انقدر چیزهای ریز ریزی که اذیتم می‌کنن یا غمگین یا نگران، زیاده که کله‌م در حال انفجاره.

کاش موقع جراحی دندون هم آدم رو بیهوش می‌کردن. چرا آدم باید در هوشیاری زجر بکشه آخه.

چقدر اپیزود آخر رادیو مرز در مورد خانواده‌های دادخواه سنگین و تلخه. قلبم فشرده میشه و نفسم می‌گیره. رنجی که این خانواده‌ها تحمل می‌کنن غیرقابل تصوره.

دلم برای همسایه‌هایی که با هم می‌رفتیم پشت‌بوم شعار می‌دادیم تنگ شد امشب و اشکم دراومد.

این نیز نگذرد.

هنگ‌اورم و پرت شدم ته چاه افسردگی. واقعا حس می‌کنم همه جا و همه چیز سیاهه. در عین حال هم می‌دونم که می‌گذره این حس و دوباره برمی‌گردم به سطح خاکستری.

دلم می‌خواد اینجا رو تبدیل کنم به محلی برای چس‌ناله‌های بی‌پایانم ولی روم نمیشه :/

هی همه چیز برام کم‌رنگ‌تر و کم‌رنگ‌تر می‌شه. انگار وسط مه زندگی می‌کنم.