تقولين: أُحبُّك
‏يصيرُ تُرابي سماء...‏
‏می‌گویی: دوستت دارم
‏خاکِ من به آسمان بدل می‌شود...

زاهي وهبي⁩
مترجم:‏‌ اسماءخواجه‌زاده

دو خط شعر عربی می‌خونی، می‌بینی چه ظلمی کردن به ما تو مدرسه با اون آموزش زشت عربی.
چقدر می‌تونستیم این زبون رو دوست داشته باشیم و نداریم!
شما تو چه زمینه‌ای به ما ظلم نکردی آقای ج‌ا؟!

عشق می‌تونه شاعر متکبر و مغرور و سخن‌وری مثل #خاقانی در قصایدش رو، تبدیل به مردی به خاک‌افتاده و نازک‌طبع در غزل کنه، شاعر مغروری که رام عشق شده...
عیسی لب است یار و دَم از من دریغ داشت
بیمار او شدم، قدم از من دریغ داشت!
من چون کبوتران به وفا طوق‌دار او
او کعبهٔ من و حرم از من دریغ داشت!

بارون اومد و یادم داد..
این باران اگر سر من این بلا را می‌آورد، با عزیزانش چه می‌کند؟ آنجا که می‌خواند "قلبت نوک قلهٔ قافه"
آنجا که با تمنا یادآوری می‌کند "این شوخی خوبی نیست"
آنجا که با ناباوری می‌پرسد "طرف تو بارون نمیاد؟"
بغض کرده‌ام و قلبم درد می‌کند. باران به امری سیاسی بدل شده. این خاصیت انقلاب است!

ما بندهٔ پیریم، ز ما هیچ نیاید
ما را ز پیِ گرمیِ بازار نگه‌دار :))

"شفایی اصفهانی" در قرن دهم یازدهم، "ما رو دور ننداز" گفته وقتی هنوز، ما رو دور ننداز مد نبود :))))

‎

سلام بر کاهن معبد شیشلیک
خوش اومدید

آمدیم
ببینیم آسمان هر کجا آیا همین رنگ است؟

{م.امید}

در عمل چیزی که آمد بر زبان دیدیم؟ نه!
زخم‌ها را مرهمی جز استخوان دیدیم؟ نه!

لابلای ساقه‌های گندمِ آفت‌زده
از ملخ چیزی بجز شرّ و زیان دیدیم؟ نه!

چون درختان سراپا لطف و مهر جنگلی
خیری از درسایه‌مان‌لم‌دادگان دیدیم؟ نه!

جان به پای عدّه‌ای دادیم و حتّی یک‌نفر
را در آخر لایقِ ایثار جان دیدیم؟ نه!...

این روزها وانمود می‌کنیم "امید داریم" اما حقیقت این است که کشته‌شدن‌های پشت سر هم امانِ نشستن در سوگِ حتی یک‌نفر را هم از ما گرفته و ما فقط شاهد کشته‌شدنِ هرروزهٔ آدم‌هایی هستیم که با جانشان تاوان ماندن در این عرض جغرافیایی را دادند. و این داستان ادامه دارد...

همون حسی رو دارم که اولین‌بار رفتم توییتر داشتم؛ من کجام؟! اینجا کجاست؟! 😀