คาซึโอะทำหน้าแหย รับหมวกคืนมาก่อนจะพลิกหน้าพลิกหลังราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่เพื่อนพูด

เมื่อเงยหน้ามาก็เห็นนิ้วเรียวสองนิ้วอยู่ตรงหน้า เขาใช้มือตัวเองปัดมันลงก่อนจะว่า

”ค่าสายตาผมปกติ.. หรือว่าสุโดซังเพี้ยนไปแล้วเหรอครับ“

ไม่ได้พูดเพื่อหวังหยอกเหย้า ก็อีกฝ่ายดูมีแนวโน้มที่จะเป็นข้อสรุปแบบหลังได้จริง ๆ

(😋💥)

(บวกหน่อยดิ💥)

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนตรงหน้า ทั้งที่เห็นว่าดูงุนงงมาตั้งแต่แรก แต่ก็ไม่คิดว่าจะเดินมาคว้าหมวกของเขาไปดื้อ ๆ แบบนี้

คาซึโอะขมวดคิ้วมุ่น ตั้งใจจะคว้าสิ่งที่เป็นของเขาคืน แต่ก็ชักมือกลับก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

”สุโดซัง ขอคืนด้วยครับ“

ถึงมีโอกาสก็คงไม่ชวนหรอก...เมืองที่อยู่มาตั้งแต่เกิดจะมีอะไรให้น่าเดินอีกกัน

...

รับโทรศัพท์อีกฝ่ายมาพิมพ์เบอร์ติดต่อของตัวเองให้ ระหว่างที่ปล่อยให้อีกฝ่ายพูดเรื่อยเปื่อยระหว่างที่รอ

" หืม "

จะว่าคิดไปเองก็ไม่ถูก จริงๆก็ตั้งใจให้เป็นแบบนั้นล่ะนะ ..

" ยังไงก็อย่ามาตีสนิทมากแล้วกัน "

...

เสร็จแล้วจึงยื่นโทรศัพท์คืนให้

" เดี๋ยวจะเดินกลับบ้านเป็นเพื่อนด้วยวิธีนี้ก็แล้วกัน "

(จบรูท! ขอบคุณที่มาจอยกันน้าคะ ไว้ไปเล่นด้วยน้ามาซูมิจัง 🤲🏻🥺💕)

(ขอบคุณนะคะ🥺 ขอโทษที่ตอบช้าแต่มาแล้วค่ะ)

สีหน้าแบบนั้นนั่นมันอะไรกันน่ะ? รู้สึกเหมือนกับถูกกล่าวหาอยู่ในใจ

คาซึโอะผินหน้าหลบเล็กน้อย ก่อนจะใช้มือทั้งสองถูเข้ากัน ขยุกขยิกอยู่ไม่สุกเมื่อถูกทัก

“คือว่าผมอยากดื่มอันนี้..” ว่าพลางชี้ไปที่กล่องนมรสผลไม้รวม

“แต่ว่าเงินไม่พอน่ะครับ คุณ?”

จะว่าไปแล้วเรายังไม่เคยรู้จักกันเลย

อดไม่ได้ที่ยกมือขึ้นลูบท้ายทอยแก้เก้อ ก่อนจะกล่าว “รบกวนด้วยนะครับ”

แล้วค้อมตัวลง พร้อมกับยื่นมือออกไปรอรับเงินจากอีกฝ่าย

นัยน์ตาสีน้ำทะเลวูบไหวเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำว่า ‘เพื่อน‘ จากปากอีกฝ่าย

คาซึโอะก้มงุดมองฝ่ามือที่เต็มไปด้วยพลาสเตอร์ยา ก่อนจะแบมือที่มีเหรียญสิบและห้าเยนถ้วนให้คนตัวสูงดู

“จริง ๆ ก็ไม่ใช่ว่าเลือกไม่ได้หรอกครับ“

ประโยคหลังเขาพูดมันเบากว่าเดิมแทบจะเป็นเสียงกระซิบ

“ตอนนี้ไม่ว่าจะกาแฟดำหรืออะไรก็ดีทั้งนั้น ถ้าซื้อได้..“

คาซึโอะไม่ชินกับการถูกเรียกเสียเท่าไหร่ เขามักจะทำตัวให้กลมกลืมไปกับสภาพแวดล้อมเสมอ จึงไม่ค่อยมีคนสนใจนัก ดังนั้นเมื่อได้ยินเสียงเรียก ลาดไหล่กว้างสะดุ้งโหยงก่อนจะพูดเสียงค่อย เลี่ยงการสบตา

“คือว่าผม..”

