อาราตะชะงักเมื่อเห็นหยาดน้ำตาของอีกฝ่าย คล้ายทำตัวไม่ถูกเพราะไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร แถมยังเริ่มตกเป็นเป้าสายตาคนอีก

“ …..ก็มันเขียนไว้ ส่วนฉันแค่ช่วยหา ”

อยากจะสื่อว่าไม่ต้องขอบคุณหรอก ก่อนยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ซับน้ำตา

“ ร้องไห้วันแรกแบบนี้ ระวังเป็นลางไม่ดีนะ ”

เขากล่าวด้วยใบหน้านิ่งๆอย่างทุกที

“ จะเป็นแบบนั้นได้ไง ”

น้ำเสียงพูดไม่ได้ออกไปในเชิงตำหนิแต่อย่างใด ก่อนทำการกวาดมองรายชื่อนักเรียนชั้นปี 3 ทีละห้องๆ

ใช้เวลาเพียงครู่เดียว เรียวนิ้วยาวจึงชี้ไปที่ชื่อหนึ่ง

“ อายาคาวะ มิตสึกิ ปี 3 ห้อง C ”
“ ใช่เธอมั้ย? ”

หันไปถามอีกคนที่หน้าบึ้งตึงคล้ายร้องไห้

( แว้บมาช่วย🫳🏻 )

ร่างสูงเดินผ่านมาอย่างเนิบๆเพื่อเช็ครายชื่อของตน ทว่าจังหวะหันกลับดันพบหญิงสาวผู้นึงที่มีใบหน้าคร่าตาคุ้นเคยเข้า

“ เป็นอะไร..? ”

เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา โดยไม่เข้าใจว่าเหตุใดอีกฝ่ายจึงทำหน้าเหมือนร้องไห้

( เห้ย พูดแล้วนะ😔✨ )

“ งั้นเหรอครับ ”

เขาเอื้อมมือรับใบเสร็จ ก่อนเบือนสายตากลับมามองคุณเจ้าของร้านที่กำลังแพ็คขนมปังใส่ถุงให้ พลันกลิ่นหอมกรุ่นของขนมปังอบร้อนชวนให้รู้สึกดีไม่น้อย

น่าเสียดายจริงๆที่มาไม่ทันขนมปังล็อตอื่น

ก่อนเตรียมตัวเข้าสู่พิธีปฐมนิเทศ ที่บอร์ดหน้าอาคารเรียนหลักจะมีประกาศห้องเรียน และรายชื่อครูประจำชั้น

อย่าลืมมาเช็คก่อนเข้าร่วมพิธีกันล่ะ !
bit.ly/3M6rrJm

อาราตะผงกศรีษะเล็กน้อย ตอบรับต่อเสียงทักทายของคุณเจ้าของร้านที่กำลังช่วยคิดราคาสินค้าให้ และอีกฝ่ายอาจรู้สึกไม่คุ้นหน้าคุ้นหน้าบ้าง เพราะเป็นครั้งแรกที่เขามีโอกาสได้มาซื้อขนมปังที่ร้านแห่งนี้

“ ….. ”

หยิบเงินออกมาตามจำนวนที่อีกฝ่ายบอก ก่อนกวาดสายตามองโดยรอบ

“ กำลังปิดร้านเหรอครับ? ”

แมวน้ำนิรนาม🦭 : นั่นสินะ… ผมเองก็นึกไม่ออกเหมือนกัน เอาเป็นว่าลองคุยเรื่องทั่วๆไปดูครับ