"อ อะไรนะเจ้าคะ!?!"

ใจนึงเธอคิดว่าเป็นแค่เรื่องเล่าเกี่ยวกับอุบัติเหตุทั่วไป
แต่อีกใจนึงก็คิดว่าเบื้องหลังทุกเรื่องเล่านั้นก็มีเรื่องจริงผสมอยู่!

"ถ้าอย่างนั้นพวกเราจะมัวอยู่เฉยตรงนี้ไม่ได้แล้วนะเจ้าคะ!"

"เกิดโดนส่งไปดวงจันทร์ตอนนี้ ฉันก็จะไม่ได้ใช้ชีวิตเป็นสาวม.ปลายนะเจ้าคะ"

และนั่นยอมไม่ได้โดยเด็ดขาด!! เธอจะไปดวงจันทร์โดยที่ยังไม่ได้เป็นสาวม.ปลายไม่ได้!!!

"เจ้าค่ะ!"

เด็กสาวขานรับแล้วก็วิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าไปดูสภาพจักรยานของตน
เธอพยุงจักรยานสีเขียวขึ้นมา

หากไม่นับสีที่ถลอกไปบ้าง จักรยานก็ไม่มีอะไรพังเสียหายมากไปกว่าเบรคที่พังแต่แรก

อากินะเห็นว่าเป็นเช่นนั้นก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

"ไม่เป็นอะไรมากเจ้าค่ะ!! เกือบทุกอย่างปกติดีเจ้าค่า!!"

เธอหันกลับไปป่าวประกาศให้ผู้มีพระคุณรับรู้ด้วยใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้ม

"เจ้าค่า จากนี้ฉันจะระวังเจ้าค่ะ..."

เด็กสาวยิ้มหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย ราวกับกำลังสำนึกผิด

เธอกำลังตัดสินใจว่าจะขอตัวแยกไปซื้ออาหารกระป๋องเข้าบ้าน แต่ทว่าอีกฝ่ายดันพูดบางสิ่งที่ตัวเธอไม่เคยได้ยินนี่สิ!?

"ตำนานเมืองรถสิบล้อ...คืออะไรเจ้าคะ?"

ในฐานะไมโกผู้ฝึกตนมาหลายปีแต่ไม่เคยเห็นหรือใกล้ชิดอะไรที่ดูลึกลับ เป็นต้องอยากฟังตำนานเมืองที่ว่าอยู่แล้ว!!

นั่นไง ตาของเธอเป็นประกายอีกแล้ว

"ขอโทษเจ้าค่า... ฉันยังไม่ชินเส้นทางน่ะเจ้าค่ะ"

เธอตอบตามตรงและทิ้งท้ายประโยคด้วยเสียงหัวเราะแห้ง ๆ

"ฉันไม่รู้ว่าพอมาตรงนี้แล้วจะเป็นทางลาด แถมเบรคจู่ ๆ ก็ดันเสียขึ้นมาซะอย่างนั้น"

นั่นเป็นสาเหตุที่เธอปั่นมาไวชนิดที่หากเปลี่ยนเป็นจักรยานยนต์ก็อาจโดนตำรวจโบกได้

"แต่ตอนนี้ทั้งฉันและคุณผู้ชายไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะเจ้าค่า"

"อ๊ะ ให้ฉันช่วยเก็บเหรียญด้วยไหมเจ้าคะ?"

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ฉันไม่ถือ!"

เธอเงยหน้าขึ้นมายิ้มหวาน ก่อนจะหยิบกระเป๋าผ้า ยันตัวเองและพยุงจักรยานขึ้นมาพร้อม ๆ กัน

"นี่ค่ะ กระเป๋าของคุณหนู"

เธอยื่นกระเป๋าคืนให้หญิงสาว

"อ เอ่อ หวังว่าข้างในจะไม่มีอะไรเสียหายนะเจ้าคะ..."

ยิ้มหวานก่อนหน้าดุเจื่อนลงเล็กน้อย อันเป็นเพราะว่าตัวเธอเองก็ไม่ได้มีเงินที่ไหนมากมายจะมาชดใช้ให้น่ะ...

เด็กสาวคนจับมือของอีกฝ่ายและลุกขึ้นมา ผมเผ้ากระเซิง ดูยุ่งเหยิงไปหมด ทว่ากลับยิ้มแป้น บ่งบอกว่าตัวเธอยังสบายดีทั้งกายและใจ

"ฉันไม่เป็นไรเลยเจ้าค่ะ"

ก่อนที่เธอจะสังเกตเห็นหมวกกันน็อคที่ร้าว

"อ๊ะ แย่แล้ว หมวกของคุณผู้ชาย..."

อากินะลนลานหยิบกระเป๋าเงินออกมาเปิดดู แล้วก็เงยหน้ามองคู่กรณีตาปริบ ๆ

"ค่าเสียหายเจ้าค่ะ!"

แล้วก็ยื่นกระเป๋าให้คุณ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีอยุ่แค่ห้าร้อยเยนเท่านั้น

อากินะส่ายหน้าไปมา
ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้อีกคนได้ฟังหรือไม่ แต่แววตาของเด็กสาวในตอนนี้กลับเต็มไปด้วยประกายแวววาวของความนับถือ

"ไม่เจ็บเลยเจ้าค่ะ ขอบพระคุณมากเลยนะเจ้าคะ!"

