ในร้านมีกลุ่มเด็กสาวที่มีการแต่งตัวในสไตล์เดียวกันนั่งจับกลุ่มกันอยู่อีกโต๊ะนึง ทั้งกลุ่มเมื่อเห็นยูโตะเข้ามาก็โบกมือทักทาย แต่คราวนี้เขาไม่ได้เข้าไปร่วมวงด้วย

เขาพามานั่งโต๊ะสำหรับสองคน ก่อนจะพูดกับคุณที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

"เลือกตามใจชอบได้เลยนะ"

แล้วยิ้มหวาน

เขาฟังที่คุณอธิบายแล้วจึงพอเข้าใจอีกคนขึ้นมา

ความจริงใจของคุณนั้นทำให้ยูโตะตัดสินใจปล่อยวางเรื่องราวเมื่อครู่ไป เจ้าตัวจึงกระแอมไอก่อนชวนคู่สนทนาคุยระหว่างเดินไปพลาง

"งั้นเธอพอจะมีเวลาไหม"

"ฉันจะทำให้เข้าใจมากขึ้น"

พอเห็นว่าอีกคนไม่ปฏิเสธ เขาก็ตัดสินใจพาคุณมายังคาเฟ่แห่งหนึ่งในย่านการค้า ที่มีการตกแต่งร้านในสไตล์ผู้หญิงๆ

เสียงกระดิ่งตอนเปิดประตูร้านก็ดังขึ้น

+

🎀 ทูตแห่งความน่ารัก 🎀 : 「ความสุข」ไหม น่าจะครอบคลุมอยู่นะ

🎀 ทูตแห่งความน่ารัก 🎀 : คุณไม่ใช่ปลาเหรอ (หัวเราะ)

ฉันอยากตื่นเช้ามาแล้วสดใสบ้าง ไม่อยากลุกออกจากเตียงเลยwww

🎀 ทูตแห่งความน่ารัก 🎀 : ฉันชอบหาว่าช่วงนี้มีอะไรที่น่าสนใจในโซเชียลมั้ย แต่ไวรัลบางอย่างก็ดูไร้สาระจนเป็นเรื่องที่เอามาคุยเล่นกับเพื่อนแล้วยังเสียดายเวลาเลยwww เธอไม่มีเรื่องที่สนใจเป็นพิเศษเหรอ

(ขอโทษที่มาช้านะคะ🙇🏻‍♀️)

เสียงกังวานใสดังขึ้น ก่อนที่เจ้าตัวจะถูกคุณพาออกมาจากกลุ่มคนพวกนั้น แล้วจึงเต็มใจตามน้ำไปพร้อมทั้งรอยยิ้ม

เมื่อออกมาพ้นระยะแล้วก็ตอบคำถามของคุณ

"อืม― ก็เป็นพวกคนที่ไม่เข้าใจถึงความน่ารักนี้น่ะ" เขาตอบโดยไม่ปิดบังน้ำเสียงของผู้ชายพร้อมรอยยิ้ม

"ส่วนเธอที่มีสไตล์ก็ช่วยฉันเอาไว้พอดี ขอบคุณนะ"

ชมพร้อมกับขอบคุณอีกฝ่ายไปด้วย

"ฉันจะตอบแทนแน่นอน"

ได้ยินคำตอบแล้วเขาก็ก้าวเดินไปข้างหน้าเล็กน้อย

"หมายความว่าถ้าเรื่องเมื่อกี้บานปลายก็จะช่วยจัดการให้อย่างนั้นรึเปล่า"

"พี่ชายนี่ดูพึ่งพาได้นะ"

ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้ม แต่คำพูดอาจชวนตงิดๆเล็กน้อย

"ไว้ฉันจะตอบแทนคุณอีกทีนะ คุณชื่ออะไรล่ะ" เขาหันมาถาม สายลมพัดผ่านชวนให้ชุดที่ฟูฟ่องนั้นดูชวนฝันสำหรับเด็กผู้หญิงนิดหน่อย

ได้ยินคำพูดชวนเอ็นดูนั่นแล้วเขาก็ปิดปากหัวเราะเบาๆ

"ฮะๆๆ ― อ้อ โทษที นานๆก็มีคนแบบนั้นโผล่มานั่นแหละ" สองมือกระชับร่มลูกไม้ระบาย

"ฉันไม่ได้คิดมากหรอก กลับกันต้องชื่นชมเธอมากกว่า"

