Do tej pory The Pitt był dla mnie super początkiem weekendu, ale w poprzednim tygodniu czułem napięcie, jakby był ostatnią godziną pracy. :)

Mój pierwszy Sanderson ever dobrze rokuje reszcie Cosmere. Historia rozbitków z HMS Wager robi większe wrażenie po wirtualnym rzucie okiem na pustkowie, jakim jest wyspa, na której spędzili kilka miesięcy. A czasoprzestrzenna rozgrywka wychodzi z ciekawego pomysłu, ale chyba gubi po drodze serce.

Dlaczego tracimy stare save’y, Anno? Po to, abyśmy nauczyli się zakładać nowe.

Dzięki akcji w XIX-wiecznym Oxfordzie, czułem tutaj klimat klasycznych powieści z tamtego okresu. Element fantasy siedzi sobie gdzieś w tle, ale reszta skupia się na (nie)wierności przekładu, ciekawostkach etymologicznych i, przede wszystkim, brytyjskim kolonializmie. ★★★★☆

Nie oceniaj książki po okładce, a wydanie jest tutaj przepiękne. Sama powieść nie ma na siebie pomysłu. Kulminacja akcji gdzieś w połowie, emocji - w 2/3, a dalej nie wiadomo, gdzie to wszystko biegnie w otoczeniu urwanych wątków i przypadkowych postaci. Nie rozumiem internetowych zachwytów. ★★☆☆☆

Japońskie poszukiwanie piękna w pustej przestrzeni w pełnej krasie. Ponieważ na urocze ciekawostki matematyczne jestem uodporniony (zbyt długo patrzyłem w ślepia tej bestii w pełnym rozkwicie), ten minimalizm jednak mi nie wystarczył. Proste i ciepłe. ★★★☆☆

I na start rzuca w twarz gorzką refleksję na temat fantazji.

Najpierw 50 godzin czekania na zwyczajowe jrpgowe szokery, a potem 5 twistów na godzinę.

E tam… 🙈