ได้ยินแบบนั้นแล้วก็เลิกคิ้วเล็กน้อย, เขาส่งเสียงในคอแผ่วเบา ไม่รู้ว่าตอบรับหรือปฏิเสธกันแน่

"ตามใจคุณสิ"

เพลิงฟ้าไม่ปฏิเสธสิ่งที่อีกฝ่ายหยอกเย้าบอกจะทำ

เดินตรงตามเส้นทางไม่นาน คนก็ค่อย ๆ บางตาลงเมื่อมาถึงลานจอดรถ, เขาหยุดเดิน ยกมือจับคางอีกคนในเงยหน้าขึ้นมาก่อนที่จะฝังจมูกและริมฝีปากลงบนแก้ม

ครู่เดียวก็ผละออกมาโดยไม่พูดอะไร มีแต่เสียงปลดล็อคประตูรถที่ดังขึ้นเท่านั้น

" ผมเรียนรู้จากคุณมาทั้งนั้น "

ถ้าเรื่องที่อ้อนจะเอาเป็นเรื่องอื่นเขาคงยอมไปแล้ว คิดแบบนั้นตอนที่เดินจูงมืออีกคนไปตามทางเรื่อย ๆ

" คงพอ ๆ กับถังหูลู่ที่กินไปเมื่อกี้มั้ง? "

" ผลไม้เคลือบน้ำตาลเหมือนกัน "

ก็แค่ลูกใหญ่และกินลำบากกว่า, ถึงอย่างนั้นเขาก็ค่อนข้างที่จะชอบมันอยู่ดี

" แต่ที่เป็นคาราเมลน่าจะติดเค็ม, เดี๋ยวผมให้คุณลอง "

ไม่วายคิดจะป้อนขนมหวานให้อีกคนเมื่อกลับถึงห้อง

คนที่แพ้ทางชะงักไปเล็กน้อย เขากรอกตาไปมาราวกับกำลังตัดสินใจบางสิ่ง

"อันนี้หนึ่งไม่ได้กินกับพี่นี่"

"เอาไว้หารของที่กินด้วยกันได้คราวหน้านะครับ"

จงใจประดับรอยยิ้มบนใบหน้า จงใจใช้น้ำเสียงที่อ่อนลง และจงใจขยับหน้าเข้าไปพูดในระยะที่ใกล้กว่าเมื่อครู่เล็กน้อย, ก่อนที่จะผละออกไปเมื่อแม่ค้ายื่นสิ่งที่สั่งไปมาให้ เขากดสแกนจ่าย

"ไปกัน"

แล้วค่อยหันมาดึงมืออีกฝ่ายให้เดินออกไปจากจุดนั้น

เขายืนรอคนขายจัดการกับของที่ตัวเองสั่ง, ใบหน้าหันไปมองเจ้าของประโยคหยอกล้อ ก่อนที่จะโน้มตัวลงไปใกล้พร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ

" ครับ "

" เพลิงอยากกิน "

พูดไปดังจนแทบจะกลายเป็นเสียงกระซิบที่ได้ยินกันอยู่แค่สองคน, เสร็จแล้วก็ค่อย ๆ ผละใบหน้าออกไป

" แต่ไม่ให้เลี้ยง "

โทนเสียงกลับมาปกติอย่างทุกทีในตอนที่พูดดักอีกฝ่ายเอาไว้

"คุณต่างหากที่ชอบแย่งผมจ่าย"

เขาเถียงกลับไปอย่างไม่จริงจังนัก, จับมืออีกฝ่ายเดินตามทางที่มีของกินเรียงกันอยู่

"ถ้าข้าวเย็นค่อยสั่งเข้ามา—"

ระหว่างที่พูด เสียงของเขาขาดหายไปในจังหวะที่ดวงตามองเห็นร้านค้าที่ขายแอปเปิ้ลแคนดี้ ขาก็พลันหยุดก้าวไปด้วย

"ผมขอแวะซื้อนั่นแปปหนึ่ง"

ว่าแล้วก็ดึงมือให้อีกคนเดินตามไปหยุดยืนหน้าร้านเพื่อนซื้อแอปเปิ้ลที่เคลือบน้ำตาลและคาราเมลมาอย่างละอัน

