"แน่นอน! แต่ผมเจอแค่ข้างเดียว"

"ส่วนอีกข้างนึงผมจะพยายามหานะ"

ไอโตะกล่าวทั้งรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยพลังพลางวางเจ้ารองเท้านั้นไว้ตรงหน้าของอีกฝ่ายและค่อยๆก้าวไปเดินก้มๆมองๆหารองเท้าอีกข้างอย่างตั้งใจ

แต่เหมือนจะหามาได้เกือบ 10 นาทีแล้วก็ไม่เจอสักที กระนั้นเขาก็ยังหาต่อไป

"อ๊ะ...ได้สิ!"

"มิคาสึกิคุงจะวาดแบบไหนดีล่ะ เอ.."

พูดจบเจ้ามนุษย์พลังงานสูงก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะไปยืนอยู่ตรงหน้าพยายามแอคในท่าทางต่างๆ ตั้งแต่ยืนตรงนั่งลงยันเก๊กในท่าต่างๆให้รุ่นน้องตรงหน้าได้เลือกสรร

"ท่าไหนผมออกมาดูดีที่สุดล่ะ?!"

(ขอปักเนียนรู้จักนะคะ เจอชาว3Fแล้ว😭)

ไม่ทันที่อีกฝ่ายจะห้ามเขาก็ลงน้ำไปเรียบร้อยแล้ว และใช่น้ำมันเย็นจนสะดุ้งเลยล่ะ

"สบายมากมิชิสึจัง! น้ำไม่เย็นเท่าไรหรอก!"

แต่เดี๋ยวไม่เท่!

ไอโตะเผลอสั่นเบาๆแต่สายตาก็มองหาของที่หายไป หมวกกับรองเท้าสินะ...

"เจอรองเท้าแล้ว!"

"ไอโตะ ปี3 ห้องF ครับ"

"อ่าาา อยู่ปี2นี่เอง ยินดีที่ได้รู้จักนะมิคาสึกิคุง"

ว่าแล้วเขาก็ยื่นมือไปเชคแฮนด์ทั้งรอยยิ้มจนตาหยี

"ใช่ครับ วอลเลย์น่ะ"

"เห แสดงว่าต้องวาดรูปสวยมากๆแน่เลยรึเปล่า?!"

เมื่อสัมผัสได้ถึงความเป็นมิตร(?)เขาก็ย้ายตัวเองจากที่ไกลๆ กระดึ๊บไปนั่งใกล้กว่าเดิมอีกพลางมองด้วยสีหน้าเป็นมิตรสุดๆ

"ผมวาดรูปไม่ได้เรื่องเลย พอจะศึกษาเทคนิคได้ไหมครับ? ฮะๆ ว่าไปนั่น"

"ผมขอมาดูนายวาดรูปด้วยคนนะ"

"ชิมิสึจังสินะ"

ไอโตะทวนชื่อของเพื่อนใหม่ในวันนี้พร้อมกับอมยิ้มและพยักหน้าน้อยๆ

"อัตสึโกะจังเคยได้ยินไหมว่าเราเจอเรื่องที่ไม่ดี เพื่อจะเจอเรื่องที่ดีมากๆหลังจากนั้นยังไงล่ะ"

"รอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวผมจะไปหามาให้เอง"

พูดจบเขาก็ลุกขึ้นและเดินไปย่ำลงไปในคลองเพื่อตามหาของที่อีกฝ่ายทำหาย

ในระหว่างที่เขากำลังวิ่งฝึกซ้อมก็แวะมานั่งพักเหนื่อยที่สนามหญ้าสักครู่พร้อมกับดื่มน้ำไปด้วย แต่สายตาก็ไปเห็นใครสักคนที่ท่าทางเหมือนกำลังจะวาดรูปจึงสอดสายตาดู

มาจากชมรมศิลปะรึเปล่านะ?

เขาคิดอยู่ในใจ แต่เหมือนว่าจะคิดดังไปหน่อยเพราะอยู่ๆคนที่ตนแอบมองก็หันมาพอดี

"โอ๊ะ..โทษทีครับ"

"กำลังจะวาดรูปเหรอครับ?"

พอไม่เนียนแล้วก็ถือโอกาสชวนคุยซะเลย

ในช่วงเลิกเรียนขณะที่เขากำลังจะเดินไปที่ห้องชมรมแต่ก็ต้องหยุดกับการถูกใครสักคนสะกิดจึงหันหน้าไปมองอย่างงงๆ

"หือ? มีอะไรรึเปล่า??"