"ว่าแต่เธอเป็นนักท่องเที่ยวเหรอ ตอนแรกคิดว่าเป็นคนต่างชาติซะอีก"

ชวนคุยด้วยท่าทีสบายๆ

เมื่อพ้นระยะสายตาจากคนพวกนั้นแล้ว ยูโตะก็เอ่ยขึ้นโดยที่ยังจับแขนคุณไว้

"คิดว่าไม่เป็นไรแล้วล่ะ" น้ำเสียงนั้นไม่ได้ปกปิดความเป็นผู้ชายแต่อย่างใด

เมื่อทั้งคู่หยุดเดิน เขาก็ปล่อยมือจากคุณ

"ขอบคุณที่มาช่วยนะ คุณพี่ชาย"

ยูโตะก้มหน้าเล็กน้อย ก่อนเผยรอยยิ้ม มือทั้งสองก็จับที่ร่มระบายลูกไม้ดั่งเดิม

"แต่ถ้ากลายเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมา คุณคิดว่าจะจัดการคนพวกนั้นได้ไหม"

(ขอโทษที่มาช้านะคะ 🙇🏻‍♀️)

เสียงหนึ่งดังขึ้น บวกกับทั้งรูปลักษณ์ภายนอก ทำให้ทุกคนในที่นั้นเบนความสนใจไปยังคุณได้ไม่ยาก

หลังจากมองบุคคลผู้มาใหม่อยู่ครู่หนึ่งเพราะละสายตาไม่ได้ เจ้าตัวก็รู้สึกตัวถึงมือที่ยื่นมาหา

กระแอมไอเล็กน้อยก่อนตอบรับความช่วยเหลือจากคุณด้วยการพยักหน้าไปทีนึง แล้วจับแขนของเขาเพื่อพาเดินออกมา

ก่อนไปจากตรงนั้น ก็หันไปแลบลิ้นใส่พวกคนนิสัยไม่ดีไปทีนึง

+

"นั่นแหละ ก็อย่างที่ยัยตัวเล็กว่าล่ะนะพี่ชาย 😉"

เขาเอ่ยปากพร้อมไม่ปกปิดน้ำเสียงที่มาดแมนของตน ก่อนจะขยิบตาให้คนน่ากลัวเหล่านั้นก่อนจะจับมือคุณเริ่มออกวิ่ง

เสื้อผ้าฟูฟ่องไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการวิ่งแต่อย่างใด หลังจากพาคุณออกมาไกลจนพ้นระยะสายตาแล้ว เขาก็หยุดพักพร้อมกับนึกขึ้นได้ว่าตนพาอะไรสักอย่างติดมาด้วย

"อุ๊ย โทษที" เขาปล่อยมือก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อตัวเอง

(งื้อ องหยิงน้อยมาช่วยแน้ว💕)

เสียงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น ดึงดูดความสนใจจากฝูงชนไปได้หมด หากเธอเป็นชายหนุ่ม นั่นคือการปรากฎตัวที่เหมือนกับเจ้าชายขี่ม้าขาวจริงๆ

อา...ดูเหมือนจะเป็นเรื่องยุ่งยากกว่าเดิมแล้วสิ ―ยูโตะคิด

กลุ่มคนพวกนั้นเริ่มส่งเสียงไม่พอใจ ดูจะมุ่งเป้าไปยังเธอผู้มาใหม่ ดูเหมือนเธอจะค่อนข้างหัวรั้นพอสมควร เขาจึงเอ่ยคำพูดหลังจากอยู่ในความเงียบมาตั้งแต่ต้น

+

(ขอโทษที่มาช้านะคะ🙇🏻‍♀️)

กลุ่มคนพวกนั้นไม่ได้ว่าอะไรต่อ พอเห็นผู้มาใหม่แล้วก็พากันจับกลุ่มเดินจากไป เหลือเพียงยูโตะกับคุณที่ยืนอยู่ที่เดิม

เจ้าตัวถอนหายใจเบาๆ แต่ไม่แสดงสีหน้ากลัวคนตรงหน้าสักนิด

"ขอบคุณที่ช่วยนะพี่ชาย"

