เรื่องราวของรูปปั้นองค์ชายกับนกนางแอ่น--... กับความหมายของความสุขที่แท้จริงที่ทั้งคู่ได้พบในตอนจบของเรื่อง

“พอได้มาอ่านตอนนี้ ความรู้สึกที่ได้หลังจากปิดหนังสือต่างจากตอนเด็กไปเยอะเลยล่ะครับ”

คงเพราะตอนเด็กๆ ไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับมันลึกซึ้งมากล่ะมั้ง

”ก็ดีนะครับ“
เขายิ้ม ถึงแม้ซลอนทีจะเป็นร้านที่ดีมากแล้วในสายตาเขา แต่การรีโนเวทก็ถือเป็นไอเดียที่ดี
”จะรีโนเวททั้งร้านเลยเหรอครับ หรือว่ามีส่วนไหนที่อยากเปลี่ยนก่อน“

นางิกระพริบตาปริบกับหนังสือที่คุณหยิบออกมา

”เจ้าชายแสนสุขสินะครับ~“
”ผมชอบเล่มนั้นนะ เป็นเรื่องที่ไม่ยาวมาก แต่ทิ้งอะไรให้คิดเยอะเลย“
+

— บทที่ 3

bsky.app/profile/aman...

— บทที่ 2

bsky.app/profile/aman...

“งั้นเหรอ~”

ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงของนางิดูพอใจกับคำตอบไม่น้อย

เขาสบตากับคู่สนทนาแวบหนึ่ง...คล้ายอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ขยับสายตาออกไปมองกลีบซากุระที่ค่อยๆปลิวลงมาแทน

เพราะรู้สึกว่า บางอย่างให้คุณเป็นคนได้เจอคำตอบกับตัวเองจะดีกว่า

“เดี๋ยวผมคงกลับไปที่ร้านแล้วล่ะ ต้องจัดการอะไรอีกหน่อย~”
“อาราตะจังจะอยู่แถวนี้อีกนิดไหมหนา~?“

"หลบฝนในวันที่ไม่มีฝนอย่างนี้น่ะเหรอ"

"คิก...."

"งั้นให้ผมยืนเป็นเพื่อนเธอซักพักดีมั้ย"

(ไม่น่าเรียกนิดหน่อยนะครับ)

(เห้อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ)

“ไม่เป็นไรๆ~ ตอนที่มาเชียร์พวกเธอตอนงานกีฬาสี ผมก็ได้ดูรอบๆโรงเรียนไปหน่อยนึงแล้วล่ะหนา~”
“โดยรวมก็ดูมีอะไรใหม่ๆเพิ่มขึ้นมาบ้าง แต่บรรยากาศโดยรวมก็เหมือนเดิมนะ“

”…ซึ่งผมชอบที่ที่นี่เป็นแบบนั้น“

เขามองภาพรวมของโรงเรียนจากนอกรั้ว เงียบไปซักพัก ก่อนจะหันมาหาเด็กหนุ่มข้างตัว

“อาราตะจัง เรียนมา 1 ปี หาเพื่อนได้กี่คนแล้วหนา~?”

“จะได้เป็นการเปลี่ยนบรรยากาศน่ะครับ”

…ก็ว่าไป

“ขอบคุณครับ—แบบนั้นช่วยได้เยอะเลย”

จะมีอะไรดีไปกว่าเครื่องดื่มอุ่นๆที่มาสู้กับอากาศหนาวอีก

เขาพยักหน้าตอบรับให้กับคุณที่บอกว่าจะเดินดูก่อน แต่กลับเงียบลงไปเมื่อคุณพูดประโยคถัดมา นางิส่งเสียงในลำคอที่ฟังดูลังเล

“รีโนเวตร้านใหม่ น่าจะใกล้เคียงสุดครับ”
แล้วก็หัวเราะ
“คิดว่า~…ถึงเวลาของมันซักทีน่ะครับ“

”แล้วก็คิดไว้ว่าจะสับเปลี่ยนเอาหนังสือบางเล่มขึ้นมาวางบนชั้นแทนบ้าง +

#KMI_CrimsonEve

หิมะที่ร่วงหล่นลงมาตัดกับท้องฟ้าสีชาดจนไม่สามารถบ่งบอกได้ว่าเป็นช่วงเวลาใด เมืองอันคุ้นเคยกลับดูเปลี่ยวเหงาและเต็มไปด้วยกองหิมะอันสูงชันราวกับความหนาวเย็นไม่เคยเลือนหายไปแม้กาลเวลาไหลผ่าน
เสียงกระซิบที่ลอยมาพร้อมสายลมได้กระทบข้างหู

“ดวงตะวันมิเคยทอแสงในที่แห่งนี้”

ลงชื่อ : forms.gle/kCiihykujA9N...
หมดเขตวันนี้เวลา 23.59 น.

มองหน้านายหลังจากฟับคำนั้น นิ่งเงียบไปซักพัก ปล่อยให้เกิดช่องว่างเกิดขึ้น ดูอึดอัดเล็กน้อย แต่ก็ดูอยากจะพูดอะไรต่อ

“ บอกอะไร.. ก็ได้เลยหรอ "

ทวนคำนั้นซ้ำ ยื่นกลีบดอกไม้ที่จับได้ให้คุณไป

“ แล้วถ้าฉันบอกว่า “

เว้นไปซักพัก มองใบหน้าของคุณที่ดูจะชะงักค้างไป

“ ฉันจะไปจากที่นี้ล่ะ “

พูดจบแค่นั้น มองหน้านายต่อเหมือนจะคิดอะไรบางอย่าง

“ ว่าไปนั้น.. ไม่มีอะไรหรอก “