ระหว่างที่คุณกำลังเลือกกระถาง ดอกไม้ หรืออะไรก็ตามแต่ อิโนะอุเอะก็เริ่มอธิบายถึงความหมายของดอกไม้ในภาษาต่าง ๆ

ด้านข้างมีนักเรียนอุเมะคาวะ ยูสะหนึ่งในสมาชิกชมรมเกษตรนั่งฟังอย่างตั้งใจ เพราะทุกคนกำลังยุ่งกับงานในห้อง พวกเธอจึงแบ่งเวลามาจัดกิจกรรมเล็ก ๆ นี้ขึ้น

บางที การนำไปมอบเป็นของขวัญให้คนอื่นก็ไม่แย่นะ!

และหลังจากเดินผ่านมา [คุณ] ก็ได้พบกับใบปลิวที่ดูเก่ามากมายกองอยู่ที่พื้น คงมีคนเอามาโปรยไม่ก็ทิ้งเอาไว้แหละนะ

ถึงจะบอกว่าใบปลิวก็เถอะแต่มันเหมือนจดหมายลูกโซ่ให้ส่งต่อยังไงอย่างงั้นมากกว่าแหะ.... จะเก็บไปดีมั้ยละ ?!?!

ถ้าเก็บไปอาจจะติดคำสาปโจรสลัดก็ได้นะ😱

(เดะโดนหลอกนะ)

ยิ้มแล้วพยักหน้ารับ คุณอุเมคาวะเป็นคนใจดี สักวันคงต้องตอบแทนแล้ว

"งั้นเหรอ เธอชื่อมุจังนี่เองสินะคะ" ก้มลงไปมองน้องหมาที่ยังคงเห่าพุ่มไม้ไม่หยุด จนเห็นแสงที่ลอดออกมา

"จริงด้วยค่ะ" กระพริบตาปริบ ยกมือมาป้องปากด้วยความตกใจ

เสียงที่ลอดออกมาเหมือนจะมีแค่เสียงขยับของกิ่งไม้ ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังพยายามเงี่ยหูฟัง แสงวิบวับนั่นก็พุ่งออกมาจากพุ่มไม้!

.

.
หิ่งห้อย?

หัวเราะคิกออกมาเมื่อเห็นผู้ชายตัวโตแบบคนตรงหน้าพูดเรื่องนางฟ้าแม่ทูนหัว

ทั้งที่ตัวเองพูดถึงก่อนแต่ก็อดขำไม่ได้

"เข้าใจแล้วค่ะ ไม่สนใจก็ได้เนอะ"

ถึงแม้ว่าระหว่างคุยกันพุ่มไม้มันจะขยับไม่หยุดเลยก็เถอะ แถมยังมีแสงวิบวับลอดออกมาตลอดด้วย

"ฉันชื่ออิโนะอุเอะ อาเคมิ ขอบคุณที่อุตส่าห์มาช่วยนะคะ"

เธอผงกหัวยิ้มขอบคุณอย่างนอบน้อม

"จะว่าไป แล้วชื่อของคุณคือ?"

อาจารย์ยิ่งมองยิ่งเอ็นดูเด็ก ใบหน้ากระวนกระวายใจในตอนแรกเลยเปลี่ยนเป็นยิ้มอารมณ์ดีสุด ๆ

น่ารักจัง

"ขอบคุณนะคะ พึ่งพาได้มากเลย"

"ตอนนี้อาจา... ฉันทำถุงมือที่สำคัญหายไป"

พูดถึงตรงนี้อาเคมิก็หัวเราะแหะ เกือบหลุดเรียกตัวเองว่าอาจารย์แล้ว

"ช่วยหน่อยได้มั้ยคะ คงจะหายอยู่แถวนี้แน่เลย"

พอถูกพาออกมาห่างจากพุ่มไม้ เธอก็เปลี่ยนเป็นคนหลบหลังชายตรงหน้าแทน แน่นอนว่าไม่ลืมหยิบถุงมือติดมาด้วย

"บางทีอาจจะแค่แมวก็ได้ค่ะ"

"ไม่สิ อุตส่าห์เอาถุงมือมาคืนแบบนี้ เป็นนางฟ้าแม่ทูนหัวแน่เลย"

ปรบมือแล้วยิ้มกว้าง พลางทำท่าประมาณว่าคุณเองก็คิดเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ

ในพุ่มไม้เริ่มขยับแรงขึ้นเรื่อย ๆ

ก็เป็นเด็กนักเรียนในชมรมผู้น่ารักนี่นา เลยจำได้แม่นเลย

แต่พอเห็นเจ้าตัวว่าแบบนั้นก็อมยิ้ม เล่นไปตามน้ำ ไม่ได้ขัดอะไรแถมยังเอามือป้องปากอย่างเอ็นดูด้วยที่เธอเผลอเรียกว่าอาจารย์

"สาวน้อยเลยเหรอคะ โปรดเรียกฉันว่าอาเคมิเถอะค่ะ"

หัวเราะเบา ๆ

"คุณฮีโร่ที่ปรากฏตัวยามพลบค่ำท่านนี้ มีเวลาช่วยเหลืออะไรฉันสักครู่ได้ไหมน้า"

สวบสาบ สวบสาบ

เสียงอย่างบางเคลื่อนไหวในพุ่มไม้ดังขึ้น ใกล้เข้ามาจนรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่เย็นยะเยือกกะทันหัน ลมอ่อน ๆ ที่เคยพัดมาตลอดหยุดลง

แม้ในใจจะสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นในนั้น แต่สิ่งที่มาแตะโดนเท้าเธอในตอนนี้ทำให้เธอเลือกจะเมินสิ่งนั้นไป อาเคมิก้มลงไปดูที่พื้นด้วยสีหน้าเป็นกังวล

ที่เท้าของเธอ มีถุงมือที่กำลังตามหาตกอยู่

"เจอแล้วค่ะ..ถุงมือ" เขาเห็นเหมือนที่เธอเห็นมั้ยนะ

ส่งยิ้มให้น้องหมา อยากลองลูบหัวแต่คิดว่าตอนนี้คงไม่ใช่เวลาที่ดีเท่าไหร่นัก เลยเงยหน้ามาพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของชายตรงหน้าแทน

เธอเปิดไฟฉายแล้วเดินตาม ค้นพุ่มไม้ที่ห่างกันไม่ไกลสักเท่าไหร่

"เอ ถ้ามีตัวอะไรสักอย่างคาบไป ถ้างั้น-" กำลังจะพูดว่าอาจจะยอมยกให้ก็ได้ แต่สัมผัสบางอย่างที่ต้นขาทำให้เธอชะงักกึก หยุดพูดไปทั้งแบบนั้น

+

"เหมือนจะใช่.. คือฉันมานั่งถักถุงมืออยู่แถวนี้"

"พอรู้ตัวอีกที ก็เหลือแค่ข้างเดียวแล้วค่ะ" ถุงมืออีกข้างหายไปไหนก็ไม่รู้