดอกไม้
พร้อมรอยยิ้มกว้าง

รอยยิ้มที่ส่องประกาย พร้อมกับกลีบดอกไม้พัดผ่านทำให้เกิดสีสันและภาพที่น่าจดจำ

🌸

“รักคุณค่ะ” รู้ตัวมาตลอด

“ริสะรักคุณ” แต่แค่ยังหาเหตุผล
ว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนั้นกับคุณ

ตอนนี้ก็รู้แล้วล่ะ

“ไม่ใช่ความรู้สึกชอบ แต่ริสะ…รักคุณมาตลอด”

“ถึงได้ไม่ขานชื่อเรียกบ่อยนัก เพราะกลัว…พอเรียกไปครั้งหนึ่ง ก็จะเรียกหากันไม่รู้จบ”

“แต่ตอนนี้ริสะ ไม่กลัวแล้วล่ะ”
เผยรอยยิ้มบางแสนละมุนใจ

+