چه سال سختی بود ۲۰۲۳ و چه خوشحالم تموم شد اون حال و اون دوران.

اینستا و توییترو بستم فعلا. میرفتم خودمو شکنجه می‌کردم الکی.

با درد قفسه سینه‌ای که از عصر دارم و پیامای پشت سر هم این زن فکر کنم آخر به کشتنم بدن و خلاص بشن بره. راحت. ایزی پیزی.

هر چند روز یبار ابعاد جدیدی ار این ماجرا رو میشه. هردفعه انگار به چاقورو سر جاش دارن میچرخونن. خیلی خوشحالم و خوش‌شانسم که انقدر حلقه‌ی امن خوبی دارم، در عین حال نمیخوامم خستشون کنم بیشتر. خودم خسته‌م از مدام و مدام گفتن اینکه چقدر حس ناامنی دارم و چقدر دلم شکسته و چقدر عصبانیم.

خیلی ناراحت کننده‌س که این همه درد روحی و میل به گریه رو دارم متحمل میشم و حتی نمیتونم گردن پی‌ام‌اس بندازمش. همینجوری بشینم میتونم گریه کنم. به روزها نیاز دارم تا بتونم پراسس کنم. نیاز دارم یسری آدمای خیلی خاص و واقعا نامهربون تنهام بذارن و برنگردن، و نیاز دارم کارامو ببرم جلو.

دلم تنگ شده و گریه‌م بیشتر از یساعته که بند نمیاد و نمیدونم پس کی قراره تموم‌شه. فکر کنم خودم زودتر تموم شم.

همه جا پیام نخونده دارم. همه جا. هرکدومم بهم حس شرم‌ و خفگی میدن. چرا باید اینهمه ادم حس تنهایی و استیصال داشته باشه وقتی اینهمه ادم هستن که حالشو میپرسن؟
تهش ولی سرده. سرده و تنهایی هست و واقعا هیچی ارزش نداره.

یادم میره اصن این اپلیکیشنه هست :)

یکم اینور کلوز فرند و اونور سرکلو بالا پایین کنم، چون دیگه نمیتونم این حسو از کسی بگیرم، اگه واقعا دوست نزدیک نیستیم، معاشرت نداریم، خوشتون نمیاد، اوکی، من ادم ناقصیم بچه‌ها. کمم، اشتباه میکنم و مشکلات خودمو دارم، ولی ادم بدی نیستم. از جون میذارم برای دوستام. اگه این کافی نیست، نباشه. نمیتونم بجنگم.

من یه مدت میام اینجا، شایدم برنگردونم توییترو. نمیدونم.

اینجام اپ آیفون یکم لوگوش بهتر بشه میشه فکر کرد بهش.