หนุ่มโครงหน้าตะวันตกเอ่ยถามไปอย่างงงงวยผ่านทางสีหน้าอย่างชัดเจน

หลังจากที่ก้าวจ้ำลงมาจากบันไดดูเหมือนว่าคนที่ตนแบกมาด้วยจะหายไปจากบ่าอย่างเป็นปริศนาจนเขาต้องรีบหันกลับไปทางเดิมด้วยท่าทางตกใจ

"เห้ย! ได้ไงอะ?!"

ดวงตาสีฟ้ากระพริบถี่รัวอย่างงวยงงแต่เจ้าตัวก็ไม่ย่อท้อกลับขึ้นไปหาอีกรอบ

"เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ? เอาเป็นว่านายมาอยู่ข้างหน้า เดี๋ยวฉันดูข้างหลังให้"

พูดจบก็เดินไปยืนด้านหลังอาสาเป็นฝ่ายควบคุมการจราจรด้านหลังให้ ถึงจะงงก็ตาม

"แบบนี้นี่เอง..."

เขาพยักหน้าน้อยๆก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและถอดโรลเลอร์เบรดและถุงเท้าของตนออก ทั้งยังพับขากางเกงและถอดกักคุรันออกมาวางไว้ด้วยกัน

มือพับแขนเสื้อเชิ้ตของตนขึ้นมาก่อนจะนั่งย่อลงตรงหน้าอีกฝ่ายอีกครั้ง

"ผมฮาเซกาวะ ไอโตะนะ เธอชื่อว่าอะไร?"

เอ่ยถามไปทั้งรอยยิ้ม

"หืม..แบบนี้นี่เอง"

สายตาของเขามองไปตามทิศทางสายตานั้นจนไปบรรจบกับคลองด้านข้างพลางพยักหน้าเบาๆ

"ไปได้สิ ไม่ต้องกังวลนะ"

พอเห็นท่าทางจะร้องไห้แบบนั้นใบหน้านั้นก็ยิ้มกว้างขึ้นมาอีกหมายจะให้เบาใจลงก่อนจะถือวิสาสะขยับมือไปแปะๆบบศีรษะที่ถูกบังด้วยผ้าขนหนูเบาๆอย่างปลอบโยน

"ว่าแต่ทำอะไรตกลงไปนะครับ?"

"ห๊ะ? เอ่อ..."

เหมือนจะติดงงไปครู่หนึ่งแต่ดูจากสถานการณ์แล้วคาดว่าอีกคนต้องเป็นผู้ประสบภัย(?)แน่ๆ แต่ไม่รอให้เสียเวลา เขายังมือชูนิ้วโป้งทำเสียงเข้มประหนึ่งว่าตัวเองนี่แหละ ผู้ที่จะช่วยเหลืออีกฝ่ายเอง!

"แน่นอน ฉันรู้ดีที่สุดเลยล่ะ!"

...คิดว่าน่าจะรู้ ใช่ น่าจะรู้แหละ!

ว่าแล้วเขาก็ตัดสินใจขยับแขนไปช่วยพยุงคนที่คาดว่าจะเป็นรุ่นน้องเอาไว้ให้มั่น แน่นอนว่าจะหนีจากชั้น2ก็ต้องลงบันไดยังไงล่ะ!

(ปักบวกทำความรู้จักนะคะ✨)

(ขอปักไว้ก่อนะคะะ)

"ฮะๆ ยินดีครับ รักษาดีๆนะครับ เจ้านี่ต้องมีค่ามากแน่ๆ"

พอได้ยินว่าเป็นเจ้าของจริงๆเขาก็ยิ้มกว้างออกมาอย่างพอใจ พอใจที่เขาช่วยให้เจ้าเอเลี่ยนนี่ได้กลับบ้านไปพร้อมเจ้าของยังไงล่ะ!

"ฮาเซกาวะ ไอโตะ ปี3ครับ เอ...ปี1สินะ! ยินดีต้อนรับเข้าสู่โรงเรียนคุเมอินะทาคุมิคุง!"

ไอโตะทำตาวาวใส่ก่อนจะยื่นมือไปจับเชคแฮนทำความรู้จักด้วยท่าทางยิ่งกว่าเป็นมิตร แถมยังถือวิสาสะเรียกชื่นต้นไปซะแล้ว

(น้องแง5555 ขอมาทำความรู้จักนะคะ)
ในขณะที่กำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำ สภาพชวนหดหู่ของใครบางคนก็แว้บผ่านสายตาเขาไปจนต้องหันไปดู และเดินปรี่ไปหาด้วยสภาพพลังงานเต็มที่สุดๆ

"เห้ นายน่ะ เป็นอะไรรึเปล่า?"

