เท้าหยั่งพื้นตั้งท่ารับ อีกฝ่ายในตอนนี้เน้นการทำลายด้วยพลังมากกว่าเทคนิค ดังนั้นเขาจึงสามารถอ่านวิถีหมัดได้อย่างไม่ยากเย็น

“จะว่าไป~ ถ้าผมไปถึงศาลเจ้าด้านหลังนี่จะเป็นไงนะ?”

.....จึงเพียงแค่เอี้ยวตัวหลบเหมือนไม้ลู่ลมพลางถอยหนีไปยังศาลเจ้าด้านหลังเท่านั้น

เขาที่ต้องพยายามกดจำกัดตัวเองไว้คงไม่สามารถเอาชนะ

อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่แค่อีกฝ่ายที่ไม่สามารถรับรู้ความเจ็บปวด กายเนื้อของเขาในตอนนี้ถูกโอเวอร์โหลดด้วยฤทธิ์บรรเทาที่ประสิทธิภาพรุนแรงยิ่งกว่ามอร์ฟีน หากเป็นมนุษย์ธรรมดาอย่าว่าแต่คงสติ — น่าจะหลุดเพราะโอเวอร์โดสไปแล้ว

"ไม่ได้คิดจะ ‘ล่า‘ ซากิคุงนี่นะ“

ฟุตเวิร์คยังคงวิ่งถอยหลังไปทางศาลเจ้าโดยไม่หยุดพูดยั่วยุ — แต่อีกฝ่ายก็ไม่เข้าเงื่อนไขในการอยากล่าของเขาจริงๆ

“เราก็ไม่ต่างกันแท้ๆ คิดเหรอว่าจะจบผมได้ อวดดีเกินไปหน่อยมั้ง?”

แน่นอน เขารู้ว่าแม้มีความคล้ายคลึง แต่เนื้อในนั้นแตกต่าง ยิ่งเฉพาะในตอนนี้ที่อีกฝ่ายน่าจะได้รับผลกระทบจากปัจจัยภายนอกจนถึกทนแรงควายเหมือนจักเกอร์นอท
+

เขาหยุดการโจมตีของตัวเองไว้เพียงสองจังหวะแล้วดีดตัวถอยกลับด้วยความเร็วเทียบเท่ายามถูกพุ่งใส่ในทีแรก ทิ้งระยะพร้อมเตรียมรับมืออีกฝ่ายที่แน่นอนว่าจะรุดตามเข้ามาหา

หางคิ้วกระตุกจากแรงกระตุ้นภายในที่อยากฉีกกระชากตรวนออกเผื่อ ’ล่า’ อะไรบางอย่างตรงหน้า — เวลาที่เขาสามารถสู้กับอีกฝ่ายได้มีจำกัด

“ขอบคุณที่อุตส่าห์เล่ามาเรื่อยๆ ผมตั้งใจฟังอย่างดีเลยล่ะ”

คำพูดสวนกลับด้วยน้ำเสียงไม่ร้อนรนเปล่งออกพร้อมกำปั้นที่ต่อยเข้าใส่กราม ตามด้วยย่อตัวเพื่อแทงศอกใส่กลางอกหมายทำลายซี่โครง

ขาพลิกด้วยความยืดหยุ่นดุจเกินมนุษย์ เท้าลงพื้นพลิกตัวกลับมายืนได้อย่างราบรื่นไม่ต่างจากแมวโดนเหวี่ยงตกตึก

“งี้นี่เอง งี้นี่เอง น่าจะเกี่ยวกับเรื่องก่อนหน้านี้เนอะ”

เหตุการณ์ประหลาดของโอบ้งในปีนี้ ดูท่าจะส่งผลกับอีกฝ่ายตรงหน้า

ถ้าแบบนั้นก็ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ ต่อให้ทำลายร่างเนื้อก็คงไม่จบอยู่ดี เขาในตอนนี้ที่ไม่มี [สิ่งนั้น] อยู่กับตัวเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด

....แต่ถึงมีก็ใช่ว่าจะใช้ได้นี่นะ

“บ่นขวางทางๆ แต่ตัวเองเข้ามาหาเองไม่ใช่รึไง?”

กำปั้นต่อยเข้าใส่ปลายคางอีกครั้ง หากอีกฝ่ายถูกควบคุมด้วยอะไรบางอย่างอยู่ การสร้างความเสียหายตามจุดสำคัญตามปกติคงเอาไม่อยู่

เขาอาจจะเอาอีกฝ่ายลงไม่ได้หากยังต้องรั้งตัวเองไว้ แต่คำสาปที่สลักลงในร่างก็จะไม่ยอมให้เขาล้มต่อให้ร่างกายแตกหักจนไม่สามารถขยับได้ตามหลัดสามัญสำนึก

รับหมัดด้วยกระดูกหน้าผาก จริงอยู่ที่หากเป็นกายเนื้อของคนทั่วไปคงทนไม่ไหวแล้ว แต่กับเขานั้นไม่ใช่

แค่นี้เทียบกับยามเต้นกับหล่อนยังไม่ได้

”อย่ามาตีสภาพคนอื่นตามใจชอบน่า ซากิคุง“

ร่างกายที่ถูกทุบทำลายและฟื้นตัวมานับครั้งไม่ถ้วน ชีวิตที่ถูก ‘บางอย่าง‘ ชัดใยไม่ยอมให้ข้ามฝั่งแม่น้ำ

ดวงตาสีแดงสดมองสวนไร้หวั่นเกรง เถาหนามกุหลาบและหมอกราตรีทมิฬอันเป็นสัญลักษณ์ของคำสาปเด่นชัด