และแล้วฟางเส้นสุดท้ายที่บางอยู่เป็นทุนเดิมก็สะบั้นอีกครั้งภายในไม่กี่นาที นี่มันครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ชายตรงหน้าเพียงดีดนิ้วเบา ๆ เพื่อตัดความอดทนของอโดนิสทิ้ง

ไม่ว่าจะผ่านมานานกี่วัน กี่เดือน หรือจะกี่ปี รอยแผลที่คอก็ยังคงเป็นสลักระเบิดของเขาทั้งสองมาตั้งแต่ตอนที่เรียกชื่อกันครั้งแรกในชีวิต

"...ภูมิใจงั้นหรอ...?"

เขากดเสียงต่ำย้ำออกไปอีกครั้ง พร้อมก้าวออกจากที่ที่ยืนอยู่เข้าไปหาทีละก้าว

"เหอะ... รสนิยม? ก็คงงั้นมั้ง"
"สงสัยจะติดมาจากนายโดยไม่รู้ตัว"

แค่ได้ยินว่าเป็นรสนิยมของตัวเองก็ฉุนจนแววตาเปลี่ยนไปเป็นอีกคน มันน่าหงุดหงิดจริง ๆ นั่นแหละ พอถูกพูดจายอกย้อนใส่ทั้งสีหน้าพึงพอใจ

แล้วดูสิ ตอนนี้ใครกันกำลังมองเหยียดเขาอยู่ มองอย่างกับเขาเป็นหมาบ้าโดยไม่มองย้อนกลับไปที่ตัวเองเลยว่าหูกับหางที่มีมันโผล่ชัดพอ ๆ กับกลิ่นสาบเนื้อ

+

/เห็นไม้ม๊อบ(?)ที่ไหนไม่รู้มาตั้งพาดหลบอยู่ตรงนี้ เลยเดินเข้ามาดูใกล้ ๆ จากข้างหลัง/

/หันมองซ้ายขวาแล้วดึงหลังคอเสื้อ/

"ไม่รู้หรอกนะว่านายตั้งใจจะทำอะไร แต่ช่วยเอาหัวออกมาจากตรงนั้นได้ไหม?"

"เห็นแล้วมันขัดตา..."

ปกติแล้วเขาเป็นพวกควบคุมการวางตัวกับคำพูดของตัวเองได้เป็นอย่างดี แค่มีข้อยกเว้นไม่กี่ข้อเท่านั้นแหละในชีวิตนี้

หนึ่งในสมการนั้นคือ 'มาเทียส ชาเวซ'

เพื่อนสมัยเด็กที่ฝากรอยแผลเป็นฝังลึกเอาไว้ที่ลำคอของเขา เด่นอย่างกับเอาปากกามาร์คเกอร์มาเขียนเอาไว้

"โธ่— ไอ้ชิบผาย"

สาบานเลยว่าต่อจากนี้ฉันจะเปลี่ยนไปนับถืออัลเลาะห์แทนเยซู

แน่นอนว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ใครอื่น เส้นผมสีเหมือนเปลือกไม้เน่า สีผิวขัดตาไม่ขาวสะอาดผู้ดีเหมือนชาติพันธุ์บริติช แถมยังมีแผลเป็นบนใบหน้าชวนขัดตาอีก

ที่กล่าวมาทั้งหมดล้วนเป็นสิ่งที่ลูกชายคนโตของเอเทลเบิร์ธล้วนรู้จักเป็นอย่างดี

"แมท แกมาทำบ้าอะไรที่นี่"
"อ๋อ หรือแกมามองหา เล็งจะคาบคนแก่แถวนี้ไปกินที่บ้าน?"
+

ฝ่ายเจ้าของแผ่นหลังที่คุณกำลังถ้ำมองนั่น ก้มประสานมือจรดหัว หลับตาลงร้องขอแล้วร้องขออีกตามแรงศรัทธาที่มีมาตลอดชีวิต

เมื่อมั่นใจแล้วว่าคำวิงวอนนั้นส่งไปถึงพระผู้เป็นเจ้าเรียบร้อย นัยย์ตาสีฟ้าสว่างก็ปรากฏให้เห็นอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มโล่งใจที่ค่อย ๆ วาดขึ้นบนใบหน้า

"ดีจริง ๆ ที่ลูกเกิดมานับถือองค์พระคริสต์"

อโดนิสยืนขึ้นพึมพำกับตัวเองขณะที่ลำตัวเอี้ยวไปข้างหลังช้า ๆ และสายตาปะทะเข้ากับอีกฝ่ายเข้า
+

(คิย๊า🙆มะช่ายเซ่ หมายถึงแมวดำตรงน้านตะหากกกก)

(แค่0.0วิก็หายใจต่อได้ละ)

(แล้วชอบไหมจ๊ะ🥰)

(ใครยังคิดตำแหน่งไม่ออกแว๊บ ๆ มาถามมาคุยเสนอกันในเดมก่อนได้เสมอนะคะ ผปค.ไทม์โซนแปลกหน่อยแต่ก็ตอบได้ทุกวันค่ะ (((แต่อาจจะมีช้าไปบ้าง)))

โดยไม่รู้ตัวเลยว่า อีกเพียงไม่กี่เสี้ยววินาที ตัวเองกำลังจะต้องเจอกับอะไร

เลยต้องจำใจมายืนอยู่ที่นี่

"เฮ้อ..."

อโดนิสผู้โดดเดี่ยวถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดังจนคนเฒ่าคนแก่ใกล้ ๆ ต้องเหลืบมามองครู่หนึ่งค่อยหันกลับไปสวดภาวนาตามเคย

เจ้าของแววตาเหน็ดเหนื่อยมองไปยังเจ้าไม้กลางเขนตรงหน้า ภาวนาข้างในใจกับตัวเองถึงอนาคตข้างหน้า

'พระผู้เป็นเจ้า อีกไม่กี่วันลูกจะต้องเปิดเทอมแล้ว'
'ได้โปรดเถอะ อย่ามีไอ้มารตัวไหนมาผจญลูกเลยขอร้อง'

เขาวอนขอไปแบบนั้น
+

ให้เขาต้องแวะที่ที่หนึ่งซะก่อน

'โบสถ์นักบุญอัลบัน' คุณฟังไม่ผิดหรอก มันคือจุดแวะพักของเขาก่อนที่จะกลับคฤหาสน์ไปนอนเสวยสุขเยี่ยงเจ้าชาย

แปลกใช่ไหมล่ะ ทั้ง ๆ ที่มันเย็นขนาดนี้แล้วแท้ ๆ คนที่ไหนเขาจะมาเข้าโบสถ์เวลานี้กัน... ถึงอาจจะมีบ้างก็เถอะ แต่นั่นมันก็แค่พวกคนแก่ใกล้ลงโลงแล้วไม่ใช่หรือไง?

วันธรรมดามันก็คงเป็นตามที่หลาย ๆ คนคิดนั่นแหละ ทว่าในคราวนี้มันมีเหตุจำเป็นนี่นา
+

(00 ใบโค)
bsky.app/profile/adon...