ตอนแรกก็เหมือนจะหยุดโวยวาย แต่พอได้ยินว่าจะไม่เอากระดูกไปแปะดาวเทียมไปนอกโลกก็งอแงต่อ

"เปลืองตรงไหน! ถ้าเทียบกับสีทาจรวด เถ้ากระดูผมอย่างมากก็แค่ 1-2 กิโล หนักแค่นั้นอย่างมากก็แค่ 2000 ดอล พ่อผมมีจ่ายน่า นึกดูไคลด์ ทอมบอ ยังได้ไปดาวพลูโต เจอราร์ด เค. โอ'นีล ก็ได้วนอยู่บนวงโคจร ผมขึ้นไปบนนั้นตอนมีชีวิตไม่ได้ก็ขอไปตอนตายหน่อยเหอะ! โฮ-"

"ขึ้นห้องเรียนไง ก็เมื่อกี้บอกไม่ใช่หรอว่าไปทางนี้?"

ยกมือขวาชี้ไปทางออกโรงเรียนแล้วก็นึกได้

"นั่นทางออกโรงเรียนนี่เนอะ แต่เมื่อกี้ขวาเรา ซ้าย K2Vจัง? งั้นต้องขวา?"

ตอนนี้คือยกมือซ้ายมือขวาวุ่นวายไปหมด จบด้วยการเอามือขยุมหัวยุ่งๆ ตัวเอง แล้วเสียง "หง่าาาาาาา ยากจังงงงง หาดาวตอนมีพายุยังง่ายกว่าอีก-"

(อ้ากก ทำไมผมพึ่งมาเห็น ผม ผมผมม เอาผมไปด้วยพลูโตะคุง(?) //โดดเกาะ)

"เจ็บอ่ะอิโอคุง...ผมจะตายมั้ย?? ม่ายยยยยยยยยย"

"ถ้าผมตายฝากบอกพ่อผม แม่ผม น้องสาวผม คุณน้า ไลก้า กับแอสโตร ด้วยว่าผมรักพวกเขามากกกกก"

"ถ้าทัน เผาผมวันนี้แล้วเอาเถ้ากระดูกผมติดไปกับดาวเทียม RAISE-4 ให้หน่อยนะผมจะได้มองทุกๆ คนจากวงโคจรได้ ฮือออออออออออออออ"

เจ้าตัวยังคงโวยวายไม่หยุดและยังไม่น่าจะหยุดเร็วๆ นี้

(ขอโทษที่ตอบกลับช้านะครับ ;-;)

"ผมกำลังตามหาว่าตัวเองอยู่จุดไหนในจักรวาลนี้- เดี๋ยวเมื่อกี้ว่าอะไรนะครับ? 'กฏของบองเด' ป่ะนะครับ? มันเป็นสูตรสมมุติผมไม่ค่อยแม่นแต่ถ้าอิโอคุงอยากรู้ผมเขียนให้ได้ เริ่มที่..."

จังหวะที่เขาลุกขึ้นยืน จะหยิบปากกาออกมาเขียน ก็เห็นอะไรบางอย่างตรงนิ้วชี้เข้า

"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"

+

"โอ๊ะ! เมืองอุเมะฮาระจะเป็น first contact ของโลกนี้หรอนี่"

คนตัวสูงกว่าดูชอบใจภาพที่ได้กลับมาเป็นพิเศษ ส่องดูใหญ่เลย

"ที่จริงจะให้วาดแผนที่ให้น่ะ แต่ไงก็ทำกิจกรรมเสร็จแล้วครึ่งนึงล่ะนะ"

คุณสาบานได้ว่าเห็นเขาขยิบตาให้ครั้งนึง

"ถ้าจะขึ้นห้องต้องไปทางนั้นสินะ โอเครขอบใจเน้อ K2Vจัง!"

พูดจบก็เตรียมตบเท้าไปทาง...ไหนนะ ขวาใช่มะที่บอกตะกี้ ใช่แหล่ะ เตรียมหันขวาขึ้นห้องเรียน

อารากิที่กำลังร่ายยาวเหมือนรู้สึกตัวเลยหยุดตัวเองก่อน

"โทษทีดวงจันทร์คุง สรุปเลยคือถ้าถามว่าผมเชื่อมั้ยน่ะ ผมคงเลือก 'ยังตอบไม่ได้น่ะ' คำตอบดูน่าเบื่อไปหน่อยแต่ผมคิดงั้นนะ"

"ว่าแต่ถามทำไมหรอ?"

