De Warmste Week brengt aandoeningen onder de aandacht die zelden zichtbaar zijn, maar een grote impact hebben op het leven en op werk. Chronische pijn, auto-immuunziektes, diabetes, endometriose of angststoornissen laten zelden uiterlijke sporen na. Op de werkvloer vertaalt die onzichtbaarheid zich echter vaak in miskenning, wantrouwen en overbelasting. Dat is ook wat Docent Organisatiestudies, Eline Jammaers, van de Faculteit Bedrijfseconomische Wetenschappen (Universiteit Hasselt) ontdekte, door in gesprek te gaan met 45 werkende, onzichtbaar zieken in de dienstensector. Hoewel exacte cijfers ontbreken, wijst internationaal onderzoek erop dat 70 tot 80 procent van alle beperkingen onzichtbaar is voor werkgevers . Het gaat daarbij niet alleen om mensen met chronische of energie-inperkende aandoeningen of mentale gezondheidsproblemen, maar ook om collega’s met neurodivergenties, cognitieve beperkingen of gehoor-, zicht- of spraakproblemen. Hun aanwezigheid op de werkvloer is reëel, maar hun noden blijven vaak onbesproken. Voor veel werknemers met een onzichtbare aandoening is werken geen kwestie van onwil of verminderde motivatie, maar van voortdurend balanceren. Symptomen fluctueren, energie is onvoorspelbaar en herstel vraagt tijd. Toch voelen velen zich genoodzaakt hun ziekte te verbergen — uit angst om als ‘lastig’, ‘onbetrouwbaar’ of ‘minder inzetbaar’ te worden bestempeld. Die onzichtbaarheid wordt zo een extra belasting boven op de aandoening zelf. “Ik heb ook wel eens pijn ofzo” is een opmerking die ik vaak hoor. Je ziet het ook niet aan mij hé: bij momenten loop ik wel een keer krom als ik weer zo’n opstoot heb, maar ja dat is, na een tijdje gaat dat weer over hé…” (Anja, bediende met een chronische ontstekingsziekte en gehoorproblemen ) “Ik denk sowieso dat collega’s mijn probleem onderschatten. Maar nu zien ze steeds meer aan mij, wat er aan de hand is, en hun inleving verbetert. Vroeger had ik iets met mijn zicht en dat was het. Ik had ook wel gevoelsstoornis, maar dat zie je niet. Ik kon mijn arm nog gebruiken, nu is dat al wat minder. De eerste zes jaar van mijn ziekte stapte ik gewoon. Ik had geen kruk nodig.” (Karel, bediende met Multiple Sclerosis ) Onderzoek binnen organisatie- en managementwetenschappen toont nochtans aan dat duurzame tewerkstelling van mensen met onzichtbare aandoeningen zelden vraagt om dure of complexe ingrepen. Wat wél cruciaal is, zijn drie zaken: compassie, flexibiliteit en beleid dat die flexibiliteit structureel verankert . Ten eerste vergt dit een organisatiecultuur waarin begrip en vertrouwen centraal staan. Leidinggevenden hoeven geen arts te zijn, maar wel te erkennen dat gezondheid niet lineair verloopt. Dat impliceert ook respect voor privacy. Werknemers moeten zelf kunnen bepalen wat ze delen, zonder zich te moeten legitimeren via medische details of attesten. Vertrouwen is daarbij geen naïef ideaal, maar een bewezen randvoorwaarde voor engagement en performantie. Daarnaast is flexibiliteit geen gunst, maar een noodzakelijke arbeidsvoorwaarde. Flexibele werkuren, hybride werken of het tijdelijk aanpassen van taken maken het mogelijk om werk af te stemmen op wat het lichaam toelaat. Voor werknemers met een onzichtbare ziekte betekent dat vaak het verschil tussen volhouden en uitvallen. Opvallend genoeg blijken deze maatregelen ook breder inzetbaar, bijvoorbeeld voor ouders, mantelzorgers of oudere werknemers. “ Flexibel kunnen werken van thuis heeft voor mij wonderen gedaan. Als ik een slechte dag heb, kan ik wat langer blijven liggen en mijn laptop pas openen als het beter gaat. Dan hoef ik me niet te haasten om recht te staan in een overvolle trein. Dan kom ik niet toe op het werk uitgeput, nog voor de werkdag moet beginnen.” (Maddy, manager met Ehlers-Danlos) Tot slot volstaat individueel maatwerk niet zonder structureel beleid. Heldere procedures om aanpassingen aan te vragen, duidelijke aanspreekpunten en expliciete aandacht voor onzichtbare aandoeningen binnen diversiteits- en welzijnsbeleid verlagen de drempel om tijdig ondersteuning te zoeken. Vroege interventie voorkomt vaak langdurige uitval en bespaart organisaties op termijn zowel kosten als talentverlies. “Ik wist dat mijn bedrijf open stond voor inclusie en aanpassingen, dus ik heb mijn leidinggevende gewoon gevraagd of ik die taak van telefoneren mocht inwisselen voor iets anders. Zij heeft dat meteen geregeld.” (Nicholas, bediende met epilepsie en autisme) De kern van de zaak is eenvoudig. Wie inclusie ernstig neemt, moet verder kijken dan wat zichtbaar is. Onzichtbare ziektes vragen geen medelijden, maar een volwassen arbeidsbeleid dat uitgaat van vertrouwen, menselijkheid en realisme. Luisteren, flexibel meebewegen en dat alles structureel organiseren is geen warme geste voor één week per jaar, maar een noodzakelijke investering in de toekomst van werk voor onze verouderende werkbevolking. Eline Jammaers is docent organisatiestudies, verbonden aan de faculteit Bedrijfseconomische Wetenschappen van de Universiteit Hasselt. Lees ook: – Sterke stijging van burn-out en depressie bij twintigers: ‘De effecten van de coronacrisis laten zich nu pas voelen’ – Experts over langdurig zieken: ‘Ziekmakend werk wordt niet aangepakt door deze regering’ – Van cafeïnevrije cola tot de ‘godzilla van de afslankmedicijnen’: 7 gezondheidstrends voor 2026 The post ‘Wie inclusie op de werkvloet ernstig neemt, moet verder kijken dan wat zichtbaar is’ appeared first on Knack .

