" ม ไม่ใช่นะ"

ขยับถอยออกมาเล็กน้อยพลางยกสองมือขึ้นปัดไปมาเล็กน้อย ไม่ถนัดรับมือกับคนแบบนี้เอาเสียเลย

"ถ้าไปพูดแบบนั้นกับคนอื่นเดี๋ยวก็ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นอิเฮนกันพอดี..."

"แล้วเห็ดนั่นที่เธอเก็บมา...มันกินได้จริงๆเหรอ?"

ตามที่เข้าใจ ถ้าเห็ดนั่นจู่ๆก็ขึ้นไปอยู่บนหัวของเธอได้ยังไงก็ไม่รู้ มันก็ดูน่าฉงนใจอยู่ถ้าจะเอาเข้าปาก

"อาเมะ..อาเมะ?"

ดวงตาสีฟ้าอ่อนมองผ่านเส้นผมที่บดบังวิสัยทัศน์ให้ดีก่อนจะจดจำได้ คุณนักแสดงสาวที่มักจะเรียกเขาด้วยสรรพนามน่ารักแบบนั้น

ถึงใจจริงจะอยากค้านให้เรียกอาเมะสึยุมากกว่า แต่ด้วยความกลัวเสียน้ำใจจึงไม่เคยพูดออกไป

"ใช่ บนหัวของเธอน่ะ"

พอเห็นว่าเธอดูจะงงๆเขาก็เลยถือวิสาสะยื่นมือออกไปหยิบเห็ดบนหัวของสาวตัวเล็กออกให้

"เอ้านี่... เห็ดของเธอ"

"..."

เดินไปได้สองสามก้าวก็หันกลับมามองอีกฝ่ายเงียบๆแต่ไม่สบตานิ่งราวกับกำลังจมอยู่ในความคิดของตน

"ม มีเห็ด....อยู่บนหัวของเธอ" ชี้

(มาช่วยหาเห็ดที่หายไปค่ะ><)

เขาเองก็เป็นคนนึงที่กำลังออกตามหาวัตถุดิบทำอาหารสำหรับงานเลี้ยงครั้งสุดท้ายเช่นกัน

หลังจากเดินลัดเลาะตามซากอาคารก็โผล่ออกมาจากพุ่มไม้พุ่มหนึ่ง ตรงหน้าของเขาคือเธอที่ยืนอยู่

"อ่ะ..."

การพบเจออย่างกะทันหันทำเอาเขาทำตัวไม่ถูก ทำท่าทีลังเลสักพักก่อนจะโค้งหัวเป็นการขอโทษแล้วขยับตัวถอยไปอีกทาง