Bu küçük azınlık, devlet içinde kapıp kaçan, löpcü, sömürücü bir efendiler sınıfı kurar.
(Devrim Yazıları, Babeuf)

Nimetleri kötü bölüşülüyorsa, suç onun değildir. Kimilerinin soyup soğana çevirecek kadar suçlu, kimilerinin de kendini soydurtacak kadar güçsüz ve enayi olmalarında onun kabahati yok. Açıkça ortaya çıkar ki, büyük çoğunluğun yoksun olduğu şeyler, bol bol ve gereksizce küçük bir azınlığın elindedir.

Şu gerçeğin görülmesi için uzun araştırmalar gerekmez: Halkın en sağlam, en çalışkan en kalabalık bölümü en zorunlu ihtiyaçlarını bile sağlayamamaktadır. Oysa tabiat onlardan hiçbir şey esirgememiştir. Tabiat nankör değildir; bütün çocuklarını beslemekte hiçbir zaman geç kalmaz.

Mahfi Eğilmez'in Türkiye Ekonomisi adlı kitabını okuyorum, bir ülke hiç mi değişmez hiç mi akıllanmaz. Değişime dair tek ümidim çocuklarımızı "Devletin malı deniz, yemeyen domuz." zihniyetiyle yetiştirmiyoruz. Bu zihniyet değişmeli, bu düzen değişmeli.

Bir Demet Tiyatro da Lütfiye Melih Gökçek'in heykelleri çok sevdiğinden bahsetti, diyeceklerim bu kadar.

İki şey sonsuzdur: Evren ve insanın ahmaklığı, ilkinden emin değilim.