این روزهای هرزه‌ی دیوثِ لعنتی
این سال‌های ممتد منحوس لعنتی
این شاعری که شعرِ خودش را دریده‌است
این شاعرِ مزخرف و مأیوس لعنتی
این مَردمِ ترانه‌کشِ گنگِ بی‌صدا
این مردمِ پدرسگ و سالوس لعنتی
این کوچه‌های پوچ پُر از گند و آشغال
این کوچه‌های مسخره و لوس لعنتی
این شعرِ لاابالی پفیوز سگ‌پدر
این شعر بی‌قواره‌ی دیوث لعنتی

...یعقوب گریه کرد به یوسف رسید، آه
من گریه‌ می‌کنم به تو اما نمی‌رسم