บรรยากาศที่อ่านไม่ออก อันริมองตามสายตาอยู่พักหนึ่ง แต่ความว่างเปล่าไม่ได้ให้คำตอบอะไรกับเธอเลยจึงหันกลับไปมองคู่สนทนา

แล้วพบว่าอีกฝ่ายเองก็หันมามองเธอด้วยเช่นกัน

แสงแดดยามบ่ายแก่กำลังจะคลาดแคล้วหายไปอีกไม่นาน

พร้อมกับประโยคถัดมาอย่างกับว่าต้องการคำถามนี้พอดี

“หมายความว่ายังไงหรอคะ?”

ไม่รอช้าจึงถามออกไป

“…เสือ?”

เธอหันไปมองตามจุดปลายสายตาของอีกฝ่าย ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตหรือแม้กระทั่งลมโชยพัดก็ยังไม่มี

ไม่ยอมลุกเดินออกไป?

“หมายถึง…อะไรหรอคะ?“

ชักไม่แน่ใจว่าตอนนี้เธอเข้ามาถูกห้องหรือเปล่า หรือโดนสิ่งลี้ลับบังตาให้เห็นอะไรแปลกๆมั้ย

แต่ฟังจากคำทักของอีกคนแล้ว…ก็คงไม่น่าแปลกล่ะมั้ง?

ทีแรกกำลังจะลุกยืนและไปหาเดินที่อื่นแล้ว แต่เมื่ออีกฝ่ายทักก็ทำเอาหยุดชะงักไปด้วย

“เอ้ะ”

“คูเมอิม.ปลายปี 1 ค่ะ”

สุดท้ายก็ได้บอกไปอยู่ดี

ค่อยโล่งอกไปทีที่ความจำของเธอไม่ได้แย่ กระนั้นเมื่ออีกคนถามคำถามต่อมา ก็เกือบจะจำไม่ได้ว่าตัวเองขึ้นมาทำอะไร

“ใช่ค่ะ…กระเป๋าตังค์น่ะค่ะ”

เจ้าตัวรีบเดินปรี่มาที่โต๊ะของตัวเองก่อนจะพบว่ามันยังอยู่ตรงนั้นจริงๆ

สักทีน้า

“…แล้ว— ยูกุโมะซังไม่กลับบ้านหรอคะ?”

เห็นท่าทีของอีกคนแล้วดูจะไม่ค่อยรีบร้อนเท่าไหร่เลย เวลาป่านนี้แล้วแท้ๆ

“?”

อันริเอียงคอมองอีกคนอย่างมีคำถาม แต่เมื่อจ้องกลับก็รู้ตัวว่ากำลังเสียมารยาทอยู่

รู้สึกว่า…จะนั่งเยื้องจากเราไปรึเปล่านะ?

“ยูกุโมะซังใช่มั้ยคะ—?”

เธอถือวิสาสะถามกลับไปด้วยสภาพที่ทั้งหอบทั้งเหนื่อย วันนี้ก็คงขอกลับช้าสักหน่อย ที่บ้านคงไม่ว่าอะไรล่ะมั้ง

“แฮะๆ… ถ้าจำผิดต้องขอโทษด้วยนะคะ”

“เฮะๆ ทานให้อร่อยนะคะ”

เธอกล่าวทิ้งท้าย และไม่ค่อยแปลกใจที่อีกฝ่ายจะเก็บไว้กินทีหลังเช่นกัน เพราะเธอเอง…ถ้ามีน้อยกว่านี้ก็คงจะทำแบบนั้นด้วย…

“ไว้เจอกันอีกนะคะ”

?

ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายเรียนอยู่ที่ไหน แต่ผ่านมาแถวนี้ก็คงจะเป็นคนแถวนี้ล่ะมั้งนะ?

เมื่ออีกฝ่ายว่าอร่อยดีก็ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ซึ่งก็ไม่เข้าใจว่าจะลุ้นขนาดนั้นไปทำไมเหมือนกัน

“ดีใจที่ถูกปากนะคะ”

ว่าไปอย่างนั้นแล้วก็ค่อยๆหยิบบางรสที่คิดว่าน่าจะอร่อยอีกมาสัก 2-3 เม็ดแล้วยื่นให้

“อันนี้ก็คิดว่าน่าจะชอบเหมือนกัน ให้ค่ะ”

แฮมเตอร์?
.
.
แฮมเตอร์เหรอ?!

“พูดอะไรของนายเนี่ย!” แฮมเตอร์(?)ที่ว่ารุดเข้าไปก่อนจะวางมือที่บ่าของเด็กชายที่ถอยหนี

ก่อนที่ภาพในสายตาของคันซากิ ชูจะกลายเป็นว่าเขากำลังถูกแฮมเตอร์เขย่าไหล่อย่างแรงอยู่

“นี่เมื่อคืนนายไม่ยอมเข้านอนเร็วอีกแล้วใช่มั้ย!? ผมบอกแล้วไงว่าวันนี้ต้องรีบตื่นน่ะ!“

อีกคนยังไม่ได้พูดอะไร แต่ความคาดหวังแทบจะเห็นชัดผ่านสายตาของเธอที่พยายามจ้องตั้งแต่เริ่มโยนเข้าปากไป

แน่นอนว่าจนตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองโดนอีกคนแกล้งอยู่

จึงทำให้เผลอสูดลมหายใจลึกสุดปอดเมื่อตอนที่คนตรงหน้าแค่ทำเสียง อืม ลากยาวๆก็เท่านั้น

“อื้อ—”

อันริผงกหัวหงึกหงักตอบหลังจากโดนคนเป็นรุ่นพี่โผกอด

“ไม่ต้องกังวลหรอกนะคะ”

แม้ว่าจะไม่มีอะไรให้กังวล แต่คิดว่าพูดออกไปก็คงไม่เสียหายหรอก

(ได้เลยค่ะ! เดี๋ยวไว้จะทักไปนะคะ!🤲)