ดวงตาหลุบมองคนในอ้อมแขน โน้มใบหน้าลงไปกระซิบข้างใบหู ใกล้จนจมูกเฉียดผิวแก้มไปเพียงเล็กน้อย

" รอ, เดี๋ยวก็ได้ทำแล้ว "

บอกออกไปแบบนั้นก่อนที่จะชิงหยิบเครื่องรางในมือของอีกฝ่ายมาแทนที่จะยื่นของตัวเองไปให้ตามคำขอ

" คิดรวมกันเลยครับ "

เขาหันไปบอกกับคนขายก่อนที่จะถูกจัดพร้อมกับยื่นเครื่องรางทั้งสี่อันให้

เพลิงฟ้าพยักหน้า, เขากวาดสายตามองที่แผงขายเครื่องราง นิ้วมือข้างที่ว่างอยู่ชี้ไปหาอันที่เขียนเอาไว้ว่าช่วยเรื่องสุขภาพ

" ผมคงซื้ออันนี้ "

พูดแล้วก็หยิบเครื่องรางแบบเดียวกันขึ้นมาสองอัน, สำหรับตัวเองและคนข้าง ๆ

พอเลือกเสร็จก็ปล่อยมืออีกฝ่ายเพื่อขยับไปยืนด้านหลังเล็กน้อย ยกแขนขึ้นโอบไหล่เอาไว้เพื่อกันไม่ให้คนข้าง ๆ หรือข้างหลังขยับมาใกล้จนชน

" คุณซื้ออะไร "

" คุณใส่ฟิลเตอร์ให้ผมเกินไปรึเปล่า "

เขาหัวเราะเบา ๆ ให้กับคำเปรียบเทียบของอีกฝ่าย, จะมีสักกี่คนที่มองว่าเขาน่ารัก นึกยังไงก็นึกหน้าออกแค่คนแก่ที่บ้านกับคนตรงหน้า

ระหว่างเดินตามไปในหัวก็นึกถึงเมนูอาหารเย็นสำหรับสองคนด้วยความเคยชิน, ระยะหลังมานี้อีกฝ่ายอยู่กับเขาบ่อยจนเผลอนึกเผื่อไปอย่างไม่รู้ตัว

" แวะซื้ออาหารญี่ปุ่นไปกินไหม? "

เขาส่ายหน้าแทนคำตอบ, กวาดสายตามองไปทางที่เป็นโซนร้านค้าก่อนจะกลับมามองที่อีกฝ่าย

" คุณบอกจะซื้อเครื่องรางนี่ "

" ไปซื้อก่อนก็ได้, ค่อยไปกินข้าวแล้วกลับกัน "

บอกแพลนที่จะทำออกไป มือก็เอื้อมไปจับมือของอีกคนเอาไว้, ยังคงยืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ขยับไปไหน

" หรือคุณอยากกลับไปกินที่ห้อง? "

ถามพลางเอียงใบหน้าเล็กน้อยขณะรอคำตอบ

" คุณเรียนจบปีนี้นี่, ไปไหมล่ะ ถือว่าฉลองให้คุณ "

" แต่ต่างประเทศคงไม่ไหว "

เพราะคนที่เรียนจบมีเพียงอีกฝ่าย, ส่วนเขายังคงต้องต่อสู้กับหนึ่งปีที่เหลือและการใช้ทุนหลังจากนั้น เป็นเรื่องของเวลาที่ไม่เพียงพอสำหรับออกนอกประเทศ

เขาวางไฟเย็นที่ดับไปแล้วในมือลง เก็บรวมทุกอย่างกองเอาไว้เพื่อรอทิ้ง, ปัดฝุ่นบนมือออกก่อนที่จะเอื้อมไปวางบนเส้นผมสีอ่อน

" ทีนี้กลับกันได้หรือยัง "

รับไฟเย็นที่ถูกยื่นให้มาถือ, ทอดสายตามองแสงวูบไหวตรงหน้าก่อนจะเลื่อนสายตาไปวางไว้ที่ใบหน้าของอีกฝ่าย

" ไปสิ, ถ้าพวกเราว่าง "

ถึงไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่จะว่างมากพอสำหรับทริปหลายวันพร้อมกัน แต่เพลิงฟ้าก็จดมันเอาไว้ในใจ

" แล้วคุณล่ะ "

