بزرگترین مشکلم باهاتون اینه که به خودتون این اجازه رو می‌دید که حرف بزنید.

گاهی با خودم فکر می‌کنم افسرده‌ترین انسان تاریخم.

وایسا جلو آیینه، یدونه سفت بزن تو گوش خودت بگو تو تنهایی پدرسگ، تو تنهایی. اما بعد از این شاید کمتر احساس تنهایی کنی.

کاش فقط سعی کنن حرفای عادی بزنن. انگار اگه دلقک نباشن مادرشونو میگان.

جدیداً فهمیدم ضداجتماع نیستم، اتفاقاً شدیداً اجتماعی‌ام، فقط ضد این اجتماع موجودم.

از اینستا به توییتر از توییتر به بلو اسکای از بلو اسکای به ثردز از ثردز به تلگرام و دوباره از اول، فعالیت توی همه اینا باز باعث نمیشه کسی کیرشو دستتون بده، برید دنبال یه کار ابرومند حمالای بیکار بدرد نخور

آیا کسی هست که از خود آدم بیشتر بفهمه حرفای خود آدمو؟ حالا از منی که اکثر وقتا حرفای خودمم نمی‌فهمم توقع داری تو رو بفهمم؟ و معتقدی که منو می‌فهمی؟ آیا کسخلی چیزی هستی؟

بعد انقلاب یادتون باشه تا حداقل پونزده شونزده سال اینطورا کلاس آموزش چگونه والد ایرانی نباشیم بذاریم برا والد ایرانی. البته فایده‌ای هم نداره، ولش کن.

من چون قدیمی‌ترم اجازه دارم به اینجا بگم اونجا.

حالا من روزی پنج تا توییتم نمی‌خوندما ولی قبول کن آدم تو کونش نمی‌ره این چیزا. یه بارم بابام گفت نه، گفتم چرا؟ گفت چون من می‌گم. اونجا هم یادمه خیلی تو کونم نرفت.

یادش بخیر یه زمانی من از اکثرتون بی‌ادب‌تر بودم. نمی‌دونم شما یهو افسار پاره کردین یا من یکباره تنگ شدم.

اینجا دیگه چسناله نمی‌کنم. کسشر هم نمی‌گم. فاخر هم که هرگز. قصد دارم فقط نوار خالی پر کنم.