۵۷/۱۰/۲۰
مخالفان نمی‌گویند چه باید کرد. به نظر می‌رسد که ملت رها شده است تا همچنان شهید بدهد و کشته شود.

روزها در راه (صفحه‌ی ۴۴)
شاهرخ مسکوب

۵۷/۱۰/۱۹

ایران کشور شهیدان است که در آن هر روز ملتی را شهید می‌کنند، که در آن ملتی هر روز جام شهادت می‌نوشد. برای رهایی از ظلم، برای عدالت و رستگاری مثل سقراط و حسین، مثل منصور.

روزها در راه (صفحه‌ی ۴۳)
شاهرخ مسکوب

۱۳۵۷/۱۰/۹ 

دیگر چه کسی را، کدام ناشناسِ شناخته‌ای کدام بیگانه‌ی دوست را می‌کشند؟ تا کی؟ باز هم صدای تیر. چطور می‌توان خوابید و خواب‌های خونین ندید؟ چطور می‌توان بیدار بود و دید؟ از قلب خواب و بیدار تیر خورده و مجروحمان خون می‌چکد.

روزها در راه (صفحه‌ی ۴۰)
شاهرخ مِسکوب

۱۳۵۷/۱۰/۹
خبر و داستان امروز مشهد باورکردنی نیست ولی حقیقت دارد.

روزها در راه (صفحه‌ی ۳۹)
شاهرخ مِسکوب

زندگی دقیقا همان چیزی است که خودش و دیگران به طرز حیرت‌آوری هر لحظه در کار کشتن آن هستند؛ خود لحظه.

اشراق درخت گوجه‌سبز(صفحه‌ی ۷)
شکوفه آذر

اینجا همه‌چیز مرده، به جز ساعت.

در (صفحه‌ی ۴۵۳)
ماگدا سابو - فارسیِ نصرالله مرادیانی

خب حالا برای چی ماتم گرفته‌ای؟ به خاطر امرنس که نیست. مرده‌ها همیشه برنده‌اند. فقط زنده‌ها می‌بازند.

در (صفحه‌ی ۴۶۲)
ماگدا سابو - فارسیِ نصرالله مرادیانی

آری امرنس از هر نظر بی نقص بود؛ و گاهی این بی‌نقصی تحمل‌ناپذیر می‌شد.

در (صفحه‌ی ۳۱)
ماگدا سابو - فارسیِ نصرالله مرادیانی

اگر من دوست داشتم با هر کسی که آشنا می‌شوم رابطه‌ای عمیق و پرمعنی برقرار کنم، خب این مشکل من بود. پذیرفتن این مسئله برایم راحت نبود، چون امرنس در آن زمان مصمم بود با ما خودمانی نشود، همان‌طور که با دیگران نمی‌شد.

در (صفحه‌ی ۴۷)
ماگدا سابو - فارسیِ نصرالله مرادیانی

حقیقت ندارد که هر بار عادت می کنیم، هر بار اولین است.

نامه به کودکی که هرگز زاده نشد
اوریانا فالاچی

این باور که آدم اول می‌تواند بنویسد و بعد زندگی کند هم یک سوتفاهم پسامدرنی است.

مرد داستان فروش
یوستین گاردر - فارسیِ مهوش خرمی‌ پور

یاد پدر افتادم که می گفت: نه با کسی بحث کن، نه از کسی انتقاد کن. 
هرکی هرچی گفت بگو حق با شماست و 
خودت را خلاص کن. 
آدم ها که عقیده ات را می پرسند، نظرت را نمی خواهند. 
می خواهند با عقیده ی خودشان موافقت کنی. 
بحث کردن با آدم ها بی فایده است.

چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم
زویا پیرزاد

رویای غیرممکن‌ها نام ویژه‌ای دارد که به آن امید می‌گوییم.

دختر پرتقالی
یوستین گاردر- فارسیِ مهوش خرمی پور