YouTube video by Ahmet Soydan

Thank you for sharing your truth, Airyn ❤️

The Dachau death train 1/n For the unwitting U.S. infantrymen who marched into Dachau in late April 1945, the first clue that something was terribly wrong was the smell. Some soldiers https://t.co/vKi5RsKPsB

Deborah Maarsen overleefde als Joods meisje drie concentratiekampen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Nu zet ze zich in voor ernstig zieke kinderen en morgen is ze eacuteeacuten van de kransleggers op de Dam in Amsterdam tijdens de Dodenherdenking. Mij krijg je er niet onder, never nooit niet.In 1936 kwam Deborahrsquos Hongaarse vader naar Nederland om een bontwinkel te openen. De winkel werd een succes, maar in 1940 verloor hij alles tijdens de bombardementen op Rotterdam. Twee jaar later, in 1942, kreeg Deborahrsquos moeder een oproep van de Duitsers om zich te melden voor deportatie naar kamp Westerbork. Samen met haar twee dochters moest zij naar het kamp vertrekken.Razzias in AmsterdamDeborahrsquos vader wist via een list onder te duiken in een ziekenhuis. Deborah zelf werd in een dekentje gewikkeld en ondergebracht bij de buren. Er werd gebeden en gesmeekt dat het goed af zou lopen.Na drie maanden werd de situatie ook daar te gevaarlijk. Deborah moest samen met haar vader naar de Rivierenbuurt in Amsterdam verhuizen. Er waren al razzias geweest, maar mijn vader kon gelukkig negen maanden lang voor mij zorgen daar. Deborah laat fotos zien van haar, met haar vader samen, terwijl ze tussen albums in haar boekenkast op zoek is naar fragmenten van toen.ConcentratiekampenHaar moeder en haar twee zussen keerden uiteindelijk terug uit Westerbork en het gezin kwam weer samen in Amsterdam. Toch werden ze opnieuw opgepakt door de Duitse autoriteiten. Deborah belandde vervolgens in drie concentratiekampen: eerst Westerbork, daarna Ravensbruumlck en uiteindelijk BergenBelsen. Ik heb drie concentratiekampen overleefd. Dat is toch een mirakel, vertelt ze met haar handen voor haar mond geslagen.Eeacuten van de verschrikkingen die Deborah nog levendig herinnert, vond plaats in de laatste maanden van de oorlog. Met Kerstmis 1944 hebben de Duitsers de moeders bevolen om kerstliedjes te zingen voor een diner. Die uitgehongerde kinderen moesten zingen, terwijl de Duitsers zich volvraten.Verstopt in een luikDeborah zelf werd vlak voor dat diner door haar moeder verstopt in een luik in de barak, waardoor ze niet hoefde mee te zingen. Later zou blijken dat dit haar leven heeft gered. Toen de kinderen klaar waren met zingen, hebben de Duitsers die hele barak in de fik gestoken, alle kinderen zijn levend verbrand.Toen Nederland bevrijd werd, was Deborah pas vier jaar oud. Ze keerde terug uit de kampen, maar haar gezondheid was zwaar aangetast. We hadden de vlektyfus, dysenterie en waren ondervoed.nbspNa een herstelperiode in Rotterdam vestigde ze zich in 1964 in Buitenveldert, Amsterdam. Daar maakte ze een belofte aan zichzelf. Ik heb de hel meegemaakt. Nu ik wil mij nu inzetten voor anderen.Deborah heeft woord gehouden. Al dertig jaar zet ze zich in voor een stichting die zieke kinderen uit Israeumll helpt. Palestijnse, Joodse, christelijke kinderen: we organiseren zomervakanties voor ze om even hun ziekte te vergeten. Ze bladert aan de keukentafel door een groot boek met ingeplakte fotos van kinderen in attractieparken en tussen de bloemenvelden. Het zijn doodzieke kinderen, maar hun lach op het gezicht als ze hier in Nederland zijn, is mij zoveel waard. Ze genieten hier enorm.Krans leggenMorgen zal Deborah samen met haar negenjarige achterkleinzoon een krans leggen op de Dam. Op een groot scherm vertellen ze samen wat de oorlog voor hun familie heeft betekend. Iedereen is ervan doordrongen wat mij is overkomen en dat het een wonder is dat ik er nog ben. We hebben het elke dag elke maaltijd, elk moment over de oorlog. Die zes miljoen Joden die vergast en vermoord zijn, moet je blijven herdenken. Als je daarmee stopt, is het alsof je ze opnieuw vermoordt. Tot mijn laatste snik blijf ik daarom herdenken.Het leggen van de krans heeft voor Deborah niet alleen een enorme symbolische betekenis ze ziet het ook als een kans om haar eigen verhaal eacuten dat van vele anderen te blijven vertellen. Zeker nu ze merkt dat het antisemitisme toeneemt.Dat is overal voel en merkbaar. Toen ik hier een tijd terug met mijn man liep, is er eens naar me geroepen dat ze vergeten waren ons te vergassen. Maar mij krijg je er niet onder. Mij krijg je niet klein. Ik ben strijdbaar. En dat geef ik nooit op.

Ein Gedenkstein am Malchiner Stadion ist Walter Block und Karl Dressel gewidmet. Sie wurden am Sonnabend mit Blumen und Kränzen geehrt.