ปกตินี่ทำสไลด์น้อยกว่าคนอื่นปม.2-2.5 เท่า มองเลข 60 หน้า แล้วคูณ 2 ไป…พรียังไง 15 นาทีไหวน่ะเพื่อน🥹

ช่วงนี้หลากหลายอารมณ์เหลือเกิน เหนื่อยงาน ชห.กับเคส มีโอกาสเยินทุกวัน อัตราส่วนประมาณ 50:50 อยากไปญี่ปุ่น…อยากไปเที่ยว ไปเล่นเกม ไปคอแลปคาเฟ่ แล้วก็มีมุมแวะมาหงุง ๆ ในใจอยู่ ถึงก่อนนี้จะคิดว่ายังไงก็จะหาเวลามาให้ได้ แต่เอาเข้าจริงพอมันทำไม่ได้จริงก็หงอย

เยิน…มั้ง ทำไมอีเว้นมันจะต้องเกิดตอนเราไม่อยู่ กลับมาอีกทีคือ…🥹

ว้ากกกกกก

บางทีคำว่าเย็นอาจเป็นคำต้องห้าม…

คือผมลืมเช็กเอาท์ออกงานทุกงัน ต้องนั่งรถกลับไป/เดินกลับไปเช็กเอาท์ออกทุกวัน….เหนื่อยเด้อ

เพิ่งลองกดเรย์จูใช้ อ้ยย เอฟเฟกต์คลาสสกอร์สวยอ่ะ ขนาดอัพไม่เต็มนะเนี่ย

ไม่รู้ดิ คือรู้สึกไม่โอเคกับเด็กรุ่นใหม่ทั้งที่นี่ก็อายุเท่ากัน แบบ…คิดว่าตัวเองนิสัยเด็กแล้ว เจอคนไม่มีวุฒิภาวะยิ่งกว่าก็คือ…คือทั้งที่นี่คิดว่าตัวเองไม่รู้อะไรเยอะแยะ ทำผิดกาลเทศะไปรึเปล่า แต่ก็…ไม่รู้อ่ะ อะไรควรพูดไม่ควรพูดก็ไม่รู้ แทรกในจังหวะไม่ควรแทรก สัมมาคารวะก็ไม่มี งานพอไม่อยากทำแม่งก็ไม่ค่อยจะทำ ห่า พูดแล้วเหมือนตัวเองเป็นคนแก่ทั้งที่ก็ไม่ได้โตเท่าไหร่ แล้วนี่ก็ไม่ได้เก่งพอจะแบกมันไปด้วยได้อ่ะ😢

คือกลับมาไม่มีแรงทำไรต่อเลยคับ แต่มีชีวิตรอดก็หมดแรงแล้ว

ขอโทษนะขอหยาบหน่อยแต่เยินสะบัด เยินชิบหายวายวอด เยินขนาดยี้แต่ไม่มีเคสที่เก็บไปทำได้

และเราก็วนกลับมากับการ dx โรค…ทุกรอบอ่ะพี่ บอกบทบาทเราไม่มข่ตรงนี้ แต่หลายรอบละพี่ที่ปัญหามันอยู่ตรงนี้🥹 คือเคสสวยมันหายากอ้ะ ไม่ใช่ไร

ท้อแท้ หดหู่ สิ้นหวัง มีแต่คนบอกว่าถ้าไม่อยากทำเคส soap ให้หนีไป sci แล้วนี่อะไร ติดอยู่กับกับคำว่า นุเกลียดการประเมินเปเป้อ ประหนึ่งต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญตั้งแต่สถิติยันยา ยันโรค ง่าย ๆ คือทุกอย่างตั้งแต่ต้นยันจบ งานวิจัยนึงพี่มีคนเขียน protocol amend กับตั้งหลายรอบกว่าจะออกมา เด็กโง่ตัวเล็ก ๆ คนนึงต้องอ่านให้เข้าใจอย่างลึกซึ้งและรู้งานสิจัยก่อน ๆ หน้าที่มีมาก่อนดีอยู่แล้วด้วย

🫠(ถ้าต้องทำขนาดนี้ในการรีเชก dx. ว่าถูกจริงๆ ไม่เรียนหมอไปเลยล่ะ) 🥹(แต่ไม่ทำก็ไม่ได้)

