Çünkü bunlar dogmatik olarak kıskanç,kıskançlık en ilkel duygu ve gelişmeleri mümkün değil

sorun şu ki onların bir hayatı yok olsaydı sizin hayatınızla meşgul olmazlardı
bir gerçek var ki sizin görkemli bir hayatınız var🧿

enimin öyle keza bende öyle hemde hiç aklının alamayacağı bir ortamda dik durdum bedel ödedim tehdit edildim
ancak bireysel hareketin pek değeri yok
örgütleyemedik örgütlenemedik :/

buna biz izin verdik
haksız mıyım?

iyi ve iyilik diye hiç bir şeyin kalmadığı coğrafyada düşünmek beyhude gibi
Ne dersin Korsan?

hiç akılda yokken şiire zulme evlat özlemine bira açan meczup bir kraliçe

onların hasreti dağlar taşları
gönüller zincire vurulmuş,bitap
bir anne yüreği nasıl dayansın
evladın yokluğu, en ağır harap

ey hayat,söyle, bu ne ağır imtihan
masum canlar mahkum,umutlar yavan
bir dua yükselir şimdi dudaklardan
özgürlük türküsü, evlatlara armağan

Ve bozkır, sessizce benim kararlılığımı izledi.

KLEO’NUN FİLLERİ
kitabımdan…

dimdik durdum. Evet, yoldaşlarım korkaklıklarıyla beni terk etmişti. Evet, belki bir maşa olmuştum, ama o an karar verdim: Bu fillerle, bu yalnızlıkla, bu öfkeyle, dedemin zulmüne karşı savaşacaktım. Çünkü bir maşa bile, doğru ateşe düşerse, bir ormanı yakabilirdi.

o ateşli nutuklar atanlar, o “zulme karşı omuz omuza” diye haykıranlar, hepsi bir gölge gibi kaybolmuştu. Korkaklar! Onlar, dedemin gölgesinden bile ürkmüş, beni bu meydanda bir maşa gibi yalnız bırakmışlardı.

Timur’un kahkahası bozkırı inletirken, ben, Kleo, fillerimin arasında

Döndüm. Ve işte o an, yüreğim bir kurşun gibi ağırlaştı. Bozkırın ortasında, toz bulutlarının arasında, ne bir yoldaş, ne bir devrimci, ne de bir cesur yürek vardı. Sadece filler… Devasa, sessiz, anlamaz filler, hortumlarını sallayarak duruyorlardı. O sözde devrimciler,

“Arkamda, senin zulmüne yıllardır göğüs germiş, özgürlük için birleşmiş binlerce devrimci yoldaşım var!” dedim. Sesim, bozkırın rüzgârında yankılanırken, içimde bir zafer kıvılcımı parladı.

Timur’un dudaklarında bir kahkaha patladı. “Arkana bak, Kleo,” dedi, sinsi bir sakinlikle

fillerin gövdeleri ufku titretiyor, hortumları gökyüzüne bir meydan okuma gibi uzanıyordu. Her biri, zulmün zincirlerini kırmak için topladığım birer umut sembolüydü. Öfkemle haykırdım:

“Yeter, dede! Yeter bu zulüm! Ya bu filleri geri al, ya da kıran kırana savaşalım!”