ชีวิตตอนนี้ไม่เอื้อให้เขียนเลย แต่จะเขียนไปทำไมเล่า ในเมื่อไม่มีใคนรอคอยอ่านมันอยู่แล้วนี่

ไม่มีใครจดจำได้จริงๆ ด้วย
ไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นนักเขียนดัง ที่ทุกคนต้องรู้จัก แต่ถึงอย่างนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะหวังอย่างเห็นแก่ตัว แม้เพียงสักนิด ว่าคงมีใครซักคน — แค่สักคนหนึ่งก็พอ — ที่ชอบงานของเรามากพอที่จะเห็นว่าเราหายใจ มากพอที่จะรอคอยเรากลับมา

แต่ดูเหมือนจะหวังสูงเกินเอื้อมไป ควรจะเจียมตัวไว้ว่าเราไร้ค่าจะตาย เป็นแค่นักเขียนไม่สลักสำคัญ ในบรรณพิภพที่นักเขียนร้อยพันปรากฎขึ้นทุกวัน

จากนี้คงไม่ได้เขียนอะไรเป็นชิ้นเป็นอันไปอีกอย่างน้อยสามปี กว่าจะกลับมาเขียน คนก็คงลืมกันแล้ว แต่ที่จริงตอนนี้ก็ไม่มีอะไรให้คนจดจำอยู่แล้วนี่นะ

ก็เป็นช่วงที่ questionable กับตัวเองในหลายๆ อย่าง ทั้งงาน ความสามารถ เส้นทางที่เลือก อนาคต

Unreachable (2025)

“สำลักสำรอกปลอกเอาลมแล้งระเหยโหยให้โรยลงสู่ห้วงระอุรอบข้าง”

“หุนหันพลันผุดขึ้นจากก้อนกึ๋นที่ทำงานตลอดศก”

โห ใช้คำเก่งจนอยากกราบ

น้องหมาที่บ้านกลับดาวแล้ว ;;_;;

เรื่องอะไรเอ่ย ต้นฉบับไม่เสร็จซักที แต่มีภาพเต็มไปหมด

ภาพแรกที่สวยที่สุด วาดโดยคุณ @justaimxiiiart.bsky.social ค่า ✨ (ส่วนอันที่ฝีมืออ่อนด้อยที่เหลือ เราวาดเองค่ะ555 เขินจัง)

บางครั้งมีนารู้สึกว่าแม่รักเธอที่สุดในโลก
แต่บางคราว — หลายๆคราว — แม่ก็ไม่รักมีนา แม่ไม่รักใครเลย ไม่รักแม้กระทั่งตนเอง
ความรักของแม่เอาแน่เอานอนไม่ได้ พอๆ กับตัวตนของแม่เอง

ส่วนพ่อ — มีนารู้ว่าพ่อรักเธอ พ่อพร่ำบอกเธอเช่นนั้นเสมอ ทว่ารักของพ่อห่างไกลเหลือเกิน มีเงื่อนไขกฎเกณฑ์มากมายที่เธอต้องทำ เพื่อให้ได้รักนั้นมา

#ปลาทองในโหลน้ำตา

ยกให้ In memoriam, Lie with me, Swimming in the dark เป็นสามเล่มที่ทิ้ง aftertaste ได้ดีที่สุดในปีนี้เลย ขมปร่า แตกสลาย แต่ร้องไห้ไม่ออก

นั่งรีไรท์ไปแล้วก็ได้แต่สงสัยว่าใครจะมาอ่าน

เคยมีคนถามว่าการเขียนสนุกมั้ย ตอนนั้นตอบอย่างไร้เดียงสาว่าสนุก แต่จริงๆ แล้วงานเขียนเป็นงานที่ทรมาน พอเขียนไม่ออกหรือไม่น่าพอใจก็จะกระวนกระวาย อัดอั้นตันใจ นอนไม่หลับ มีเพียงนานครั้งที่เขียนได้น่าพอใจถึงจะสนุก — แต่ก็คงเพราะความรู้สึกพวกนี้นี่แหละที่ทำให้ยังเขียนต่อไป

เคยอ่านเฉพาะเล่มภูตพรายร่ายรำ แต่ชอบภาษาของคุณนักเขียนมากๆ เลยค่ะ เป็นเล่มในดวงใจเล่มนึงเลย ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไรก็ขอให้เข้มแข็งและผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ 💕🍀✨️

