Het is al een tijdje heel erg stil hier op mijn blog. Tot een paar jaar geleden schreef ik makkelijk vier stukjes per maand, als niet meer. Het is dus best wel een verandering, maar ik merk dat het mij niet echt kan schelen. Ik zit middenin een diep proces van verstillen en vertragen, en het is belangrijk dat ik dat respecteer.

(c) Inaya photography Het vervelende aan een proces van wedergeboorte, schreef ik ooit in een eerdere blog, is wel dat je eerst moet sterven. Het stuk ging over transformatie in de psychologische of metaforische zin, en het welbekende beeld van de rups en de vlinder. Van de rups blijft niks meer over in de cocon, het is een proces dat zo drastisch is dat je het echt wel een vorm van doodgaan zou kunnen noemen.

(c) Inaya photography "Jij bent in staat tot een brede spreidstand", zei een energetisch healer ooit tegen mij. Duh, dacht ik toen, vertel me iets wat ik niet weet. Als twintiger en zelfs dertiger had ik de gewoonte om heel snel en makkelijk over te schakelen van het dagelijks leven naar de ijle en lichte(re) lagen van heldervoelendheid en innerlijke communicatie.

Seizoenskringen 2025-2026 in Wildernest (Zedelgem) Wie deze blog volgt, weet dat ik elk jaar vier bijeenkomsten - Seizoenskringen - organiseer bij ons thuis: momenten van bezinning en verbondenheid tussen (on)bekenden, afgerond met een gedeelde maaltijd. Het is een geliefd concept dat ik ook dit jaar opnieuw ga inrichten. Het kriebelde al een tijdje om hier meer mee te doen en buiten de grenzen van het vertrouwde te reiken.

Ik heb deze zomer nogal wat Zweedse huisjes bezocht. En voor ik ze bezocht, had ik er online foto's van gezien. De grote huizenwebsites in Zweden zijn top. Je vindt er (bijna) alle huizen van (bijna) alle makelaars en transparantie is er de norm, dus met het instellen van een handvol parameters krijg je met een muisklik een hele lading kanshebbers in de regio van jouw keuze.

(c) Inaya photography Wat is er nodig om uit te komen voor wat we voelen? Om uit te spreken wat we willen, écht willen? Om te delen met anderen wat er misschien al een hele tijd niet meer gaat, en nu onhoudbaar wordt? Wat is er voor nodig om te durven lachen als we vreugde voelen, om de tranen die naar boven komen niet verwoed weg te slikken, om de kwaadheid een uitweg te geven, en de zachtheid die al zo lang snakt naar uiting en verbinding niet langer in te dammen?

Wat is dat eigenlijk, een plek waar je je thuis voelt? Of een plek die je thuis mag noemen? Kun je een plek hebben? Of heeft de plek jou?Elke keer als ik tijd doorbreng in Zweden verandert mijn zicht daarop. Wie mijn blogs al een tijd volgt, weet dat ik al eerder schreef over de zoektocht naar een plek die voelde als thuis.

“True spirituality is a thing of joy and of the earth.It has to do with the dance of consciousness that is within you, and with the sense of spiritual adventure that is within your hearts.” - Seth Jaarlijks organiseer ik vier Seizoenskringen: momenten van ontmoeting tussen (on)bekenden en verwante zielen, een cirkel van bewuste bezinning en verbinding, afgerond met een gedeelde maaltijd.

Mijn zoon ging samen met zijn papa op een heel bijzondere vierdaagse. Becoming of men biedt jongens tussen 14 en 18 jaar een rituele overgang van jongen naar man, omkaderd door ervaren begeleiders en in het gezelschap van hun vaders. (c) Inaya photography In een cultuur als de onze, die zinvolle overgangsrituelen zo goed als helemaal heeft verloren, richten jongeren zich op elkaar om de drempels van het leven, waarvan ze onbewust voelen dat die er echt wel zijn, over te steken.

"What exactly are you looking for?" vraagt de vriendelijke makelaarsassistent die ons zojuist een huisje heeft laten zien waarvan we nu al zeker weten dat dit niet is wat we zoeken. Mijn man en ik kijken elkaar wat twijfelend aan. Na onze eerdere ontmoetingen deze week is het een plezier om iemand te treffen die vlot Engels spreekt. Ons Zweeds is echt nog niet goed genoeg om conversaties te voeren, en het Engels van veel Zweden is verbazend pover gebleken.