ทุกวันที่พี่ฝาก = ก่อนลงไม่กี่นาทีทั้งนั้น ✨

เหอๆ กว่าจะว่าง นั่งย้อนตอนนี้ไม่ได้นอนพอดี รู้สึกขอบคุณที่ตัวเองพอจะเป็นเป็ดหน่อย ๆ ไม่งั้นตายกว่านี้แน่ฮึบไว้เว้ย อีก 8 วันเท่านั้น

โห ทั้งเสียงแครก เสียงอมในคอ เสียงเอื่อย เสียงแตกปลาย ลมหมด ihatemyassignment สุดตอนนี้ คือ put the right man on the right job เถอะ อย่าชาเล้นจ์ให้คนพัฒนาเลย ไม่ไหวง่ะ รู้แต่แรกละว่าตัวเองไม่เข้ากับงานแต่ก็…แหะ ๆ

วันนี้คือที่สุดของการถูกด้วยเรียกวิชาชีพข้างเคียงแต่ไม่ถูกสักรอบรึไง ตั้งแต่เช้ายันโดนลากไปซุ้มดูดวงแบบงง ๆ

จะบ่นก็ระแวงว่าจะมีคนมาเจอ แบบแอคไม่ค่อยแอคทีฟอะไรก็จริงแต่เนื้อหาที่บ่นมัน specific แบบรู้เลยว่านี่ใครไง แบบคนอื่นก็รู้ว่านี่ทำงานอะไรบ้าง ถึงเคสมันจะ common แต่ไม่ common ขนาดนั้นอ่ะ

(555555555 คือว่า ก็ได้ยินมาก่อนว่าเขาดัง แต่ไม่คิดว่าจะมาเจอ 555555555รอลาลับไปไกลลิบไม่ได้เวียนว่ายมาเจอกันง่าย ๆ แล้วค่อยพูดนะ แต่ได้ยินเสียงละรู้เลย แบบรู้เลย! เสียงใช่ สไตล์การพูดใช่)

โหพี่ ผมไม่ได้ไปไหนเลยนะ มั่นใจว่า มากกว่า 90% ผมเดินวนอยู่ในวอร์ดอ่ะ เทียบกับศ.ที่แล้วที่ไปเที่ยวมาด้วยคือ…

โดโนทอนนี่ได้ย้อนดูตอนทำงานชัวร์ สนุกมาก แต่อาทิตย์นี้ดันธุระเยอะ เมื่อวานกลับมาก็น็อกไปก่อนลง มีตติ้งรวมญาตินี่ทำอินโทรเวิร์ดร่างแหลกเหลือเกิน

…ไม่ติดสปอยไม่พอ พี่ไม่มีคีย์เวิร์ดอะไรให้นุซ่อนการมองเห็นได้เลย เจอมาสามรอบติดละ คือไม่อยากเห็นอะคับ เมนนุไปสบายละ แต่คนเห็นรูปหน้าเดิม ๆ ไม่สบายด้วย ใจสลายทุกครั้งที่เห็น รออีกสักห้าปีคงทำใจได้อ่ะพี่🥹

เยินมาก อะไร ก้าวขาออกจากบ้านผิดเหรอ หรือเพราะหยิบเฉลวติดตัวมาด้วย หรือเพราะอยากไปทำบุญ…

ไม่รู้เคยบ่นไว้ในไหน แต่เหมือนยังระแวงไม่หาย บ่นอะไรงุ้งงิ้งในนั้นก็ลบทิ้งตลอด เพราะจังหวะตอนนั้นที่พูดถึงปุ๊ปก็โดนทักมาแทบจะทันทีเลย แบบเพลงพวกนั้นตอนเริ่มต้นพวกเราฟังมาด้วยกันก็จริง บางทีที่นึกอยากฟังขึ้นมามันไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องสมัยก่อนเลย ทุกวันนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้วอ่ะ ยิ่งจู่ ๆ พยายามจะมาใกล้ พยายามจะมาหามันก็… กลัวว่าจะรู้แอคในนี้แล้วจะไปกระทบใจเหมือนกัน แต่มันรู้สึกวิตกกังวลอ่ะ