ที่จริงเรื่องมันก็นานแล้ว พยายามจะลืมแล้ว แต่เร็วๆนี้พบว่าตอนเราพยายามเขียน คำพูดไม่ดีนี้ก็ผุดขึ้นมาซ้ำๆ เลยคิดว่าคงต้องทำอะไรซักอย่างให้ก้าวผ่านไปให้ได้ เพื่อจะเขียนให้ได้น่ะค่ะ

เราไม่อยากคิดไปคนเดียว แต่ก็ไม่อยากให้เรื่องใหญ่ เลยขอมาถามในนี้แทนทวิตค่ะ / ไม่แน่ใจว่าในนพนภามีใครเคยอ่านงานเรามั้ยนะ 🥺

ชอบเรื่องสั้นที่เขียนล่าสุด ไม่ได้เขียนอะไรน่าพอใจ (at least สำหรับเราเอง) แบบนี้มานานแล้ว อยากพับลิชมาก แต่ยังไม่ได้ แง

นามนั้นสำคัญไฉน — เป็นอีกธีมที่เรายกมาครอบอยู่ทั้งเรื่องภูตพรายร่ายรำ ผ่านตัวละครไร้นามทั้งสอง คนที่อ่านจนถึงคำตามจะเข้าใจว่าทำไมตัวละครทั้งคู่จึงไร้นาม (และขอบคุณทุกคนที่ตอบคำถามที่เราทิ้งท้ายไว้ค่ะ )

เรื่องสั้นล่าสุดมี Historical references เลยเกิดคำถามกับตัวเองว่า เราเหมาะสมจะเป็นคนเล่าเรื่องนี้จริงๆ เหรอ

มีตัวละครหลักเป็นเด็กไม่ได้แปลว่าต้องเป็นวรรณกรรมเยาวชนเสมอไป โดยเฉพาะถ้าเด็กตาย…

แม่นอนหลับลึกบนเตียงสีขาว ทุกตารางนิ้วบนศีรษะแม่ห่อพันด้วยผ้าพันแผลสีขาว ใบหน้าแม่เองก็ซีดขาวไม่ต่างจากผ้าปูเตียงและผ้าพันแผล หากมิใช่เพราะหน้าอกซึ่งกระเพื่อมขึ้นลงสม่ำเสมอตามการหายใจที่พยุงด้วยเครื่อง — หล่อนคงเข้าใจผิดว่าแม่เป็นเพียงประติมากรรมรูปปั้นหินอ่อนรูปหนึ่ง

ไม่สามารถหนีพ้นจากป่าได้จริงๆ หากคนทั่วไปมี yearning ต่อคนรัก คนรักของข้าพเจ้าก็คงเป็นผืนป่า

ข้าพเจ้า : เรื่องต่อไปจะไม่มีป่าแล้ว
Also ข้าพเจ้า : เปิดเรื่องสั้นด้วย ‘มีความลับถูกฝังอยู่ที่ป่าละเมาะหลังโรงเรียน’

เพิ่งเห็นว่ามีคุณ jaffné พูดถึงภูตพรายในนี้ด้วย ขอบคุณนะคะ ✨

when the fairy fly away, #ภูตพรายร่ายรำ

เชิญชวนแวะชมงานเขียนที่เหมือนหลุดออกมาจากฝัน การบรรยายที่มีความเรียบเรื่อยซึ่งเป็นลักษณะหนึ่งของป่า แต่กลับตราตรึงจิตมากจริง ๆ เชื่อแล้วว่าป่ามีเวทมนตร์ คุณนักเขียนก็เช่นเดียวกัน

www.readawrite.com/a/dd859504bd...

จังหวะที่พอดีก็เป็นศิลปะอย่างหนึ่งแหละนะ

จริงๆ เราอาจจะแค่ชอบดราม่าที่มาแบบแนบเนียนโดยเคลือบฉาบด้วยสิ่งอื่นล่ะมั้ง
ถ้าอย่างซีรีย์ที่จั่วหน้ามาว่าดราม่าเลย เช่น Good bad mother, ส้มไม่หวาน จะรู้สึกไม่ค่อยซื้อเท่าไหร่ (+ รู้สึกว่าดราม่าบางอย่างในซีรีย์เกาหลีแนวนี้มันออกจะยัดเยียดไปหน่อย… แบบบางฉากเหมือนแทบจะมีข้อความเด้งออกมาว่า คนดูจงเศร้าสิ จงร้องไห้สิ)