ร่างสูงกระชับสายกระเป๋าของตัวเอง หลบตามองไปทางอื่นเพียงครู่

“ถ้าตอบไม่ว่าไม่กลัวเลย.. ก็ดูเหมือนโกหก ชิรุฮะจัง.. อย่าคิดแบบนั้นเลยครับ” เขาไม่อยากให้เธอกลายเป็นเรื่องเล่าอะไรนั่นเลยสักนิด

คิริซาเมะรู้สึกเหมือนอีกฝ่ายพยายามหลีกเลี่ยงที่จะพูด ‘เขา‘ ก่อนหน้านี้ ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ซักไซร้อะไรต่อ

”เริ่มแรกผมก็หาจนทั่วเลย.. จู่ๆมันก็หล่นออกมาจากกระเป๋าตอนหยิบสมุดน่ะ“ เขาหัวเราะเบาๆ เพียงครู่ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นสงสัยแทน

”ไม่ตกลงไปหรอกครับ! ..แน่นอนเลย“ เขาตอบกลับไปอย่างตระหนก และค่อยเสียงลง ไม่รู้ว่าอะไรทำให้มั่นใจภึงขนาดนั้น+

ประโยคคำถามมากมายถูกส่งมาพร้อมๆกันโดยที่ไม่มีช่วงให้เอ่ยแทรก มุมปากขยับยิ้มบางๆก่อนเอ่ยตอบอย่างนอบน้อม

“ผมสบายดีครับ คงจะสูงขึ้นนิดหน่อย..”

“ส่วนเรื่องที่โรงเรียนก็วุ่นวายพอสมควร” เขาหัวเราะเบาๆ

“เกือบไม่เจอบัตรนักเรียนเหมือนกันครับ“

ว่าแล้วก็หยิบบัตรนักเรียนในกระเป๋าเสื้อให้อีกฝ่ายดูด้วย

(ไม่เป็นไรค้าบ เค้าก็ตอบช้าt-t)

สายลมบางเบาพัดผ่านขณะเดินผ่านศาลเจ้า หางตาเหลือบไปเห็นใครบางคนยืนอยู่ ท่าทางดูคุ้นตาจึงหันไปมอง

เมื่อเห็นว่าเป็นใคร สองเท้าก็รีบก้าวเข้าไปหาในทันที พอดีกับที่อีกฝ่ายเอ่ยคำทักทายขึ้น

“สวัสดีตอนบ่ายเช่นกันครับ”

“...ช่วงนี้เป็นยังไงบ้างครับ? สบายดีไหม?”

(มาบวกค้าบ🥺)

คิริซาเมะที่กำลังหาบัตรตามพุ่มไม้เผื่อจะมีของตัวเองตกอยู่ก็ได้ยินเสียงใครสักคนกำลังบ่นพึมพำ

จนกระทั่งเธอกรี้ดขึ้นมาทำเอาสะดุ้งและหันไปทางต้นตอของเสียงทันที

เป็นรุ่นพี่ที่เขาคุ้นหน้าคุ้นตาประมาณนึง จึงค่อยๆเดินเข้าไปหา

“ค-คุเรโนมิเซมไป..?”

“ให้ผมช่วยอะไรไหมครับ..“

(ขออนุญาตปักบวกนะคะ🥺)

“แล้วเมื่อกี้ไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่มั้ยครับ? เห็นชิรุฮะจังตั้งใจจะเก็บบัตรแบบนั้น ผมตกใจแทบแย่“

ไม่วายวกกลับมาถามอาการของคนตรงหน้า

คิริซาเมะมองสีหน้าของอีกฝ่ายที่ราวกับว่าไม่รู้สึกตัวเรื่องเมื่อครู่นี้ที่ตั้งใจเอื้อมมือไปหยิบบัตรนักเรียนจนเกือบตกลงไป ทำเอาเขาใจหายไม่น้อย

“เขา.. เหรอครับ..?“ เอ่ยทวนคำพูดของเธอด้วยความสงสัย ฟังดูแปลกๆชอบกล

กลับขึ้นมาจากที่ไหนกันล่ะ? ได้แต่ถามอยู่ในใจ

“เจอแล้วครับ .. ของผมเจอง่ายกว่าที่คิดน่ะ”

เขาเจอมันในกระเป๋านักเรียน ง่ายจนแปลกใจว่าใครเป็นคนเอาใส่ลงไปเนี่ยสิ+

“ได้สิ จะรอนะครับ”

ได้ยินแบบนั้นก็ดีใจที่หากอีกคนเจอหิ่งห้อยสวยๆก็ยังนึกมาบอกเขาต่ออีกทีด้วย

เขายิ้มทิ้งท้ายก่อนจะเป็นฝ่ายเดินแยกตัวออกมาก่อน

“ไว้พบกันใหม่ครับ”

บอกลาอีกฝ่ายไปพร้อมกับค้อมศรีษะลงเล็กน้อย ถึงจะเป็นการสนทนาสั้นๆ แต่เขาก็ดีใจที่ได้เพื่อนใหม่ต้อนรับเปิดเทอมนี้ ไว้มีโอกาสคงจะได้คุยกันอีก เวลานี้เขาเองก็ต้องรีบไปรวมตัวกับเพื่อนๆแล้ว

“ช-ชิรุฮะจัง..? อ่ะ นี่บัตรนักเรียนครับ“

เขาบัตรนักเรียนคืนให้เธอ

คิริซาเมะเห็นหญิงสาวท่าทางคุ้นตากำลังพยายามจะหยิบอะไรสักอย่างอยู่ จากที่ตรงนั้นดูเสี่ยงจะตกลงไป เขาจึงรีบสาวเท้าเดินเข้าไปเผื่อเธอจะต้องการความช่วยเหลือ

!!!

ยังไม่ทันเข้าใกล้ กลับได้กลิ่นบางอย่างที่คล้ายจะไม่ประสงค์ดี ความรู้สึกบางอย่างทำให้เขาเอื้อมไปหยิบบัตรนักเรียนพร้อมกับถือวิสาสะจับประคองเธอไว้

พอเห็นว่าปลอดภัยทั้งคู่แล้วจึงผละออกมา+

“อืม หิ่งห้อยผมก็ชอบ แต่ค่อนข้างหาดูได้ยาก”

เป็นรุ่นน้องนี่เอง เขาพยักหน้ารับก่อนจะโบกมือลาตอบ

“เช่นกันครับ ซากิโมริ.. ไว้เจอกันนะ“

พยักหน้าตาม

“ผมชอบผีเสื้อมอร์โฟ ปีกมันเหมือนเรืองแสงได้เลย“

แม้จริงๆจะไม่ได้ชอบหรือสนใจสัตว์จำพวกแมลงเป็นพิเศษ แต่ก็ต้องยอมรับในความสวยงามของมันจริงๆ

”คงงั้นครับ”

เขาหยัดตัวลุกขึ้นเพราะนี่ก็เกือบจะสายแล้ว

“..ผม เอย์คคิจิ คิริซาเมะ ปี2
ห้องL ยินดีที่ได้รู้จักนะ“

จินตนาการตามว่าถ้าเจ้าหนอนตัวนี้โตมาเป็นสีเขียวอย่างที่เธอว่าจะเป็นยังไง

“แบบนั้นคงกลมกลืนไปกับใบไม้แน่ๆเลย“

”แต่ถ้าโตมามีสีสันคงจะดีนะครับ“

จะแบบไหนก็คงสวยไม่แพ้กัน เขาคิดแบบนั้น