Ancak bazı hususlarda daha önceki kitabından alışık olduğum çok değerli yorumları vardı. Tarihin geleceğinden sonra yine de göz atılabilir…

Ona göre iki husus çok önemliydi. Birincisi siyaseti iyi bilmek ikincisi ise güçlü bir yazına sahip olmak…

(Daha çok Breisach’ın tespitlerine dayalı bir çıkarım)

Daha sonra bu devam etti. Lukianos öyle görünüyor ki zirve isimlerden biriydi. O da bazı tarihçileri eleştirmişti, ancak gerçek bir tarih bakışına sahip olmanın ender olduğunu bilecek kadar iyi bir tarihçiydi.

tabi tarihte şans da önemli bir faktördür ve buna bazen kader yahut rastlantı da diyebiliriz bakış açımıza göre… Ancak gerçeği yüceltmek onun zihninin asıl omurgasını oluşturuyordu.

Sosilus gibi tarihçileri de “yapıtlarında berber dükkanı ve sokak dedikodusundan başka bir şey yapmadıkları” için de alaya alır (tarihçilere dedikoducu olarak bakma eğilimi bugün de var). Gerçi kendisi de bazı şeyleri thyke ile yani kader ile izah eder…

Sonuncusu pragmatike historia tabirini kullanırken bu tarza, bu usule bir ad vermiş oluyordu. Ancak kendi zamanında hala tarihçiliğin o kötü yanı yaşıyordu -bugün olduğu gibi-. Phylarkhos ve Philinus gibileri tarihi tragedya ile karıştıranlara yüklenir.

Tüm bunları ayrıca sarsılmaz bir kanıt verniği altına yerleştirmişti. Gerçeği masaldan ve şiirden ayrıştırmış, böylece de kendisinden önceki tarih görüşünün üzerinde bir noktaya erişmişti. Hekataios ve Ephoros ile Polybios gibileri onun yolundan gittiler.