Aynı "Bir şey yapacağım. Çünkü ben yapmazsam kimse yapmayacak." diyen Mustafa Kemal gibi kemalist ruh zaruri gördüğü millet meseleleri için kendini feda etmekten çekinmemektir.

Bir ortadoğu ülkesinde otoriteye itaat insanların genine işlemiştir. İnsanlar yanındakilerin altındakilerin kuyusunu kazarken patronuna, müdürüne, şefine, başkanına koşulsuz itaat eder. Över, yağlar eleştirmez. Kendi dengine aslan kesilenler otorite höt dedimi susar. Süt dökmüş kedi olur.

"Türkler Arapların dinini kabul etmeden evvel de büyük bir millet idi. ...bu din, ne Arapların, ...Türklerle birleşip bir millet teşkil etmelerine hiçbir tesir etmedi. Bilakis, Türk milletinin millî rabıtalarını gevşetti; millî hislerini, millî heyecanlarını uyuşturdu. " M.K. Atatürk Medeni Bilgiler

"Osmanlı saltanatını... devam ettirmeye çalışmak Türk milletine karşı en büyük kötülüğü işlemekti. Artık vatana ve millete hiçbir vicdani ve fikri bağlantısı kalmamış bir sürü delinin devlet ve milletin bağımsızlık ve haysiyetinin koruyucusu konumunda bulundurulmasına nasıl göz yumulabilirdi?" Nutuk

Peki ya koca ülke derdin tasanın içinde inlerken esareti tadarken yoga storisi atanlar, avrupa gezisinden taviz vermeyenler, mankenvari poz paylaşmaktan geri durmayan paragözler, hâlâ kahve,yemek, çanta postu atan, otel tatilini atan gösteriş düşkünleri ne olacak? Ne yapacağız biz bunları?

Atatürk'ün Nutuk'ta Kartezyen metot ile çalıştığından bahsettiği ilginç bir bölüm var. " Uygulamayı safhalara ayırmak ve basamak basamak ilerleyerek hedefe varmak." "Başarı için en pratik ve güvenilir yol her şeyi zamanı geldikçe uygulamaktı." diyor. Bilimsel metot ile bir yıkıntıdan ülke kurmak...

"Türk'ün haysiyeti, gururu ve kabiliyeti çok yüksek ve büyüktür. Böyle bir millet esir yaşamaktansa yok olsun daha iyidir." diyor Atatürk Nutuk'ta bu cümleyi düşünüyorum bu aralar. Gerçekten böyle mi? Gerçekten onur, gurur, haysiyet, özgürlük bu topraklarda çok önemli kavramlar mı?

“Zamanların en iyisiydi, zamanların en kötüsüydü, akıl çağıydı, budalalık çağıydı, inanç devriydi, inançsızlık devriydi, aydınlık mevsimiydi, karanlık mevsimiydi, umut baharıydı, umutsuzluk kışıydı…” İki Şehrin Hikayesi'nde Dickens Fransız Devrimini anlatırken böyle başlıyor. Tanıdık geldi mi?