(ซอรี่ที่ตอบกลับช้านะครับ ;-;)

"โอ้"

คนตัวสูงแปลกใจเอามือมากุมปากคิด เอเลี่ยนสินะ อารากิก็เริ่มพูดไปด้วยคิดไปด้วย

"เหมือนตอนนี้เรากำลังอยู่ในการทดลองของชเรอดิงเงอร์ เพราะเรายังไม่เปิดกล่อง สถานะ 'เอเลี่ยนมีอยู่' และ 'เอเลี่ยนไม่มีอยู่' จึงซ้อนทับกันอยู่ เป็นสถานการณ์ที่น่าหงุดหงิดเนอะ ตราบใดที่เรายังไม่ได้ 'เปิดกล่อง' ด้วยการส่งสัญญาณที่ชัดเจนพอ หรือได้รับการตอบกลับที่พิสูจน์ได้ ถึงจะมีควาพยายาม..."

+

อารากิแหงนหน้าตามมือเหมือนพยายามมองหาอะไรซักอย่างในสีฟ้าที่กว้างใหญ่บนเหนือหัวของพวกเขา ไม่รู้ว่ากำลังคิดกับคำตอบไหนของดวงจันทร์คุงอยู่กันแน่

จากนั้นไม่นาน 2 วิ ก็เอากำปั้นทุบมือ อ้อออออ คนนอกโลกสินะ งั้นน่าจะเป็ฯ

"สนใจคนที่อยู่บน ISS กับเทียนกง หรอ? คนไหนล่ะ? ผมพอจำรายชื่อได้อยู่"

[ISS หมายถึง สถานีอวกาศนานาชาติ และ เทียนกง หมายถึง สถานีอวกาศเทียนกง]

เขาพยักหน้า แล้วกวาดมองรอบๆ ตัวตอนนี้

"และเราก็อยู่ที่โรงเรียนอุเมะฮาระตอนนี้ ที่ผมอยากรู้คือ...เราอยู่จุดไหนตอนนี้ ผมจะไปห้องเรียนน่ะช่วยบอกหน่อยได้มั้ย?"

รอยยิ้มยิงฟันซื่อๆ ปากกา สมุดโน๊ตที่ใช้รอง และกระดาษที่ถูกวาด ถูกส่งคืนมาให้พร้อมความหมายของคำถามที่แท้จริง มันแยกไม่ออกจริงๆ ว่าคนตรงหน้าเธอนั้นจริงจัง หรือแค่แกล้งสนุกกันแน่

คนถูกถามเอียงคอเล็กน้อย แวบแรกเหมือนไม่เข้าใจว่าถามทำไม แวบสองก็ครุ่นคิดแปปนึง จนเงยหน้าขึ้นพร้อมคำตอบในแวบสาม

"มันก็สนุกดีผมว่า แต่จะให้ตอบว่าชอบมั้ยตรงๆก็ อืมมมม...ดวงจันทร์คุงล่ะชอบอวกาศมั้ย?"

เครื่องประดับมากมายบนหัว สั่นไหวแรงตามจังหวะหัวที่อยู่ๆ ก็หันมาถามคนตรงหน้ากลับไป

ระหว่างวาดลงไปในกระดาษ ปากก็พูดตามไปด้วย

"คืองี้เมื่อกี้ตอบว่าจักรวาลใช่มั้ยซึ่งถูกแล้ว...ทีนี้สมมุติว่าน้องโฮ่งเหมียวนี่เป็นดาวเคราะห์โลกแล้วกัน ซึ่งใช้เราอยู่บนโลก ไม่ใช่ดวงจันทร์ หรือพระอาทิตย์...ล่ะทีนี้ใช่เราอยู่ที่เมืองอุเมะฮาระ อันนี้ผมรู้อยู่แล้ว ตามทันใช่มั้ย?"