ไม่รู้จะอธิบายเป็นคำพูดอย่างไร จึงแบมือที่มีเหรียญห้าและสิบเยนให้ดู พร้อมกับมืออีกข้างที่ชี้ไปที่ตู้

ไม่สบอารมณ์นิดหน่อยเมื่อถูกทักขึ้นแบบนั้น

ไม่ใช่ว่าเลือกไม่ได้ แต่ไม่มีโอกาสให้เลือกต่างหาก

เจ้าของนามสกุลอันไซกำเหรียญในมือแน่น ก่อนจะพูดเสียงแข็ง

“สุโดซัง ไม่ไปอยู่กับเพื่อนเหรอครับ“

ถึงแม้จะไม่ชอบกินผักเหมือนคนตัวเล็ก แต่ก็ไม่ใช่ว่ากินไม่ได้

อีกอย่าง.. ตอนนี้หิวไส้จะขาดอยู่แล้ว

ยื่นมาออกไปรับก่อนจะกล่าวขอบคุณเบา ๆ

“แล้วกินอะไรหรือยังครับ” เอ่ยถามก่อนจะยกมือขึ้นบังแสงแดดที่นึกจะสาดตอนไหนก็สาดให้กับรุ่นน้องร่วมวง

(ขอพาคัตจังมาบวก ๆ ด้วยนะคะ 🥺)

เป็นช่วงเวลาเหมาะเจาะพอดีกับคาซึโอะที่กำลังหาสถานที่ปลีกวิเวกเพื่อชาร์จพลังก่อนจะไปพบกับขุมนรกที่เลือกเอง

เมื่อเดินเตรดเตร่ไปเรื่อยพลันสายตาเห็นร่าง ๆ หนึ่งกำลังนอนพร้อมกับเอาหมวกบังหน้าอยู่

มานากิซัง.. ?

คาซึโอะค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้แล้วย่อลงนั่งข้าง ๆ อีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยทักเสียงค่อย

“ไม่เข้าเรียนเหรอครับ”

(+ได้นะคับ จะมาซ้ำเติมหรือมาหยิบยื่นความใจดีก็ได้ฮะ อยากเล่นด้วย ๆ 🥺)

(ขอจอยด้วยน้าคุณเพื่อนร่วมห้อง🫳🏻🫳🏻)

คาซึโอะที่กำลังยืนก้มหน้าก้มตาจิ้มโทรศัพท์เพื่อเปลี่ยนเพลงเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับคนคุ้นหน้า สังเกตว่าอีกฝ่ายยืนนิ่งไปจึงยกมือขึ้นโบกแล้วถาม

“เรนโจวซัง.. ? โอเคหรือเปล่าครับ”

(มา + ๆ ด้วย ><)

หากเป็นคนอื่นคาซึโอะคงจะเมินเฉยและเดินผ่านไปได้อย่างไม่รู้สึกผิด

แต่นี่ดันเป็นรุ่นน้องร่วมวง แถมยังเอ็นดูเธอเสียด้วยสิ

ร่างสูงโปร่งเมื่อเห็นเจ้าของผมสีม่วงล้มหน้าคะมำอยู่ก็เดินเข้าไปใกล้ก่อนจะค่อย ๆ พยุงตัวเด็กสาวให้ลุกขึ้นยืนแล้วพูดเสียงค่อย

”ระวังหน่อยสิครับ.. เจ็บตัวตั้งแต่วันแรกไม่ดีนะ“

ไม่ว่าเปล่ายังชี้นิ้วไปที่ลาดไหล่เล็ก

”ตรงนั้น.. เลอะน่ะ“