"คุณผู้ชายไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนใช่ไหมเจ้าคะ?"

ไม่ลืมที่จะถามกลับไปด้วยความเป็นห่วง
ตัวเธอเองก็ขับรถจักรยานมาไม่ระวังแบบนี้ ถึงอีกคนจะดูสบายดี แต่อาจจะบาดเจ็บทางใจ(?)อยู่ก็ได้!!!

ทั้งท่าทาง และวิธีหยุดรถของอีกฝ่ายนั้นทำเอาเธออึ้ง และอ้าปากค้างไปด้วยความตกใจ

แต่นั่นไม่ใช่ในทางที่แย่
กลับกัน มันทำให้เธอประทับใจอย่างยิ่ง

"ค คาราวะเจ้าค่ะ! สุดยอดไปเลย!!!!"

ฝ่ามือชนกำปั้น ปล่อยมือจากแฮนด์จักรยานแล้วค้อมหัว

"อ๊ะ ไม่สิ ฉันคนนี้ต้อง ขอบพระคุณที่ช่วยเหลือเจ้าค่ะ! บุญคุณครั้งนี้นากัตสึมะจะไม่ลืมเจ้าค่ะ!!!

"กรี๊ดดดดด!!!!!!"

ไม่คิดไม่ฝันว่าจักรยานพ่อบ้านสีเขียวคันนี้ จะพาให้เธอมาพบกับอุบัติเหตุในไม่กี่วันหลังซื้อใหม่

ไม่เพียงแค่รถมอไซค์วิบากของชายหนุ่มจะล้มเท่านั้น แต่จักรยานธรรมดาที่เบรคแตกก็ล้มตาม ๆ กันไปในไม่กี่วินาทีถัดมา

แถมยังล้มห่างกับคุณแค่ช่วงแขนเท่านั้น

"ขอโทษที่ทำให้ตกใจเจ้าค่า..."

มีเพียงเสียงที่นำมาก่อน
อากินะนอนแหมะกับพื้นเอ่ยขอโทษ โดยที่ยังไม่ลุกขึ้นมาด้วยซ้ำ

อากินะหัวเราะแก้เขิน เธอค้อมหัวให้เล็กน้อย

"ขอบพระคุณที่ช่วยบอกทางเจ้าค่ะ! ถ้าไม่ได้คุณทั้งฉันและบินะต้องแย่แน่เลย"

บินะที่ว่าคือชื่อจักรยาน

"ถ้างั้นแล้วฉันขอตัวนะเจ้าคะ ต้องรีบพาไปซ่อมแล้ว"

พูดจบเธอก็มองไปตามทาง
แต่ก่อนที่เธอจะไปไหนต่อ ก็หันกลับมาที่คุณ

"คือว่าที่บอกทางให้ฉันเนี่ย..เพราะว่าฉันดูไม่เหมือนคนแถวนี้สินะเจ้าคะ?"

แล้วก็หัวเราะเบา ๆ กลบออร่าคนต่างถิ่นไม่เนียนสินะ!?!

"จะดีเหรอเจ้าคะ? ถ้าอย่างนั้นแล้วฉันไม่เกรงใจแล้วนะ!"

เพราะสิบเยนนี้เธอจะใช้มันซื้อพลาสเตอร์แผ่นใหม่พอดี

"อ๊ะ!? จริงด้วย!"

เธอหันหลังกลับไปมองจักรยานพ่อบ้านสีเขียว ที่ในตอนนี้ล้มไม่เป็นท่าอยู่ใกล้ ๆ

"บินะจัง!!!!"

อากินะตรงเข้าไปดูสภาพจักรยาน เห็นว่าไม่ได้พังเสียหายก็ค่อยโล่งอก

"บินะจ้งไม่เป็นอะไรล่ะเจ้าค่ะ! โชคดีมากเลย!"

แล้วก็หันไปยิ้มแป้นให้ชายหนุ่มอีกครั้ง

"กรี๊ดดดดด ระวังเจ้าค่--"

พูดไม่ทันขาดคำ กระเป๋าผ้าที่ถูกเหวี่ยงมาก็พุ่งเข้ามาปะทะที่หน้าของสาวบ้านนอกดังปั้ก!

จักรยานของเธอโงนเงนซ้ายขวาไปครู่สั้น ๆ และในที่สุด ทั้งรถ ทั้งอากินะ และกระเป๋า ก็หล่นตุ้บลงพื้นอยู่เบื้องหน้าของคุณชนิดที่ห่างกันแค่คืบ

"อ๋อย... ซ เซฟเจ้าค่า..."

'ว วว หวาาาาา!?!?!?!'

อากินะเบิดตาโตด้วยความตื่นตระหนก สายตามองตามมือของอีกคนที่กำลังทำแผลให้

"ขขข ขอบคุณนะเจ้าคะ แต่แบบนี้ของของคุณมันจะเปื้อนไปด้วยนะเจ้าคะ.."

กระนั้นเธอก็ยังคงอยู่นิ่งตามที่คุรุมิว่า ไม่กล้าขยับเขยื้อนไปไหนเพราะกลัวจะทำเสียเรื่องไปมากกว่านี้