หลังจากเงียบอยู่นานก็เอ่ยขอบคุณพร้อมไม่ได้ปกปิดน้ำเสียงของผู้ชายแต่อย่างใด

"ดูไม่เหมือนตำรวจเลยนะ หรือว่าเป็นนักเลงงั้นเหรอ"

สองมือจับร่มพร้อมกับระบายรอยยิ้ม

"นี่เธอน่ะ ทำไมถึงโพล่งเข้ามาในสถานการณ์แบบนั้นล่ะ"

"จะเรียกว่ามองไม่ออก หรือใสซื่อเกินไปล่ะเนี่ย―" เขาถอนหายใจ พอย้อนนึกถึงคำพูดของคุณแล้วก็คิดว่าช่างเถอะ

"ยังไงก็ขอบคุณที่ชมเรื่องชุดนะ ถ้าสนใจ สิ่งนี้เรียกว่าโลลิต้าน่ะ"

พร้อมกับจับร่มที่มีระบายฟูฟ่องนั่นด้วย

(ขอโทษที่มาช้านะคะ🙇🏻‍♀️)

เพราะไม่อยากให้กลายเป็นเรื่องยุ่งยาก เขาจึงตั้งใจว่าจะอาศัยจังหวะชุลมุนพาตัวคุณออกมาด้วย ก่อนจะถูกคนพวกนั้นสัมผัสลงบนไหล่ ทำให้ยูโตะหมดความอดทนอีกต่อไป

"อย่ามาจับฉัน―"

น้ำเสียงที่ไม่ได้ปกปิดความเป็นผู้ชายแข็งกร้าวขึ้นมา ทำให้พวกกลุ่มคนอึ้งกันไปอยู่พักหนึ่ง

หลังพาคุณออกมาจากจุดเดิมพอสมควร ก็สานต่อบทสนทนาในตอนแรก

+

"ไม่เป็นไรหรอก ขอบคุณที่มาช่วยนะ"

"นานๆทีจะมีพวกแบบนั้นโผล่มาสักทีน่ะ"

เขาเอ่ยขอบคุณโดยไม่ได้ปกปิดน้ำเสียงของผู้ชายแต่อย่างใด

ได้ยินคำพูดที่เปี่ยมไปด้วยความหมายในเชิงบวกเช่นนั้น ก็ระบายยิ้ม

"ดีใจที่ได้ยินแบบนั้นนะ" พร้อมหัวเราะปิดปาก

"ว่าแต่จะไปร้านเค้กใช่ไหมล่ะ สนใจไปด้วยกันไหม"

เขารู้ว่ามันเป็นข้ออ้างเพื่อพาตัวเขาออกมา แต่ก็ใช้มันเพื่อเป็นการตอบแทนอีกคนอย่างแนบเนียน

(น้องส้มเท่แม้ก! 😭🧡 ขอโทษที่มาช้านะคะ🙇🏻‍♀️)

ในจังหวะชุลมุน ก็ได้ยินเสียงเด็กสาวคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับถูกพาตัวออกมา ทำให้กลุ่มคนพวกนั้นพากันอึ้งอยู่ตรงนั้นพักหนึ่ง

เส้นผมสีส้มตกกระทบกับแสงทำให้เห็นประกายบางอย่างในตัวคุณที่กำลังจูงมืออยู่เบื้องหน้าก่อนที่อีกฝ่ายจะผละออกไปด้วยความระมัดระวังเมื่อเห็นว่าทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้ว

สองมือของเขากลับมาจับร่มระบายของตัวเอง ก่อนจะเผยรอยยิ้ม

+

กลายเป็นเจ้าตัวที่เดินจูงมือคุณออกมา โชคดีที่คนพวกนั้นไม่ได้ตามต่อ พอรับรู้ได้ว่าพ้นสายตาแล้ว เขาจึงหันมาพูดคุยกับคู่สนทนาที่อยู่ข้างกาย

สายตาคมกริบ แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม

"เธอนี่ใจกล้าจัง" เอ่ยปากชมด้วยน้ำเสียงของผู้ชายอย่างไม่ปิดบัง

"ขอบคุณที่ช่วยฉันนะ ดีจังที่ไม่ได้กลายเป็นเรื่องยุ่งยากไป"

เจ้าตัวปล่อยมือแล้วกลับมาจับร่มอีกครั้ง ใบหน้ายังคงระบายยิ้ม