حیف هوشِ کلامی که صرفِ توییت نوشتن بشه

فکر کردن فارغ از احساس نیاز به نتیجه گیری هم می‌تونه جالب باشه؛ پرسه زدن در راهروهای تاریک مغز و لمس کردن زیبایی ها و زشتی های بصریِ گوشه و کنار بدون نیاز به یک نتیجه و تصمیم. مثل بازدید از موزه هنرهای زیبا
یا بازدید از یک قلعه ی بی نهایت وسیع و تاریک

آدمی که برای ترک کردن شما به " بهانه " نیاز داره، بشدت خلاق و نظریه پرداز می‌شه.

بخش زیادی از شعورِ انسان رو، رفتارش هنگام خشم تعیین می‌کنه.

اسکورسیزی واقعا بنظرم عجیبه. درسته که سنجیدنش بعنوان بهترین کارگردان به نظرم زیاده رویه ولی بعد عوضش نقد کردنش تو چهارچوب سینمای کلاسیک هم بی سوادیِ خاصی می‌خواد.

خودم همه نیزه های جهانو برداشتم ایستادم جلوی خودم.

کتاب نوشتن چون یه رابطه مالی بین اثر و جهان توی ذهن نویسنده و خواننده ایجاد می‌کنه این حس رو به نویسنده نمیده که سرزمین عجایب با بلیط نیم بهاست.

نه تنها توضیح نمیدم بلکه اگه در جایگاهی که باید نباشی و توضیح بخوای، خیلی هم بد برخورد می‌کنم.

از دست دادن سالهای عمر در برابر بدست آوردن تجربه...
بهای خیلی گزافی بنظر میاد.

I don't have a vibe
But I'm picky as fuck.
You are extremely lucky if I care.

جای گلدون گل های بنفشه و کوارتز های اسطوخودوسی رنگ، خزه و قلوه سنگ گذاشتی که فقط اون جائه خالی نباشه.
تلاش برای فرار از هر گونه خلا ای، کیفیت زندگی انسان رو بطرز مشهودی کاهش می‌‌ده.

اون صدایی که میگه «دیر نمیشه» رو تا دیر نشده بُکش.

حماقت ابعاد وسیعی داره اما یکی از بارز ترین مشخصه هاش عقب کشیدن از بازی ایه که هنوز نتیجه ش برات مهمه؛
در میانه راه، زمانی که تلاش زیادی برای بردن کردی و حالا به هر دلیلی حس می‌کنی باید رها کنی.

عمر چیزی شبیهِ زواله. زمان کوچک کوچک چیزهایی رو برای همیشه از انسان می‌گیره و دست انسان از هراونچه که ممکنه خالی میمونه. هر اونچه که روزی بهش دسترسی داشته‌. مرگ با ذات انسان طوری عجین شده که بطرز جدایی ناپذیری در تک تک لحظات حضور داره. مثل موجود سیاه پوشی از جنس عدم که یه گوشه صبورانه نشسته.