Leka steen Ik kreeg mijn eerste agaat toen ik tien jaar oud was: een blauwgrijs schijfje met een rosse streep erin. Als je hem tegen het licht hield, werden de verschillende banden van kleurnuances duidelijk zichtbaar in tinten van koffie met veel melk. Dat vond ik opmerkelijk, verder deed het schijfje me weinig. Ik bewaarde het heel lang, meer omwille van de persoon die het mij gaf dan omdat de steen zelf me zo hard aansprak.

"Ik geloof dat de wereld een bedje van zachtheid nodig heeft, om alle zorgen even neer te leggen", zei ik tegen mijn vriendin. We liepen door onze favoriete botanische tuin, waar de magnolia's pronkten onder een zware grijze hemel en een in heel kortstondig moment van zon. Ik had een zak bij me om afgevallen bloembladeren te rapen. Je kunt er siroop van maken, subtiel lekker in allerlei aperitieven.

Jaarlijks organiseer ik vier Seizoenskringen: momenten van ontmoeting tussen (on)bekenden en verwante zielen, een cirkel van bewuste bezinning en verbinding, afgerond met een gedeelde maaltijd. Elke kring staat in het teken van een thema dat gerelateerd is aan het jaargetijde, maar op dit moment voelt alles tegelijk zo fragiel, zo onduidelijk én zo krachtig dat ik ga afwachten tot het moment zelf om de inhoudelijke insteek te bepalen.

(c) Inaya photography As above so below As within so without De hermetische wetten zijn een diepe bron van inspiratie en mijn fascinatie ervoor is stelselmatig gegroeid. Het grote en het kleine spiegelen elkaar. We zijn fractale vormen in een grenzeloos vertakkend geheel van zichzelf herhalende patronen. Onze liefde kent oneindige diepten, net als onze pijn. Elke keer als we denken een grens te bereiken of een patroon te hebben begrepen, kunnen we nog een bodem dieper, of zoomen we uit en blijkt het maar een deeltje van een veel grotere dynamiek.

Terwijl de wereld zoals we die ons leven lang gekend hebben afkalft in een verbijsterend tempo, lijken mijn innerlijke processen rustig hun tijd te nemen. Alsof ik op een achtbaan zit maar mijn perceptie vertraagt. Aan de capriolen van de wereld kan ik niet zoveel doen, maar dat trage proces proces gadeslaan, is ongemeen leerrijk. (c) Inaya photography Sinds mijn ontmoeting met…

Begin 2025 werd de ekster verkozen tot vogel van het jaar. (c) Inaya photography De reputatie van de ekster laat te wensen over, net als die van veel andere kraaiachtigen. Ze zouden landbouwgewassen schaden en nesten van andere vogels leegroven. Vreedzame afschrikmaatregelen worden maar al te graag snel-snel overgeslagen door macho's die zichzelf op de borst kloppen dat ze aan natuurbescherming doen: jaarlijks worden er massaal vogels afgeschoten.

(c) Inaya photography Puin wie heeft jou ooit zo beschadigd dat je denkt dat mensen groeien door ze pijn te doen littekenweefsel is groei, akkoord, maar ook van wildgroei wil jij niet weten; als er maar orde is, alles netjes onder de mat of onder de pillen, geen gezeur en doorlopen maar, de tunnel is lang genoeg en intussen houden onze systemen…

Intens emotionele herinneringen zitten verstopt in de kleinste hoekjes van ons onderbewuste, en vaak zijn het zintuiglijke gewaarwordingen (smaak, geluid, geur…) die ze onverwacht weer naar b…

Lieve Oude Man van het Patriarchaat, Ja, ik bedoel jou. En jou. En jou ook. De autoritaire pater familias. De liefhebbende (groot)vader. De carrièrejager. De gekneusde, gevoelige man. De veeleisend…

“Dat is me veel te zweverig.” Het is geen compliment als iemand dat zegt. De uitdrukking wordt doorgaans gebruikt voor opvattingen en praktijken die naar het aanvoelen van de spreker on…