เจ้าตัวเพียงยืนนิ่ง ดวงตาสีฟ้าสดจ้องมองไปที่ชายอีกคน รอยยิ้มจางๆนั้นยังคงถูกสวมอยู่บนริมฝีปาก

สิ่งที่กล่าวมาทั้งหมดเขาเข้าใจและได้ยินเป็นอย่างดี และในตอนนี้เขาก็กำลังคิดอะไรบางอย่าง

สำนึก? ไม่ เขากลับยิ้มร่า

“คุณออสแมน“

มือเรียวกุมมืออีกฝ่ายที่กำลังจี้อกเขาไว้

“จงเกลียดจงชังขนาดนี้ กำลังอยากฆ่าผมให้ตายไปเลยรึเปล่าครับ?“

“ทำเลยสิครับ
แบบที่คุณทำกับคนที่คุณรัก
ครอบครัวคุณไงครับ”

เขามองอีกฝ่ายอย่างพึ่งพอใจ พลางค่อยๆถอยในขณะที่อีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้

“โถ่ ไม่น่าคุณออสแมน ผมพูดอะไรที่ดูรู้ดีเกินไปเหรอครับ?“

แต่ก็ยังไม่เลิกถือภาพใบเล็กเทียบกับใบหน้าราเด็ค

“อ่า.. จะใช้ความรุนแรงอีกแล้วเหรอครับ? ผมชักจะเริ่มสงสัยแล้วนะว่า

นิสัยการใช้ความรุนแรงนี่ใช่การแสดงความรักของคุณรึเปล่า?“

“จะกลับมาคุยกันไหมล่ะครับ? คุณคงกลับไปหาคนเก่าไม่ได้อยู่แล้วนี่นะ”

ฟาบีคส์เอียงคอมองอีกฝ่ายเล็กน้อย ใบหน้าสวมรอยยิ้มบางๆเช่นเคย

“ไอ้สิ่งนั้น? กำลังพูดถึงอะไรหรือครับ?”

เขาเมินมือของอีกฝ่าย แล้วหยิบภาพขึ้นเทียบกับใบหน้าของราเด็ค

“อืม.. น่ารักดีนะครับ”

จู่ๆน้ำเสียงก็ลดเบาลงจนได้ยินกันแค่สองคน

“แต่หน้าไม่เหมือนคุณเลยนะ
ใช่ลูกคุณจริงๆเหรอครับ?”

‘ภรรยานอกใจจนท้องเหรอ?’

สีหน้าและแววตาล้อเลียนเหมือนจะอยากพูดแบบนั้นเสียมากกว่า

(2/2)

นายพนักงานใหม่หยิบมันขึ้นมาจากพื้นและพบว่าเป็น ภาพถ่าย ..
ภาพถ่ายลูกฝาแฝดของชายอีกคน

เขามองรูปอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเก็บภาพนั้นลงในกระเป๋ากางเกงของตน

“คุณออสแมน!”

เรียกอีกฝ่ายด้วยเสียงใสทั้งยังเข้าไปเดินกระทบไหล่ ราวกับความสัมพันธ์ก่อนหน้านั้นจบลงด้วยดี

“ผมรู้ดีว่าคุณเป็นคนชิลๆ แต่ก็นึกไม่ถึงว่าจะชิลจนถึงขั้นทิ้งของไปทั่วนะครับ”