เมื่ออีกคนพูดแบบนั้นมันก็ทำให้เราขำออกมาเบาๆ สีหน้าดูจะสบายใจหน่อยๆ

"นั่นมันจำเป็นนิครับ ผมห้ามไม่ได้หรอก"

"แล้วนั่น. ไม่ใช่เรื่องสมมุติใช่มั้ยครับ?"

เราถามออกมามองตรงไปที่อีกคนอยู่อย่างงั้น

เจ้าตัวที่ทานอยู่ก็ค่อยๆวางช้อนลงและเงียบไปครู่นึง

"..ก็ถ้าจำเป็น ผมก็ต้องโอเคสิ"

เรากล่าวออกมาละยิ้มบางออกมา ไม่รู้ว่านั่น สมมุติจริงๆ หรือ เป็นสิ่งที่อีกคนไม่กล้าบอกตรงๆ กันแน่

"แล้วถ้าสมมุติว่า ผมไม่โอเคมากๆ จะยังย้ายไปมั้ยครับ?"

เรามองอีกคนที่ดูจะล่ก นั่นทำให้เผลอหลุดขำออกมาเบาๆ โธ่ น่ารัก

"ไม่รู้สิ ผมได้ของผมแล้ว"

เราเลือกที่จะไม่ช่วยคิดอะไร ยังไงแรกๆมันก็เขินอยู่แล้วเรียกไปเรียกมาก็ชินเองนี่น่า

เมื่อพนักงานมาเราเองก็สั่งของเราเช่นก่อน และเลือกสนใจเรื่องที่อีกคนจะพูดต่อ พอได้ยินคำเช่นนั้นก็เหมือนอีกคนนั่นแหละ รู้สึกไม่ชินหรอก...แต่นั่นมันก็แสดงถึงความเป็นเจ้าของนี่น่า..

"ฮ่ะๆ"

"แต่ผมอยากเรียกแบบนั้นนะ"

เจ้าตัวกล่าวเสียงอ่อนนุ่ม มือนึงยื่นไปจับมืออีกคนไว้หลวมๆ นิ้วโป้งลูบวนที่หลังมืออีกคนอย่างอ่อนโยน

"ถึงมันจะเขินจนพูดไม่ออก..อืม..."

ดูอารมณ์ดีจังเนอะ

"หมูผัดมิโสะแล้วกันครับ"

เราตอบกชับไปแบบสุ่มๆ และเหมือนจะนั่งคิดอะไรอยู่จนสติกลับมาเมื่ออีกคนทักถาม นั่นทำเอาเรารีบหันไปมองทางต้นเสียงเลย

"หื้ม--? อะ แล้ว อยากใช้อะไรล่ะ? "

"ผมก็อยากจะใช้คำอื่นดูบ้าง.."

เรากล่าวเสียงเบาสายตามองหลุบไปทางอื่นเล็กน้อย ปกติก็เรียกแบบเดิมๆมาตลอดพออีกคนเริ่มพูดถึงก็สนใจขึ้นมา

"....."

เราไม่ได้ตอบไปซะเดี๋ยวนั้น เพียงเดินนำไปก่อน ก็สักพักใหญ่ๆจนใกล้ถึงร้านเลยหันไปตอบ

"ทำไงได้ครับ ชีวิตเราไม่ได้เลือกเองไปซะทุกอย่าง"

"นี่ ผมอยากกินร้านนี้"

"ไปครับ~"

เรากล่าวและเร่งเข้าร้านไป นั่งสักที่สุ่มๆเอา

เมื่อถึงย่านการค้าแลัวเราก็มองหาร้านด้วยเช่นกัน จนอีกคนพูดทักว่าอยากกินร้านร้านหนึาง เราก็หันไปดู

"....ไม่เอา ผมอยากกินร้านนู้นมากกว่า"

เราชี้ไปฝั่งซ้ายนู่น ก็ร้านประเภทเดียวกันเลยแค่อยากได้บรรยากาศอีกร้านมากกว่า

"อื้ม ตามใจเลย "

เรายิ้มออกมาละยังคงชี้ไปที่ ที่อยากไปทาน

"อื้มๆ"

เรายังคงยิ้มตอบอีกคนและพยัหน้าตามไปด้วย อยากกินอะไรก็กินเถอะ ส่วนเราก็คงเป็นอะไรเบาท้องสักหน่อย

เเต่พอเปลี่ยนหัวเรื่องมาเป็นเรื่องนี้ ทำให้อากิระเงียบสักไป ทำตาปริบๆใส่ ครู่นึงเลย

"ก็ทำงานสิ"

เราตอบกว้างๆออกมาและขำๆเล็กน้อยก่อนจะกลับมาเรื่องเดิม

"ไปเร็ว หิวเเล้วครับ"

เอื้อมไปจับข้อมืออีกคนและบอกให้อีกคนช่วยตามมาที หาสักร้านแล้วคุยกันทีหลังก็ได้

เรารับกอดนั้นและกอดตอบไปเบาๆ เมื่อถูกหอมแก้มเราเองก็มีท่าทีทำตัวไม่ถูกและเขินหน่อยๆให้เห็น โดนหอมบ่อยๆแต่กลับยังไม่ชินนัก คนมันเขินแต่ก็เก็บทรงอยู่หรอก

"ได้สิ มีร้านที่อยากทานมั้ย"

ถึงเราจะทานมาแล้วแต่ก็ตอบรับที่จะไปทานอีกเล็กน้อยเป็นเพื่อนอีกคน เหมือนว่าเราจะดูไม่เรื่องมากเอาแต่ใจเท่าก่อนหน้านี้นัก เพราะมีความรักรึเปล่านะ

"ผมเอง..ก็รู้สึกหิวเหมือนกัน"

เจ้าตัวที่กำลังไถจอไปมาอย่างไม่รู้จะทำอะไร ก็สะดุ้งเล็กน้อยแต่พอได้ยินเสียงนั้นทำเอายิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนถอนหายใจเบาๆ

"อะ...ไม่นานเลยครับ"

เราค่อยๆหันไปหาอีกคนและส่งยิ้มหวานให้ยินดีที่ได้เจออีกคน ก่อนจะเอ่ยถามออกมาเบาๆ

"ทานอะไรมารึยังครับ?"

(ไม่ใช่ละครับ ผมล้อเล่น)

(ผมก็มีแล้วนะ ต้นไม้ที่บ้าน เขาไม่เถียงผมด้วย)

(เดี๋ยวสิครับ)

(เพื่อนสนิทหรอ ยังไม่ได้หรอก )