‘Het baart me zorgen hoeveel vijandigheid vrouwen nog altijd ondervinden’, zegt Sanna Marin, voormalig premier van Finland. Sanna Marin was 34 toen ze in 2019 premier van Finland werd – destijds de jongste regeringsleider ter wereld. De sociaaldemocrate gidste de Finnen door de coronapandemie, bood het hoofd aan Russische dreiging en leidde haar land in de NAVO . En toch herinneren veel mensen vooral dat ene virale filmpje uit 2022 waarin Marin met vrienden danst. Wekenlang werd er toen gediscussieerd over de ‘gepastheid’ van haar gedrag. Sanna Marin: Men vroeg me hoeveel alcohol ik die avond had gedronken, of waarom ik überhaupt in een bar was. Ik had geen schandaal veroorzaakt in mijn werk, ik had gewoon een zomeravond met vrienden doorgebracht. De mediastorm stond daar totaal niet in verhouding toe. Dat was frustrerend. Zou u nu iets anders doen? Marin: Nee. Ook politici hebben recht op ‘normale’ momenten – zolang hun werk er niet onder lijdt. Het is onrealistisch – en ook oneerlijk – om van jonge politici te eisen dat ze een deel van hun leven opgeven. Als ze het gevoel hebben dat ze zichzelf niet mogen zijn, zullen jonge mensen niet meer in de politiek durven. Dan houden we alleen nog bestuurders over die allemaal in hetzelfde keurslijf passen. Speelde seksisme een rol bij dat ‘schandaal’? Marin: Uiteraard. Niemand zou een man onprofessioneel noemen omdat hij met vrienden een biertje drinkt en voetbal kijkt. ‘De oorlog in Oekraïne toont dat de wereldorde fundamenteel veranderd is.’ Uw partij ging in 2023 in de oppositie. Nu regeert in Finland een conservatieve coalitie. Was u te progressief voor het land? Marin: Dat vind ik niet. Mijn partij deed het goed in de verkiezingen van 2023. Onze kiezers waren tevreden met ons beleid. Alleen waren we niet de grootste, en daardoor konden de conservatieven de coalitievorming starten. Veel landen schuiven op naar een meer autoritair beleid. Heeft u daar een verklaring voor? Marin: De slinger beweegt heen en weer. Kijk maar naar de geschiedenis: we zetten stappen vooruit, maar ook weer terug. Vooral de oorlog in Oekraïne baart me zorgen. Die oorlog toont dat de wereldorde fundamenteel veranderd is. We gingen er lang van uit dat de meeste landen het eens waren over bepaalde internationale regels. Een soeverein land aanvallen, is een grove schending daarvan. Toch heeft Rusland dat gedaan. Hoe moet Europa volgens u met Rusland omgaan? Marin: Toen Poetin in 2014 de Krim annexeerde, was onze reactie te zwak. Rusland betaalde daar nauwelijks een prijs voor, en Poetin zag dat als een aanmoediging om verder te gaan. Als we die fout nu herhalen, geven we het signaal dat we niet bereid zijn onze waarden te verdedigen. Dat zou fataal zijn. Toen uw partij in 2023 in de oppositie belandde, stapte u uit de Finse politiek. Waarom? Marin: Ik heb gedurende mijn vier jaar als premier veel van de kindertijd van mijn dochter gemist. Na de verkiezingen van 2023 had ik de kans om stil te staan bij mijn leven. Als de burgers dat willen, kan ik altijd opnieuw in de politiek stappen. Maar de eerste levensjaren van je kinderen keert nooit terug. U werkt nu voor het adviesbureau van Tony Blair en post selfies van over de hele wereld. Begrijpt u dat sommige mensen het gevoel hebben dat u meer aan uw persoonlijke imago werkt, dan aan politieke inhoud? Marin: Ik ben nog altijd een sociaaldemocraat, en ik ben nog altijd links. Ja, ik werk op internationaal niveau, maar ik spreek over dezelfde thema’s als vroeger: geopolitiek, gelijkheid, klimaat. Mijn waarden zijn totaal niet veranderd. Zou u anderen aanraden om in de politiek te gaan, na alles wat u hebt meegemaakt? Marin: Ik ben dankbaar voor de kansen die ik heb gekregen en ik ben trots dat ik mijn land mocht dienen. Maar het baart me zorgen hoeveel vijandigheid vrouwen nog altijd ondervinden – ik hoef je de berichten die ik krijg maar te tonen. We zijn er nog niet in geslaagd een samenleving te creëren die voor iedereen veilig is. Toch roep ik vrouwen op om zich kandidaat te stellen. Het is hun recht. Angela Merkel aarzelde om zich feminist te noemen. Gebruikt u dat label wel? Marin: Ja, en dat heb ik altijd gedaan. Vroeger dacht ik dat mijn gender geen grote rol speelde. Dat veranderde toen ik in de politiek stapte. Vrouwen moeten meer obstakels overwinnen dan mannen – je helpt niemand vooruit door te doen alsof dat niet zo is. Daarom strijd ik nu nog feller voor de rechten van vrouwen en meisjes dan voorheen. The post Fins ex-premier Sanna Marin: ‘Niemand zou een man onprofessioneel noemen omdat hij met vrienden een biertje drinkt’ appeared first on Knack .

