Sinds 2009 fotografeer ik systematisch door Noord-Holland. Het ongewone in het dagelijkse. Bekijk het volledige archief op noordhollandfoto.nl

In 2022 bezochten we het kerstconcert in het Amsterdamse Concertgebouw. X keek haar ogen uit. Voor iemand uit de provincie was de grote stad met al zijn diversiteit een wereld van verschil. Ze verwonderde zich over tattoos, piercings en de veelheid aan huidskleuren. De Vijfde van Mahler: een zaal vol grijs haar In het Concertgebouw zelf werd de Vijfde Symfonie van Mahler…

In Nootebooms Japan lees ik dat Hokusai elke dag, tot op late leeftijd, een tekening maakte. Hij gebruikte geen kant-en-klare inkt, maar sumi-e. Inkt die op een steen wordt gewreven, met water verdund, en met streken, met juiste kracht en snelheid, op het papier worden gezet. Dat is werken. Nu ik de notitie teruglees die ik maakte, zoek ik het boekje op, maar kan het niet vinden.

Sometimes my brain independently interviews itself on certain topics. This time, a background process researches what I think about photography as an artistic medium. I managed to grab it by the tail. Will AI Kill Photography? Do you think AI will, at some point, become better at taking pictures than humans, and photography will be dead? I am not afraid of what will happen.

In willekeurige volgorde. De man achter het raam - Gerrit Krol Een van de eerste boeken over AI, ver voordat het een realiteit was. Het boek werd in 1982 uitgegeven. Krol is een vergeten schrijver, ondanks zijn volstrekt eigen stijl. Zelfs internationaal zijn er weinig vergelijkbare schrijvers. De donkere kamer van Damokles - W.F. Hermans Behoeft weinig betoog. Hermans is voor mij een van de twee beste Nederlandstalige schrijver van de vorige eeuw; de tweede is Hugo Claus.

Ik las het eerste deel van de biografie van Willem Otterspeer over W.F. Hermans - De mislukkingskunstenaar. Goed geschreven, al had de detailanalyse van bepaalde aspecten, zoals zijn werk, wat beknopter gekund. Of weggelaten. Otterspeer lijkt geen detail te kunnen overslaan, wat ertoe heeft geleid dat de biografie twee dikke pillen beslaat. Daarnaast verbaas ik me af en toe. Otterspeer doet nauwgezet, tot vervelens toe, analyse van het werk van Hermans en de relatie tussen de romanpersonages en hun wederwaardigheden met het leven van de auteur zelf.

Straw Dogs is John Gray's assault on humanism. Gray, a British philosopher, doesn't do optimism. He challenges the belief in human progress and our supposed uniqueness in nature. The title comes from an ancient Chinese ritual: straw dogs were treated as sacred during ceremonies, then unceremoniously discarded afterward. For Gray, humanity itself is such a straw dog. Temporarily elevated by our own narratives, but ultimately disposable in nature's indifferent scheme.

Dat valt dan weer tegen: het boekje van Nooteboom over Japan dat ik cadeau kreeg, blijkt een bundeling van verhalen die ik al eerder las in andere boeken van hem. Desalniettemin lees ik weer met interesse over het hoofdkussenboek van Sei Shonagon. Een hedendaags hoofdkussenboek, je draagt het bij je om erin te schrijven zodra je je even kunt terugtrekken.

3/12/2022 Uit mijn aantekeningenboekje voor deze dag. For the record: foto's gemaakt in Badhoevedorp en Sloten voor een paar blokjes van het Noord-Holland project. Uit discipline meer dan zin of inspiratie, want het was koud en er stond een ijzige wind. Eerst langs Van Beek Art Supplies. Fijne winkel, met specialistische spullen waarvan je het bestaan niet eens vermoedde. Gespecialiseerd papier, zeefdrukspullen, lange muren met verf- en inktvariaties, penselen, potloden, stiften.

29/11/2022 Vrijdag. IJmuiden. Ik parkeer aan de noordkant van de zeesluizen en wandel fotograferend naar de overkant van het kanaal. Ik passeer de bewakers, die erop toezien dat geen auto’s van onbevoegden het bouwterrein van de sluizen oprijden. Schepen in de sluizen, schrijf ik nutteloos in mijn notitieboekje. En: De bewaker verveelt zich. Hangt in stoeltje bij slagboom. Ik loop naar het puntje van de terminalkade, de kop van de haven, naar het nabijgelegen…

De afgelopen twee weken ben ik druk geweest met het inrichten van een expositie van mijn werk in de Bibliotheek van IJmuiden. Dat kostte natuurlijk weer veel meer tijd dan ik had ingeschat, maar ik ben wel tevreden over het resultaat. Het is een aardig consistente set beelden geworden die in de ruimte van de bibliotheek best goed tot hun recht komen.

16 maart 2023 – Tokyo Op vliegveld Narita heersen de naweeën van Corona sterker dan wij nog gewend zijn. De vaccinatiecontrole is gedoe. We moeten een speciale app installeren. De aanwijzingen zijn niet erg duidelijk. Zelfs voor de meer tech-savvy gebruikers, onder wie ik mezelf reken, is het puzzelen. In de gangen voor de paspoortcontrole vormt zich een mensenmassa. Gelukkig is er ruim voldoende Japans personeel aanwezig om de mensen te helpen.

