มีร้านบอร์ดเกมร้านนึงในกทม.เนี่ย เวลาลงโพสต์เฟซบรรยกาศร้าน หรือโปรโมตหรืออะไรก็ตาม จะถ่ายเป็นลูกค้าผู้หญิงน่ารักๆ เซ็กซี่ๆ มาลง ยิงแอดก็เป็นรูปแบบนี้ ขออนุญาตลูกค้าไหมไม่ทราบแต่ถึงขอแล้วก็รู้สึกมันครีปปี้อยู่ดีที่เลือกลงแต่รูปแบบนี้

ชั้นเจออะไรในเทเลแกรมพส.เมียนมาวันนี้

มีคาเฟ่แล้ว แชทไอจี โนติทวิตคงปรับได้มั้ง ยังติดที่ trans บางทีแปลสรรพนามงงๆ

แหงอุนมาเล่นฟ้าใสกันมั้ย สิบคนก็ได้🥹

เข้าทวิตทีเหมือนเข้าสนามรบ ประมงชิบหาย ภูเก็ตชิบหาย เรื่องเพศชิบหาย อุดมศึกษาชิบหาย เหยียดทรานส์ เหยียดมุสลิม เหยียดคนจน เหยียดคนตจว. เหยียดวิชาชีพ ส่วนอีพวกข้างบนไม่สนหีสนแตด แบ่งเค้กกันสนุก ไอโอก็วอร์กันไปดิ

ว่าไงดี เรื่องพวกนี้มันส่งผลกระทบ irl ไม่ใช่แค่ปิดแอพแล้วปัญหาจบอยู่ดีอะ TT

สิ่งที่แปลกใจที่สุดตั้งแต่เขียนท่านขุนมา เจอคนอ่านที่เป็นคุณลุงนักเขียนบทแนวสารคดีประวัติศาสตร์ไทย สายโปรเจ้าเลยมาติดตามเรื่องเพราะเห็นเรื่องจากดราม่าปฏิทินพระไชยเชษฐ์ในกลุ่มรอยัลลิสต์

วงการนักเขียน(คนไทย)น่าอัว ทั้งเรื่องที่เป็นและไม่เป็นดราม่า เห้อ

โพสต์ของอ.อันนี้ตลกอะ ตัวอย่างของความรู้ที่ช่วยเหลือคนในสังคม เป็นอย่างนี้นี่เอง 😂

นโยบายใหม่ งดขายเค้กให้คนถามว่าวันนี้มีเค้กแค่นี้เหรอ

ชอบแท็ก #โลกทวิตวันนี้ มาก เพราะรู้สึกไม่ต้องเข้าไป engage เองโดยไม่จำเป็น 55555

แล้วพอเป็นแบบนั้นก็ไม่แน่ใจด้วยนะว่าที่เขียนไปดีพอยัง😂 ฝีมือไม่ถึงจนรู้ได้ว่างานแบบไหนคืองานที่ดีแล้วจริงๆ จะบ้า

วันนี้มีพี่ๆ ผู้ลี้ภัยชาวพม่า (ที่ตอนนี้น่าจะประจำกันอยู่ศูนย์ฝึกอาชีพ) มาออกบูธ ถักเปียสีๆ ทำเล็บงี้ พี่เขาถักให้น่ารักมาก ตอนเราบอกว่าเท่านี้ก็ได้ค่ะ เขาก็ สี่เส้นสวยกว่านะคะ แล้วส่งยิ้มหวานให้ สุดท้ายเลยได้มาสี่เปีย คิดแล้วก็เศร้ามาก พี่ๆ ป้าๆ ควรได้นั่งทำสิ่งสวยงามอยู่ที่บ้านของตนเอง ไม่ควรมีใครต้องพลัดถิ่นเลย เกลียดเผด็จการ เกลียดสงคราม เกลียดที่มันมีอะไรแบบนี้ดำเนินอยู่ชะมัด