In Kortrijk heeft de politie zaterdagavond 14 handelszaken gecontroleerd, vooral in de horecasector. Slechts 2 zaken waren met alles in orde. Er zijn 23 inbreuken vastgesteld op de sociale wetgeving.

Paul De Grauwe is professor aan de London School of Economics. Hij gelooft niet dat de begrotingssanering breed zal gedragen worden door de bevolking, door de privileges voor de mensen met hogere inko...

De pensioenplannen van de federale regering treffen vooral vrouwen, schrijft Celien Vanmoerkerke. Typisch voor een geheel mannelijk kernkabinet.

Onderzoekers aan de universiteiten dreigen tweemaal de rekening gepresenteerd te krijgen. Na de Vlaamse regering plant ook de federale regering een besparing op onderzoek. Dat zou vooral de menswetens...

Elke dag brengt De Standaard nieuwe cartoons van huiscartoonist Lectrr.

Mensen die aan de slag gaan om bestraffing te vermijden gaan jobs doen waarvoor ze niet geschikt of nog niet klaar zijn. Dat soort re-integratie is niet duurzaam.

Mensen die aan de slag gaan om bestraffing te vermijden gaan jobs doen waarvoor ze niet geschikt of nog niet klaar zijn. Dat soort re-integratie is niet duurzaam.