نامه‌های ریحانه جباری از زندان رو بارها و بارها تو یوتیوب گوش داده بودم چند سال پیش. حتا همین چند وقت پیش هم دوباره گوش دادم. امشب مستند جدید «هفت سال در تهران» رو دیدم که در مورد این پرونده بود.
خیلی گریه کردم واسه مامانش.
این دختر و مظلومیتش و البته شجاعتش همیشه یه جایی تو مغزمه.

کاش یه دکمه داشتیم خاموش می‌شدیم. کاش مجبور نبودیم حتمن خودکشی کنیم تا تموم شیم. باید وسطش استراحت داشت.

خب اینجا فک کنم در حال حاضر امن‌ترین جاست که هنوز پای فامیل و آشنا و استاکر بهش باز نشده.

هنوز نمی‌تونم تصمیم بگیرم بلواسکای بهتره یا تریدز

اینجا شبیه خونه جدید خالیه. انگار هنوز بوی رنگ می‌ده.

Hi
I'm Mata👋🏼