ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันเช่นกันนะคะ😭💕

ขอบคุณสำหรับโจทย์รีเควสด้วยนะคะ สนุกมาก ๆ เลยค่ะ🥹💕

fun fact: เชดเกือบได้เป็นขุนนางแล้วค่ะ แต่ไอ้เราก็นึกถึงคำที่สตูบอกว่าเชดไม่มีราศีของผู้ดีเลย สุดท้ายก็จบที่บทนี้555555555

เนินนานกว่าธีโอดอร์จะผละออก เจ้าตัวยกยิ้มหวานก่อนก้มลงปัดปลายจมูกผ่านอวัยวะเดียวกันของคนใต้ร่างแล้วยกมือข้างหนึ่งลูบไล้ใบหน้าแดงซ่านของคนที่มองตนเองอยู่

“ก่อนข้าจะตอบแทนท่าน ท่านอยากลองชิมรสชาติของเลือดตัวเองดูหรือไม่”

ตลอดมาแวมไพร์ตรงหน้าไม่เคยล่อลวงเขาสักครั้ง ครั้งนี้เองก็เช่นกัน

อีกฝ่ายไม่ได้ล่อลวงแต่อย่างใด ถึงอย่างนั้นชาร์ลก็ยังตอบรับด้วยความเต็มใจ
.
.
.
end

เขาไม่อาจรับรู้ได้ถึงความเย็นยะเยือกบนพื้นหินอ่อนเพราะฝ่ามือที่อุณภูมิต่ำกว่านั้นลูบไล้ไปบนร่างกาย ยามสัมผัสถูกผิวเนื้อก็ทำให้ชาร์ลสะดุ้งน้อย ๆ เพราะอุณหภูมิที่ต่างกัน

ถึงแม้ตัวของเขาจะสัมผัสความเย็นหลายส่วน แต่เขากลับร้อนรุ่มไปด้วยมวลอารมณ์อื่น มันร้อนระอุจนแทบหลอมละลายลงไปจากสัมผัสที่ได้รับมา

”ตามที่ท่านต้องการ ท่านดยุก“

แววตาหวานเยิ้มยามมองตรงมาโดยแวมไพร์ตรงหน้า ทั้งสัมผัสจากมือที่ขยับลูบแขนขาวเบา ๆ ชาร์ลไม่ได้ขยับถอยห่างแต่กลับยิ้มรับ จนห้วงอารมณ์พัดพามาถึงจุดหนี่ง ร่างของทั้งสองจึงค่อย ๆ ขยับเข้าหากัน

ชาร์ลเอียงคอเปิดทางให้อีกคนฝังเขี้ยวลงได้ถนัด เขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่เป่ารดบนผิวเนื้อพร้อมกับร่างที่ถูกดันให้นอนราบลงไปด้วยแรงของคนที่คร่อมทับเอาไว้ที่ด้านบน

”หากว่ามันจะทำให้เจ้าพอใจ ข้าย่อมมอบเลือดให้เจ้าได้“

ชาร์ลเอ่ยออกมายามจ้องมองนัยน์สีสดที่มีประกายบางอย่างก่อเกิดขึ้นมาภายในนั้น แม้ว่าเขาจะยอมเพราะใจอ่อนหรืออะไร แต่เขาจะไม่ยอมขาดทุนในการแลกเปลี่ยนครั้งนี้อย่างแน่นอน

”แต่เจ้าต้องตอบแทน จนกว่าข้าจะพอใจเช่นเดียวกัน“

“ข้า…หิว”

คำตอบที่ได้รับทำให้ชะงักไป ภาพคืนวันนั้นหวนคืนกลับมาก่อเกิดเป็นความหวาดกลัว

ปฏิกิริยาอัตโนมัติสั่งให้ถอยห่าง แต่ฝ่ามือเย็นเฉียบคู่นั้นกลับคว้าแขนเขาเอาไว้ ในความเป็นจริงชาร์ลควรจะสั่นกลัวแต่เพราะแรงที่ใช้สัมผัสกันมันช่างแผ่วเบา ทั้งท่าทีของร่างตรงหน้าที่ไม่มีแววคุกคามอะไร ไหนจะสายตาอ้อนวอนที่ให้มองมายิ่งทำให้เขาใจอ่อนยวบโดยไม่อาจต้านทาน