ชอบความรู้สึกที่ตอนแรกไม่รู้ว่าตัวเองเขียนอะไร แต่เขียนๆ ไปก็นึกออกเองมาก คือรู้ว่าทำแบบนี้ก็ไม่ดีเสมอไป แต่ว่าไปๆ มาๆ มันก็ใช้ได้หนิ

นี่เคยดิสคัสกับแฟนไว้ว่าพองานฟิคชั่นอิงปวศ.การเมืองที่เขียนผ่านเลนส์เฟมินีนและมัสคิวลีนมันมีความต่างกันอยู่ แบบเห็นได้ชัดลองมองเทียบนักเขียนผีกับบฟ2475นี่แหละ (ย้ำเราชอบชิบหายมากกกทั้งสองงาน) นขผ.จะเน้นการเมืองและportrayเล่าเรื่องตัวละครออกมาผ่านอุดมการณ์/ผลงานของพวกเขาเป็นหลัก แต่บฟ2475หลายฉากหลักเล่าเรื่องผ่านแง่สังคมวัฒนธรรม เช่น ร้องเพลง อาหาร(ไวน์ น้ำส้ม หมูหวาน)

จะได้เข้าเมืองกรุงอีกรอบแล้ว พูดกงๆ อยากเขียนพี่ยักษ์กับน้องแสนอีก 555555555555

อ่านงานตัวเองแล้วก้คีส ไม่อยากเปนแร้วไร้เต้อ อยากเปนรีดเด้อ

แต่อยากเขียนวินเทอร์ซอลติกจิงนะ เห้อ เขียนได้ก็คงไม่ยาวมากมั้ง ถ้าเขียนได้ก็อยากลองซัมเมอร์ต่อด้วย

แล้วตอนนอนเล่นก็คิดซีรีส์ฟิคมิ— ได้อีก เห้อม ไม่จนไม่สิ้น

เผลอใช้ข้อมือขวายกของหนักมา แล้วตอนนี้พิมพ์ฟิค รู้สึกเลยว่าตึงข้อมือมากๆ

เหมือนตอนนี้แค่รอว่าเซอุนจะปล่อยบั้มใหม่เมื่อไหร่ เห้อ

ไม่เคยอ่านแท็กเขาได้เลย อ่านแต่ นพนภา ตลอด😂

บอกคนอ่านว่ากด 🔥= ปิดตอน กด ❤️ = ไม่ปิด กดในเนื้อหาตอนนี้ บรรทัดนี้นะคะ

คนอ่าน: กดใจให้หน้าเรื่อง

//ช้านก้เปนไรเต้อ ช้านบอกอะไรผิดพลาดไปตรงไหน

หลังเล่นบลูสกายซักพักแล้วกลับไปเปิดอ่านทวิตคือรู้สึกเหมือนมีมตัดหญ้ากลางพายุ

วันนี้เจอเล่มนี้ของคิดสเคปเลยหยิบมาอ่านไวๆ ยืนน้ำตาคลอจนได้ สุดท้ายแล้ว ถึงจะบอกว่าเป็นหนังสือเด็ก ให้เจ้าเด็กๆ เข้าใจความตาย แต่ก็ไปได้กับคนทุกวัยล่ะเนอะ โตแบบนี้นี่ก็ยังไม่เข้าใจเลยนี่นา สุดท้ายก็ยังต้องการเรื่องเล่าและถ้อยคำมาลูบหลังปลอบโยนไม่ต่างกันเลย

กลลวงซ่อนตายขมจริง ขมแบบต้มมะระที่แกงด้วยรสมือของเทพเซียนช้ำรัก อดทนบำเพ็ญตนมาแล้ว 999 ปีก็ยังไม่สมหวังซักที ขมอร่อยแบบนั้นแหละ😂

ถ้ามา Oxford แล้วก็แวะ Ashmolean Museum ด้วยนะครับ อยู่ใน city centre เลย ตรงข้ามโรงแรม Randolph youtu.be/-cqkqYwsHzM