Ve o mavi kapı… Bir zamanlar küçük bir kız çocuğunun gülüşüyle aralanırdı belki; bir annenin sabahın erken saatinde fırından gelen ekmek kokusuyla açtığı, bir babanın akşam üstü yorgun elleriyle ittiği kapıydı bu.

Kapının tokmağına dokundu Eleni, sanki uğurlamak ister gibi. “Her sabah bu tokmağın sesiyle uyanırdık,” dedi. Andreas ise sadece sessizce başını eğdi. İçinde, ardında bıraktığı zeytin ağaçları, fırında pişen ekmek kokuları ve duvarda asılı baba yadigârı ikonayla vedalaşıyordu.

Morun asaletiyle geçmişe açılan sessiz bir selam gibi....

Bilinmeyen zamanlardan kalma eski bir kapı…
Boyası dökülmüş, tokmağında zamanın eli.
Ama ne zaman ona dokunsam, sanki bir kalbin nabzını hisseder gibi olurum.
Oradan kimler geçti, kimler bekledi, kimler geri dönmedi?
Hüzünler, sevinçler, sessiz dualar…
Hepsi o eşikte birikir, taşlara siner.

Benim bir hikayem var der gibi...

Her kapının arkasında ayrı bir hikaye vardır.......

Sokak ortasında bir kedi vardi, o da kaçtı....

Galatasaray aşktır herkese nasıp olmaz

Modern ve yalnız kalan insanın trajedisi, yaşadıklarımızdan ders alacağımıza yönelik safça inanç...

Kim nasıl anlayabilir bunu bilemiyorum ama hem Ermeni olmak, hem Türkiyeli; hem 23 Nisan'ı yaşamak bütün coşkusuyla ve ertesi günün bir parçası olmak bütün hüznüyle. Kaç insan bu ikilemi yaşıyordur şu yeryüzünde? Ne anlaması kolay ne de anlatması

#23nisan

Gölgesinde huzur var.....