" มีอะไรที่อยากทำกับผมหรือเปล่า? "

เขาถามกลับไป พร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ ที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้า

เพลิงฟ้าคลี่ยิ้มออกมาบาง ๆ ระหว่างที่ฟังคนตรงหน้าพูด เขานิ่งไปครู่หนึ่งเพื่อใช้เวลาคิดหาคำตอบให้อีกฝ่าย, มือขยับเลื่อนคันโยกไฟแช็คจนมันติดขึ้นมาอีกครั้งเพื่อจุดไฟเย็น

" อืมม... สวนสนุกมั้ง? "

" ผมยังไม่เคยไป "

คิดดูแล้วนั่นเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยทำมัน และจำได้ว่าตอนเด็กตัวเองสนใจมากแค่ไหน, แต่พอโตขึ้นเรื่อย ๆ มันก็เกือบจะหายไปจากความสนใจแล้ว

จนมานั่งคุยกันวันนี้ถึงได้นึกออก

"เมื่อก่อนผมใส่แว่นด้วยนะ"

เพลิงฟ้าหัวเราะ, ไฟเย็นในมือดับลง ทิ้งเอาไว้แค่ควันจาง ๆ ที่หายไปเชื่องช้า

"ผมเข้ายิมอาทิตย์ละสี่วัน"

ตั้งแต่ตอนพึ่งเริ่ม ปัจจุบันก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่, เขามองคนที่กำลังยิ้ม และเผลอยิ้มตอบกลับไป แม้จะเป็นเพียงการขยับริมฝีปากเพียงเล็กน้อยก็ตาม

"ลองทำกับคุณ? อย่างเช่น?"

เรื่องที่ทำกับอีกฝ่าย, ถามกลับไปในขณะที่ในหัวไม่ได้นึกถึงเรื่องเด็กเล่นที่ตัวเองพลาดไป

เลิกคิ้วเล็กน้อยให้กับคำถามที่ได้รับก่อนที่จะหลุดหัวเราะออกมา

" ก็เด็กธรรมดา, ผมแค่เป็นลูกครึ่ง "

" ตอนเด็กผมไม่ได้ทำอะไรนอกจากอ่านหนังสือกับเก็บพอร์ตยื่นมหาลัยหรอก "

เขาโตเพราะกรรมพันธุ์, มือถือไฟเย็นนิ่ง ๆ ในขณะที่เลื่อนสายตาไปมองอีกฝ่าย

" ผมพึ่งมาออกกำลังกายตอนขึ้นมหาลัยด้วยซ้ำ "

พูดจบเจ้าตัวก็หัวเราะออกมาแผ่วเบา

" มีหลายอย่างเลยที่ผมยังไม่เคยทำตอนเด็ก "

ค่อย ๆ จุดไฟเย็นให้กับอีกคน เขายกมือขึ้นกันไม่ให้ลมพัดไฟจนดับกระทั่งปลายไฟเย็นติดไฟถึงละออกมา

" ก็นะ, มันดูไม่ได้ปลอดภัยสำหรับเด็ก "

อนาคตบุคลากรทางการแพทย์พูดออกมา, เขาวางไฟแช็คไว้บนโต๊ะแถวนั้นก่อนที่จะรับไฟเย็นอีกอันมาถือ สายตาก็มองคนที่หัวเราะออกมาด้วยความสงสัยเล็กน้อย ราวกับจะถามว่ามีเรื่องอะไรที่น่าตลก

" ? "

เขาส่งเสียงหัวเราะในคอแผ่วเบา, ยื่นสิ่งที่อีกคนขอให้ไป ในขณะที่ตัวเองถือไฟแช็คเอาไว้

" ผมเล่นไอ้นี่ครั้งล่าสุดตอนประถม "

เล่าเรื่องของตัวเองออกมาระหว่างนั้น มือก็กดเลื่อนคันโยกอยู่สองสามครั้งกว่าจะเกิดประกายไฟเล็ก ๆ , สมแล้วที่บอกว่าใกล้จะหมด

" ไม่นึกว่ามันจะยังมีขายอยู่ด้วยซ้ำ "

ตอนที่เขาเป็นเด็กมันเป็นของที่หาได้ง่าย ๆ แต่มาตอนนี้เขาพึ่งมาเห็นมันก็ช่วงเทศกาล