จักรวาล ดาวโลกที่เป็นหน้าแมว และแผนที่ดาวเทียมที่มีดอกบ๊วยแทนพิกัดเมืองอุเมะฮาระ ถูกวาดเสร็จ จึงเงยหน้าขึ้นถาม

"โอเคร อาริกาแต้ง"

ตอนรับปากกา เขาเอามันขึ้นมาถือจ่อข้างหน้าดูส้ม แล้วมองคนตรงหน้า แล้วเงยหน้าไปเทียบกับพระอาทิตย์ข้างบน แล้วกลับมาที่คนตรงหน้าอีกที

"Main Sequence ไทป์ K2 น่ะ ...ใช่เหมือนจริงๆ นั่นแหล่ะ อ๊ะสมุดโน๊ตไม่ต้องใช้หรอก ใช้แค่รองก็พอ"

อารากิพูดทวนอีกรอบเหมือนเป็นเรื่องทั่วไป แล้วก็หยิบกระดาษที่ยับยู่ยี่มาแผ่นนึง หากสังเกตจะรู้ว่าเป็นกระดาษที่แจกในพิธีปฐมนิเทศ
+

"อื้มมม ใช่ๆๆ ดวงจันทร์คุงสุดยอดมาก! เราอยู่ที่แขนทางช้างเผือก แขนนายพราน Orion arm ทำไมมีหลายชื่อจังเนอะ"

หลังจากตอบเสร็จก็ก้มดูแขนของตัวเองที่กางไว้ครึ่งนึงก็เข้าใจ

"อืมแต่มันยังกว้างไปอยู่ดี กว้าไปเยอะมาก ถ้าเทียบแล้วจุดเล็กๆ ที่ว่าน่ะ..."

ว่าแล้วก็ยกนิ้วขึ้นชี้ลงที่พื้น แล้วเอามืออีกข้างชี้ที่ปลายนิ้วแบบนี้ 👇​👈​

"สเกลไม่ตรง แต่จุดที่ผมอยากรู้น่ะเล็กเท่านี้เอง!"

เมื่อเห็นว่างงเรื่องคำเรียก อารากิเอามือลูบคางแล้วโยกหัวไปมาเหมือนพยายามสำรวจรอบตัวให้แน่ใจก่อนที่จะพยักหน้าเอง เออเอง และอธิบายเพิ่ม(?)

"อื้ม! คง Main Sequence ไทป์ K2 ได้ คิดว่านะ"

"แต่ เอ๋? ไม่เป็นรูปธรรมหรอ?"

คราวนี้เป็นเขาที่งงเอง หลังจากเงยหน้าขึ้น แล้วก้มหน้าลงมองพื้นประมาณ 5 6 รอบก็ อ้ออออ เข้าใจความหมาย

"ดาวฤกษ์ K2V จังมีปากกามั้ยนะ?"

(บวกลบคูณหารระคนได้เลยครับ! 🌟)

ดวงตาของเด็กหนุ่มเป็นประกายขึ้นมา และกางมือออกกว้างๆ

“ใช่แล้วครับกาแล็กซีของเรา! ดวงจันทร์คุง!”

แต่พูดจบก็ย่อมือลงมาให้เหลือครึ่งนึง และใช่เด็กหนุ่มเรียกคุณว่าดวงจันทร์คุง

“แต่มันกว้างไปหน่อยน่ะ ซูมเข้าไปอีกหน่อยได้มั้ยว่าเราอยู่จุดไหน?”

(ใช่มั้ยล่ะ! อวกาศน่ะเท่ทุดสุดเลย(???) เย้!!! /ชูมือตาม)

(มาๆ แปะมือกันเย้)

“ถูกต้อง ถูกต้อง ถูกต้อง และถูกต้องครับ! เธอเก่งนะครับเนี่ย!”

ไม่รู้ว่าการที่ตอบยังกับเกมโชว์ทายปัญหากับคำพูดของเธอนี้คือการแกล้ง หรือจริงจัง แต่ประโยคต่อไปที่เด็กหนุ่มตรงหน้าคุณเขาดูทำสีหน้าจริงจังขึ้น

“แต่ดาวฤกษ์จัง…ที่ผมอยากรู้คือเราอยู่จุดไหนต่างหาก สำคัญมาก”

และใช่เขาเรียกคุณว่าดาวฤกษ์ฟังไม่ผิดหรอก

พอได้ยินคำตอบของคนตรงหน้า อารากิก็เงยหน้าขึ้น แล้วก้มหน้าลง ไม่แน่ใจว่าพยักหน้า หรือกำลังทำอะไร

"อื้มๆ ใช่อิโอคุง ผมแน่ใจว่าเรายังอยู่บนโลกแต่ผมอยากรู้คือ...นี่ต้นไรอ่ะ?"

แวบเดียวก็ไปนั่งยองๆ ข้างๆ เพื่อนใจดีแล้วจิ้มๆ ของในกระถาง