Een groot verlies voor iedereen die gelooft dat taal kan verbinden, dat toneel kan helen,
en dat verhalen ons mens maken.

Rust zacht, Joost. ❤️

Hij was een man van vele gezichten: acteur, presentator, schrijver, docent.
Maar bovenal iemand die wist te raken zonder te schreeuwen. Van 𝐃𝐞 𝐒𝐭𝐫𝐚𝐭𝐞𝐧𝐦𝐚𝐤𝐞𝐫 𝐨𝐩 𝐙𝐞𝐞𝐬𝐡𝐨𝐰 tot 𝐌𝐞𝐭 𝐡𝐞𝐭 𝐦𝐞𝐬 𝐨𝐩 𝐭𝐚𝐟𝐞𝐥, zijn stem was een constante in het leven van velen.

Hij was een verbinder.
Tussen jong en oud, tussen theater en huiskamer, tussen lachen en ontroering. De meester zonder schoolbord, de verteller die wist dat stilte soms meer zegt dan woorden.

🫶🫶🫶

Want als het ergste wat je over een aankomend premier kunt zeggen, is dat hij van mannen houdt, dan zegt dat niks over hem. Maar alles over de idioten die niet kunnen verdragen dat beschaving misschien tóch gaat winnen. En dat fatsoen een vorm van verzet blijkt te zijn.

Het probleem is niet Rob Jetten.
Het probleem is een groep volwassen mensen die zich gedraagt als een kleuterklas op energiedrank en zelfmedelijden. Schreeuwen, stampen, vingerwijzen, alles om niet in de spiegel te hoeven kijken.

Want dát is hun grootste angst: een leider die niet schreeuwt, maar luistert. Een premier die niet haat, maar handelt. Een man die zijn fatsoen niet aflegt om kiezers te pleasen.
En dus moet hij kapot. Niet op inhoud, maar op identiteit. De goedkoopste truc uit het boekje.

Dit zijn gefrustreerde toeschouwers van hun eigen gelijk, die niet kunnen verkroppen dat Geert Wilders wéér geen premier wordt. Dus jagen ze op degene die wel iets vertegenwoordigt: rust, inhoud, empathie.

De trollen rukken weer uit.
Het riool van het internet borrelt. De bewerkte foto’s vliegen rond. Zijn geaardheid, zijn partner, zijn lach, alles wordt ingezet als munitie. Niet omdat ze iets te zeggen hebben, maar omdat ze niets anders kunnen. Dit zijn geen bezorgde burgers.

Eerst was het Sigrid Kaag. Te slim, te vrouw, te onafhankelijk.
Toen Frans Timmermans. Te links, te dik, te genuanceerd.
En nu Rob Jetten. Te homo, te vrolijk, te zichzelf.

♥️

En op ‘n dag dacht ik:
misschien is stoppen ook een vorm van rust.
Misschien is verdwijnen even ademen
zonder schuld.

Maar ik ben er nog.
En dat is niet omdat ik sterker ben,
maar omdat ik één keer meer ben opgestaan
dan ik viel

Ik wilde niet dood.
Ik wilde alleen weten
hoe leven voelt
zonder pijn

Ik dacht dat leven
iets was wat anderen vanzelf konden.
Alsof zij wisten waar het lichtknopje zat
en ik altijd net te laat greep.

Ik wilde geen einde,
ik wilde rust.
Eén dag waarop mijn hoofd
niet zo vol was van mij.

Ze zeiden: je moet vechten.
Alsof ik wist
aan welke kant ik stond.

Elke dag was een scène
zonder script,
een lach
die niet meer aansloeg.

Ik stond op,
ademde,
at,
werkte,
en niemand merkte
dat ik er steeds minder was.

Het lukt me niet eens ‘n fatsoenlijke stofzuiger te komen….laat staan een land te leiden. 😂