çöker usulca sis
toprağı öpercesine
iki yalnız ölümlü

boğulur yollar
sis örer gecelere
hasretin ipi

Volkan Ateş

yağmur yağıyor
her damla bir hece
hangi dile çevirsem
sen çıkıyor anlamı

aralık
gözümün önünde
yavaşça büyüyor
takvim kenarından
sarkan sarı bir yaprak gibi

sen yoksun
ve bu şehir seni beklemeyi
eski bir alışkanlık sanıyor

Volkan Ateş

ne zaman kar yağsa
adını üşütürüm
bir soba çıtırtısı kadar uzak
bir cam buğusu kadar yakın adını

ellerim cebimde gezdiririm yokluğunu
her adımda bin hasret yüklenir yüreğim
yollar bitmez adının buğusunda

rüya içinde rüya
silinip gider vuslatın kapıları
ne zaman kar yağsa

Volkan Ateş

isimsiz yalnızlığın gölgesi
kararıp düşer köşe başlarına
kaybolmuş bir çocuk misali

kahve fincanından süzülen buğu
ne göğe uzanır ne düşe
arada bir yerde asılı kalır

gökyüzü
bir zamanlar maviymiş
şimdi uzak bir aynanın kırıkları

Volkan Ateş

ufukta hüzün
karanlıkta bir fısıltı
sesinle dolar

solarken gökler
gözlerimde izlerin
ekimin sonunda