Benim için dua, bir varlığa seslenmek değil;
anlamla temasa geçmektir.

Beni korkutarak terbiye eden sistemlerden uzak duruyorum.
Çünkü sevgiyi korkuyla öğretmeye çalışan hiçbir şey, ruhuma iyi gelmiyor.

Benim için anlam;
bir gülümsemede, bir sarılmada, bir yalnızlıkta, bir melodide saklı.
İnancım; sadece yaşamın kendisine,
ve onun içindeki görünmeyen o ince bağlara.

Sevgiye, bağlılığa ve iyiliğe inanıyorum.
Ama bunları ödül için değil, var oluşumun parçası olduğu için yaşıyorum.
Cennete gitmek için değil;
şu anı cennet gibi hissedebilmek için.

Ben mutlak doğrularla değil, açık sorularla yaşıyorum.
Bazen bilmiyorum ve bu bilmemek beni korkutmuyor.
Aksine; bilmemek özgür bırakıyor.

Ben inanmakla değil, hissetmekle bağ kuruyorum.
Dua etmiyorum belki, ama yıldızlara bakınca içimde bir titreme oluyor.
Bu da benim dualarım gibi… sözcüksüz, saf, sessiz.

Ben evrenin kutsallığını ayrı bir varlıkta değil, her şeyin kendisinde hissediyorum.
Bir ağacın gövdesi, bir kedinin gözleri, gecenin sessizliği kadar ilahi.
Tanrı dediğiniz şey belki de hiçbir yerde değil ama her şeyde var.
Bana göre ilahi olan, tepemde değil—içimde, çevremde, her solukta.

Ben korkuyla değil sezgiyle,
emirle değil anlamla,
ibadet ya da duayla değil ağaç gövdesiyle,
duvarla değil gökyüzüyle konuşuyorum.

Bu inanç değilse bile, derin bir bağ kurma biçimi.
Bu yüzden benim gibi insanlara “inanç” kelimesi dar geliyor olabilir.
Benimki “hissetme, var olma ve anlam arama.”

Benim kutsal inanç ihtiyacım: Dayatılmış kutsallık yerine içsel bir etik aramak

Yusuf Has Hacib, Kutadgu Bilig’te:

“Kün togruluk birle kara yertini/tutup tura barsar, adak öltüni.” der.

Açıklaması şöyledir:
Güneş doğrulukla kara yeri aydınlatır, devlet de adaletle ayakta durur.

Ata’m hep güzel söylemiş:
“Biz Türkler, bütün tarihimiz boyunca hürriyet ve istiklale timsal olmuş bir milletiz.”