Siyasal mücadele de, herkesin kendi halinde verdiği emek de hafife alınacak bir şey değil; bu, yoklukla varlık, nefes almakla yaşamak arasındaki bir mücadele.

Ve sanıyorum ki kaybetme lüksümüz kalmadı. O yüzden omuz omuza… Bazen bir selamla, bazen bir umut dolu bakışla. Çünkü başka türlü çıkış yok.

Kendi hayatıma ya da çevreme baktığımda da görüyorum; bu düzende hiçbir acı, hiçbir yük gerçekten ‘kişisel’ değil. Hepimiz aynı baskının, aynı yokluğun içindeyiz.

Makulün yok edilmesi ve ötekileştirilmesi bu sürecin yan ürünü değil; iktidar açısından sürecin bizzat içinde olan bir strateji.

Barış gerektiğini düşünen, zamanında Kürt meselesiyle ilgili politik tutumu net olanları dahi iki uçtan birine itiyorlar:
Ya Öcalan merkezli ve rejimi güçlendirecek bir hattın zoraki kabulü,
ya da uç bir sağa savrulan süreç-karşıtlığı.

Öcalan’ı günden güne daha da özneleştirerek süreci radikalleştiriyorlar; bu radikallik hem rejimi tahkim ediyor hem de henüz tehdit oluşturmayacak alternatif sağı besliyor.

Onlar algıyı örgütlerken biz de gerçeği ve umudu örgütlemek zorundayız.

Bu rejimden çatlak beklemek, çökmekte olan bir düzenin kendi kendini yıkmasını umut etmeye benziyor. Genelde tersine doğru hamleler yapılır.

MHP’yi ayakta tutan şey AKP ile kurduğu rejim; AKP’yi ayakta tutan şey ise MHP’nin desteği. Taraflar belki başka ihtimaller isterdi ama siyasal gerçeklik bu.

Belki bu fikir pek ilgi çekmiyor ama gerçekçi olmakta fayda var: Rejimi oluşturan taraflar arasında çıkar ve güç paylaşımı üzerinden çatlaklar oluşsa da bu, rejimin devamlılığını sarsacak bir noktaya evrilmez. MHP, bürokratik ve yargı merkezlerindeki kazanımlarından vazgeçmeyecektir.

“MHP şifreleri” uzmanları farklı düşünse de, Bahçeli’nin demokratik taleplerle Erdoğan’ın karşısına dikileceğine dair somut hiçbir işaret yok.

Kumar baronları, kara para, fuhuş çeteleri, insan kaçakçılığı… KKTC’nin günden güne bu bataklığa batmasında kimlerin payı var?