"หน้าดูซีดๆนะ ไม่สบายเหรอ??"

เขาเดินไปหยุดตรงหน้าพลางมองไปกระพริบตาปริบๆไปด้วย

(+นะคะะ)
ในขณะที่หนุ่มม.ปลายคนหนึ่งกำลังวิ่งบนโรลเลอร์เบรดไปโรงเรียนสายตาของเขาก็มองไปในเด็กสาวคนหนึ่งที่ท่าทางดูต้องการความช่วยเหลือ สัญชาตญาณฮีโร่บอกว่าให้เขารีบไปช่วยจึงไปหยุดอยู่นั่งยองตรงหน้า

"เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าครับ? อ่าา ตัวเปียกเลย รอเดี๋ยวนะ"

ว่าแล้วเขาก็รีบหยิบผ้าขนหนูที่ยังไม่ได้ใช้ออกมาและยื่นให้ทั้งรอยยิ้มเป็นใิตร

"ผ้านี่ผมยังไม่ได้ใช้ รีบเช็ดผมให้แห้งก่อนนะครับ"

(ขอ+นะคะะ)
วันแรกของการปฐมนิเทศย่อมวุ่นวายเป็นธรรมดา แม้ว่าไอโตะจะอยู่ปี3แต่ก็ยังตื่นเต้นกับวันแรกของการเรียนอยู่ดี

ในขณะที่เขากำลังเดินผ่านเส้นทางนั้นสายตาก็เห็นพวงกุญแจตกอยู่กับพื้นพร้อมกับอีกฝ่ายที่คาดว่าจะเป็นเจ้าของจึงหยุดและเก็บขึ้นมาให้

"เอ..อันนี้ของนายรึเปล่า?"

"มันร่วงน่ะ"

เขากล่าวและชูเจ้าพวงกุญแจเอเลี่ยนน้อยทั้งรอยยิ้มเป็นมิตร

(สนใจค้าบ มิตรตะพาบลูกปู้วจายย✨️)

"แน่นอนว่าฉันเคยสะดุดล้มหน้าคว่ำ แต่สาเหตุต่างจากนายแน่ๆ"

สายตาของเขามองไปทั่วอย่างเลิ่กลั่ก ทั้งสภาพคนที่นอนเรียงรายสลับกับอีกฝ่ายไม่ว่าใครก็ดูไม่จืด กระนั้นเขาก็ไม่สนใจคำพูดเหน็บแนมนั่นเลยสักนิด

"ฉันรู้ว่านายอารมณ์ไม่ดี แต่นายไม่ควรใช้มือเช็ดเลือดแบบนั้น แล้วก็ไม่ควรอยู่ตรงนี้ด้วย ไม่งั้นตำรวจได้มาลากตัวแน่ๆ"

"ถ้างั้นไปจากตรงนี้กันเถอะ"

พูดจบก็ยื่นมือไปหาพลางมองหน้าด้วยแววตามุ่งมั่น

"ยินดีครับ เอ่อ..."

"ไปซื้อด้วยกันไหมครับ? ผมว่าจะไปซื้อกินพอดีเลย"

หลังจากที่ยื่นทิชชู่เปียกให้ไปก็หดมือกลับเข้ามาพลางมองคนตัวเล็กกว่าด้วยรอยยิ้มน้อยๆ กำลังหาวิธีให้คนแปลกหน้าคนนี้หายหดหู่จากโศกนาฏกรรมเมื่อครู่

"ผมเหรอครับ อืม..ฤดูใบไม้ผลิ ไม่ก็ฤดูหนาวครับ"

"แต่ฤดูร้อนเกรงว่าจะร้อนเกินไปหน่อย แต่ฤดูใบใบไม้ร่วงก็เจ๋งนะ! ฮาโลวีนผมก็ชอบเหมือนกัน"

เขาตอบกลับไปพลางยิ้มกว้างอย่างชอบใจ ฤดูกาลเขาก็ชอบเกือบทั้งหมด แต่ที่ชอบที่สุดคงจะเป็นเทศกาลนี่แหละ

"ฮาเซกาวะ ไอโตะครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

เหมือนจะนึกได้ว่าลืมขั้นตอนสำคัญอย่างกันแนะนำตัวจึงกล่าวพร้อมกับยื่นมือไปตรงหน้าทั้งรอยยิ้ม