Her günümüz yoğun strese maruz kalarak geçiyor. Hep tetikte, hayatta kalma modunda, savaş-kaç-don döngüsündeyiz. Bu toplumu incinmiş, öfkeli, kaygılı ve çaresiz hissetmeye mecbur ettiniz. Arada bir umuda tutunuyoruz. O da sürdürülebilir olmuyor can telaşında. Böyle yaşamaktan daha korkunç ne var?

"Türkiye psikolojik olarak büyüyememiş bir ülkedir" diyoruz ya, "Duygusal olgunluğa erişmiş bir halk göremiyoruz" diyoruz ya, bir halk bu kadar ihmale maruz bırakılıp nasıl duygusal olarak olgunlaşabilir? Mümkün değil.

Plakayı alma niyetiyle sokağa çıktığımda araç hızla basıp gitti. Koyu gri suv. Gittiği yönü tarif ettim ama ihbarın sonucu hakkında tek bilgi alamadım, veremiyorlarmış. Gözüme uyku girmiyor saatlerdir. Kadın iyi mi, güvende mi bilmek istiyorum. Bir haber görürseniz benimle paylaşır mısınız?

"Bu kadar da politik doğrucu olma" diyeceksiniz belki ama ben yine de olacağım. Beden tahakkümüne karşı dururken vajinal doğuma "normal" demeye devam etmemeliyiz.

O kadar hedef gösterilemeyecek bir dergi ve ekip ki, bu dağıtım ağına belki de mecbur kaldılar diye düşünüyorum, suçlamıyorum.

Künye okuma alışkanlığı olanlar için dünya cehennemdir.

diğeri de şu: duygu repertuarımız güdük. bağ değil belki hayranlık hissediyoruz, belki saygı, belki yakınlık, belki imrenme. adını koyamadığımız için de ya efsunlu bir yere yoruyoruz ya da romantik bir duygulanım sanıyoruz.

Ayrıca Basel'in mektubunu menemenle bitirmesi, hâlâ mizahı bir nefes olanağı olarak tutabilmesi beni biraz sevindirdi çünkü neşe direnir :)