Çünkü bu terazi böyle durursa,
Yarın hepimiz aynı kefeye düşeceğiz.
Altın dolu olana değil,
Boş kalana.

Ahmet ATAM

Ve en kötüsü ne biliyor musun?
Bu kokuya alıştık.
Çürüme artık rahatsız etmiyor.
Sadece fiyatı soruluyor.

Ben zenginliğe kızmıyorum,
Ben utanmazlığa küfrediyorum.
Kazanmaya değil,
Ezerek kazanmaya isyan ediyorum.

Bu düzen vahşi değil, bu düzen aç.
Yiyor, doymuyor.
Yedikçe büyüyor,
büyüdükçe insanı kemiriyor.

Herkes kendine diyorlar,
Çok doğru.
Ama kimse
İnsanlığına değil.

Allah büyük dedik, kul küçük kaldı.
Hatta kul artık bir maliyet kalemi.
Fazlaysa çıkar, zararsa at.

Aile şirket oldu,
sevgi prim sistemi.
Çocuk gelecek yatırımı,
yaşlı amortisman.
Anne emekli edilmeden
vicdan kapanmıyor.

Komşu aç mı?
Bilmem.
Ama SUV dolu.

Dindarlık arttı diyorlar, doğru.
Secde çoğaldı, merhamet azaldı.
Dualar uzun, hesaplar kısa.

Çalmayan enayi,
Soran terörist,
Susmayan provokatör,
Düşünen zaten problem.

Mahalle vardı,
Herkes birbirini tanırdı.
Şimdi site var,
Kimse kimseyi tanımaz
Ama herkes birbirinin arabasına bakar.

Parayı Tanrı yaptık,
Sonra şaşırdık:
Niye dua etmiyor bu millet?
Etti.
Bankaya.

Eskiden “ayıp” vardı,
Şimdi “fırsat penceresi”.
Eskiden utanırdık,
Şimdi yakalanmadıkça
Başarı sayılıyor.

Bir terazimiz vardı,
Adalet derdik adına.
Şimdi bir kefesinde altın,
Öbüründe “olsun o kadar” duruyor.
İbresi kırık, vicdanı paslı.

Bu memlekette Ahlak,
Artık zamlı bir ürün.
Alabilene helal,
Alamayana kader.