Naar aanleiding van mijn bezoek aan het retrospectief op het werk van Chris Killip vorig jaar in Fotomuseum Den Haag, kocht ik het bij de expositie uitgegeven boek Chris Killip 1946 - 2020. Pas nu neem ik de tijd voor het lezen van de essays in het boek. Eerder schreef ik over de foto’s die Chris Killip maakte van Ian Dury.

Met pulserende aderen onder de klemmende mijter zwoegt Sinterklaas door de dag. Hij barst van de koppijn. De kamer kantelt, instabiel, onscherp. De schelle ruis van kiftende kinderen galmt in zijn oren, verdikt die aanhoudende, nee, toenemende spanning op zijn schedel. De kamer vult zich, golft voor zijn ogen, een rode gloed. De klem drukt zijn brein in elkaar. Als een spons wordt het vocht uit zijn hersens geperst.

November 2022. Ik bezoek Huis Marseille voor Jochen Lempert en Nu Xuan Hua. Lempert, bioloog, koel, zeer analytisch, Duits. Nu Xuan Hua juist heel warm, kleurrijk, aaf en toe absurdistisch. Huis Museum beschrijft het werk van Lempert als volgt: De kunstenaar onderzoekt, verzamelt en categoriseert zijn onderwerpen als een wetenschapper, maar legt tegelijkertijd dieren, planten en micro-organismen vanuit een gelijkwaardig gezichtspunt vast.

In het hotel is een conferentie van een christelijke club gaande. Gereformeerde gezichten en lange kleurloze rokken. Dit is Salt Lake City. We rijden naar Antelope Island. Een schiereiland in het Great Salt Lake. Een geweldig landschap, heuvelachtig, ruig; een moerasachtige watervlakte weggelopen uit een Pratchett fantasy. Ik kan me voorstellen dat de voorgangers van de Mormonen dachten dat ze in het beloofde land waren aangeland.

‘Zullen we het ergens anders over hebben?’ durfde hij uiteindelijk tegen haar te zeggen. Eventjes ging het over haar zoon en haar dochter, of over een tv-programma of haar kleindochter. Maar op een of andere manier was het onderwerp opeens toch weer covid vaccinaties die chips inbrengen onder de huid, een virus dat verspreid wordt via 5G, de Apollo maanlanding die in scene is gezet, of big pharma die, geleid door de Illuminatie, ziektes creëren om medicijnen te kunnen verkopen.

Vorig jaar waren de Cosmic Psychos weer in Nederland. Ik bezocht twee optredens. Ik schreef er eerder over in Cosmic Psychos at Db’s in Utrecht. Vanochtend vond ik de playlist van het concert in Victorie, Alkmaar. Ik hou wel van dit soort parafernalia.

De eerste keer dat ik een band live zag was op 30 oktober 1981. U2 speelde in Paradiso. Mijn oom had kaarten en ik mocht mee. Ik was 14. Ik herinner me een vol Paradiso, een indrukwekkende zaal, een vermoeiende avond en drummer Larry die op 12 uur ’s nachts jarig werd. Concerten begonnen in die tijd nog een stuk later dan tegenwoordig.

Notities. Confessions of a Bookseller uitgelezen. Misschien is deze opvolger van The Diary of a Bookseller nog wel beter dan de Diary. Het volgende boek op het stapeltje is Hagers Peeters' Wasdom. Gedichten. Die lees je niet back-to-back dus ik open Pieter Steinz' Het Web van de Wereldliteratuur ernaast. Dat is mijn leesplan. Ik open een brief in een witte enveloppe aan de heer De Greef.

Thomas Piketty en Michael Sandel schreven Gelijkheid (Equality). Het boek verscheen dit jaar, maar het voelt als een boek out of time in onze door verrechtsing en populisme gedomineerde tijd, waarin een streven naar gelijkheid weinig prioriteit lijkt te hebben. Thomas Piketty is een Franse econoom en schrijver, Sandel een Amerikaanse filosoof. Samen schreven ze Gelijkheid, in losse dialoogvorm, over hoe de ongelijkheid op economisch en politiek vlak, maar ook op het vlak van waardigheid, is gegroeid in de afgelopen decennia, en hoe deze zou kunnen worden hersteld.

Ik lees de droom terug in mijn opschrijfboekje. Oktober 2022 zegt de notitie. Ongeïnspireerd sjok ik langs het strand van Bergen aan Zee, dan terug naar het dorp. Loop binnen bij een tentoonstelling in het vredeskerkje. Hoog tegen de muur, op een krankzinnige plek, hangt een schilderij van mijn oom. Ik rijd door naar Schoorl, doe een boodschap bij de supermarkt.

Vandaag lopen we de wijnroute. Elf kilometer, zegt de app. Maar al gauw begrijpen we dat die elf kilometers in Zuid-Limburg niet de kilometers zijn die we bij ons in het vlakke polderland kunnen weglopen. Hier slingert het omhoog, over paden die door regenval tot rotsige geulen zijn omgevormd. Een heel andere ervaring voor onze knieën en kuiten, en heel vreemd, de spieren op mijn scheenbeen.