ชาร์ลเปิดประตูเข้าห้องนอนในช่วงกลางดึกหลังกลับจากงานเลี้ยงที่ถูกเชิญไป ก่อนจะต้องตกใจกับเงาร่างหนึ่งที่ทรุดนั่งพิงกำแพงข้างหน้าต่างด้วยท่าทางอิดโรย รวมกับเสียงหอบหายใจรุนแรงดังปนกับเสียงเรียกหา

เพราะท่าทีเหล่านั้น ดยุกแดนเหนือจึงรีบสาวเท้าเข้าไปทรุดตัวนั่งลงข้างกายธีโอดอร์

“เจ้าเป็นอะไรไป”

เอ่ยถามอย่างร้อนรนด้วยความเป็นห่วงเพราะโดยปกติแวมไพร์ตนนี้จะมีแต่รอยยิ้มอยู่เสมอ

แรก ๆ ดยุกแดนเหนือก็กังวลว่าตนจะถูกจู่โจมอีกหรือไม่ แต่ผ่านมาร่วมเดือนอีกคนก็ไม่แสดงท่าทีหิวกระหายออกมาแม้แต่น้อย เขาจึงจะคิดว่าแวมไพร์ตนนั้นคงจัดการเรื่องของตัวเองได้และไม่สร้างความเดือดร้อนให้กันอีก

แต่ในตอนที่เขาวางใจ เรื่องราววุ่นวายก็เกิดขึ้นอีกครั้ง

“ท่าน..ดยุก…“

ท่าทีเหล่านั้นดูไร้ซึ่งอันตราย คนเป็นเจ้าของห้องไม่แน่ใจนักว่าเพราะมันเป็นเช่นนั้นหรืออีกคนซ่อนกลอันใดไว้ แต่สุดท้ายเขาก็ยอมยื่นมือออกไป

“ข้าชาร์ล ดยุกแห่งแดนเหนือ”

นั่นเป็นเรื่องราวในวันแรกที่เรารู้จักกัน

หลังจากวันนั้น ธีโอดอร์จะแวะเวียนเข้ามาหาแทบทุกคืน อีกฝ่ายเพียงเข้ามาทักทาย พูดคุยหรือก่อกวนเล็กน้อยระว่างที่เขาเขียนอักษร ด้วยเหตุนั้นชาร์ลจึงไม่ได้ห้ามอะไร

เขาขึ้นเสียงอย่างเหลืออดกับท่าทีไม่สะทกสะท้านของอีกฝ่าย แวมไพร์ร่างสูงทำเพียงหัวเราะในลำคอกับท่าทางเหล่านั้นแล้วก้าวถอยหลังครึ่งก้าวพลางโค้งตัวทำความเคารพคนในชุดนอนด้วยทวงท่าน่ามอง

”ข้า ธีโอดอร์ เพียงแค่อยากมาเพื่อแสดงความขอบคุณท่านที่ช่วยข้าไว้เมื่อคราวนั้น“

ก่อนร่างในชุดสีเข้มจะหยัดตัวขึ้น ยื่นมือข้างนึงมาตรงหน้า

“และยินดีที่ได้พบท่าน”

คนเป็นมนุษย์ตกใจถอยหลังกรู แต่ภายในหนึ่งห้วงลมหายใจ ร่างสูงใหญ่ผู้มาพร้อมกับนัยน์ตาสีแดงสดก็มาปรากฏกายอยู่ตรงหน้าที่ห่างออกไปไม่ถึงหนึ่งเอื้อมแขน

“ถอยออกไป“

”ถอยออกไป? เช่นนี้รึ“

เจ้าของคำก้าวเข้ามาใกล้อีกหนึ่งก้าวก่อนโน้มตัวลงมาให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกัน นั่นยิ่งทำให้ดยุกแห่งแดนเหนือขยับถอยห่างจนแผ่นหลังชิดกำแพง

“เจ้า!!”