“เสียใจด้วยนะครับ ยูริคุง”

ชื่อที่เป็นเสียงเดียวกับดอกไม้แต่ต่างตัวเขียนสะกดผ่านริมฝีปากราวกับถ้อยคำแสดงความอาลัยที่ผ่านการฝึกซ้อมมาหลายต่อหลายครั้ง

ปลายร่มสีสุภาพยกขึ้นเผยนัยน์ตาสีอำพันที่ซ่อนอยู่เบื้องหลัง มันยังคงเคลือบด้วยความเยือกเย็นไว้เช่นทุกครา

โนกามิปรายมองร่างที่ตนกำลังพูดด้วยซึ่งซูบซีดไม่ต่างไปจากคราวที่พบกันตรงข้ามแผงกั้นหนาเตอะ ระยะห่างระหว่างทั้งคู่ลดลงจากคราวนั้น

[ตัวอักษรสีดำ]
เจ้าของจดหมายฉบับนี้อาจจะตามหาคุณไม่เจอ หรือไม่คิดตามหา คุณถึงไม่เห็นหัวคนที่ชื่อโคโบะ ริวอิจิ โผล่มาทวงจดหมายคืนเลย

[ตัวอักษรสีแดง]
เจ้าของจดหมายฉบับนี้จะตามมาขอกระดาษจากคุณคืนตอนท้ายวัน (ถ้าคุณเปิดโอกาสให้เขารู้)

[พื้นหลังสีดำ]
ไม่มีใครโผล่มาขอจดหมายฉบับนี้คืน แต่คุณจะรู้สึกเหมือนถูกจ้องมองจากทางไหนก็ไม่รู้ไปตลอดทั้งวัน

“ฉันเองก็ใช่ว่าชำนาญทางมากหรอกค่ะ เพียงแต่ก่อนหน้านี้เคยแวะสำรวจทางมาบ้างแล้วน่ะ!”

“เพราะว่าอดสงสัยไม่ได้นี่นา แบบว่า—ห้องศิลปะของที่นี่จะเป็นยังไงกันนะ! อะไรแบบนั้น?”

“นัตซึกะ นิโนมิยะ” เธอทวน “เป็นชื่อที่น่าสนใจจัง! ยินดีที่ได้รู้จังนะคะ!”

ว่าแล้วก็ส่งยิ้มแฉ่งไปอีก ราวกับว่ามันเป็นสีหน้าเดียวที่เธอแสดงได้

“หืม ห้องเอ—ฉันเองก็มีเพื่อนอยู่ห้องนั้นเหมือนกัน! บังเอิญจังเลยนะคะ”

อาริกะพูดเสียงใส สองเท้าก้าวต่ออย่างไม่ลดละพลางเอียงคอมองขณะอีกฝ่ายเอ่ยถาม ก่อนจะตอบต่อ

(มูจบ แต่เพิ่งลงพิน นุorz ขออภัยค่ะ())

หลังพิธีปฐมนิเทศจบผู้คนก็เริ่มทยอยหลั่งไหลออกมา อาริกะเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ขณะที่กำลังเดินไปตามกระแสมวลชนสายตาก็สะดุดกับร่างคุ้นตา

เธอเดินตรงเข้าไปหาอีกคนที่กำลังแอบงีบอยู่ในมุมหลบตา งอตัวก้มมองอีกฝ่าย

“นี่—เรย์จัง ตื่นได้แล้วนะ—?“