هرس کردن توییتر حتی :(

در نهایت رهایی در «هرس» کردنه. هرس افکار نالازم، هرس آدم‌های بی‌سبب، هرس عادت‌های فرسایشی، هرس لباس‌هایی که مدتهاست پوشیده نشدن، هرس الزامات مادی که آورده‌ای برای روح و جسمت ندارن.
‏اونوقت می‌تونی پیاده شی، آروم روبروی خودت بشینی و بپرسی: تو از این زندگی کوتاه چی می‌خوای؟

خبر اینکه عاشق شدم، خبر بعدی اینکه عاشق یه شهر شدم. دیگه گویا یه انسان بورینگ به احتمال زیاد تاکسیک نمیتونه دوپامینرژیک باشه برام. خوشحالم؟ آره. ولی دلم داشتن یه دختربچه هم می‌خواد 🥲

با یاد و نام فلان و به نیت پیدا نشدن توسط فامیل و همکار شروع می کنیم.

اهم اهم